Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym : Przewodniczący : Sędzia WSA Dorota Dąbek po rozpoznaniu w dniu 21 października 2016r. na posiedzeniu niejawnym wniosku D. T., I. M., B. T. i E. H. o dopuszczenie do udziału w postępowaniu w sprawie ze skargi Wojewody na uchwałę Rady Miejskiej w C z dnia 16 marca 2016r. Nr [...] w przedmiocie zatwierdzenia zarządzenia Nr [...] Burmistrza C z dnia 17 lutego 2016 r. w sprawie zapewnienia porządku, spokoju i bezpieczeństwa publicznego na terenie gminy C postanawia: odmówić dopuszczenia D. T., I. M., B. T. i E. H. do udziału w postępowaniu.
Pismem z dnia 25 kwietnia 2016 r. Wojewoda wniósł skargę na uchwałę Rady Miejskiej w C z dnia 16 marca 2016r. Nr [...] w sprawie zatwierdzenia zarządzenia Nr [...] Burmistrza C z dnia 17 lutego 2016 r. w sprawie zapewnienia porządku, spokoju i bezpieczeństwa publicznego na terenie gminy C.
Pismem z dnia 10 października 2016 r. D. T., I. M., B. T. i E. H. wniosły o dopuszczenie do udziału w niniejszym postępowaniu. Swój wniosek uzasadniły tym, że Burmistrz L prawdopodobnie złamał prawo, które prawdopodobnie mają w Konstytucji i dlatego jako mieszkańcy M czują się oszukane.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył co następuje:
Zgodnie z treścią art. 33 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016r. poz. 718, zwanej dalej p.p.s.a.) udział w charakterze uczestnika może zgłosić osoba, która nie brała udziału w postępowaniu administracyjnym, jeżeli wynik tego postępowania dotyczy jej interesu prawnego. Z powyższego przepisu wynika, że dopuszczona do udziału w postępowaniu sądowym może być osoba, która nie brała udziału w postępowaniu administracyjnym i nie była adresatem zaskarżonego skargą aktu, jeżeli wykaże wpływ wyniku tego postępowania na własne materialne prawa lub obowiązki. Wnosząc o dopuszczenie do udziału w sprawie podmiot powinien zatem wykazać, że wynik postępowania administracyjnego dotyczy interesu prawnego tego podmiotu.
Należy zauważyć, że rozpoznawana sprawa dotyczy skargi Wojewody jako organu nadzoru na uchwałę Rady Miejskiej w C zatwierdzającej zarządzenie Burmistrza C będące porządkowym aktem prawa miejscowego. W orzecznictwie dominuje pogląd, że art. 33 § 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi dotyczy spraw rozstrzyganych w toku administracyjnego postępowania, toczącego się na podstawie przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego. Przepis ten nie ma natomiast zastosowania w sytuacjach, gdy przedmiotem zaskarżenia w postępowaniu sądowoadministracyjnym jest akt bądź czynność podjęta poza postępowaniem administracyjnym, a przede wszystkim przepis prawa miejscowego bądź uchwała lub zarządzenie organu jednostki samorządu terytorialnego (por. m.in. postanowienie NSA w Warszawie z dnia 28 marca 2012r., II OZ 216/12; postanowienie NSA z dnia 26 sierpnia 2011r., II OZ 695/11; postanowienie NSA z dnia 19 lutego 2008r., II OSK 17/08, LEX 459415; postanowienie NSA z dnia 21 stycznia 2014r., II OZ 23/14; postanowienie NSA z dnia 5 maja 2015r., II OZ 349/15; postanowienie NSA z dnia 28 kwietnia 2015r., II OZ 345/15). Przedmiotowa uchwała podlegała zatem zaskarżeniu przez wnioskodawczynie wyłącznie w trybie art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym.
Nadto należy zwrócić uwagę, że postępowanie w niniejszej sprawie toczy się na skutek skargi Wojewody wniesionej na podstawie art. 93 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym. Zgodnie z tym przepisem po upływie terminu do podjęcia rozstrzygnięcia nadzorczego, o którym mowa w art. 91 ust. 1 powołanej ustawy, organ nadzoru może wnieść skargę do sądu administracyjnego. Postępowanie z takiej skargi jest więc formą nadzoru nad działalnością organów gminy sprawowanego przez organy nadzoru. W orzecznictwie dominuje pogląd, że postępowanie takie toczy się wyłącznie z udziałem organu nadzoru oraz gminy i jej organu, którego rozstrzygnięcie nadzorcze dotyczy. Nie mogą brać w nim udziału inne podmioty, nawet wtedy, gdy wynik tego postępowania dotyczy ich interesu prawnego (por. postanowienie NSA z dnia 7 lipca 2010r., II OZ 657/10; też postanowienie NSA z dnia 2 lipca 2010r., II OZ 623/10; postanowienie NSA z dnia 17 września 2009r., II OZ 754/13).