Kraków, dnia 9 sierpnia 2017 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Janusz Bociąga po rozpoznaniu w dniu 9 sierpnia 2017 r. na posiedzeniu niejawnym zażalenia Z. Ś. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 11 lipca 2017 r. w sprawie ze skargi Z. Ś. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 2 czerwca 2016 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia niedopuszczalności odwołania postanawia: odrzucić zażalenie
Postanowieniem z dnia 11 lipca 2017 r. o sygn. akt III SA/Kr 869/16 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie utrzymał w mocy postanowienie referendarza sądowego WSA w Krakowie z dnia 23 maja 2017 r. oddalające wniosek Z. Ś. o ustanowienie adwokata i umarzające postępowanie w części obejmującej żądanie zwolnienia od kosztów sądowych.
Pismem z dnia 27 lipca 2017 r. (data stempla pocztowego) Z. Ś. wniósł zażalenie na powyższe postanowienie Sądu zarzucając dokonanie błędnej oceny okoliczności faktycznych sprawy.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 178 w związku z art. 197 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369) - dalej "P.p.s.a.", wojewódzki sąd administracyjny odrzuci na posiedzeniu niejawnym zażalenie wniesione po upływie terminu lub z innych przyczyn niedopuszczalne, jak również zażalenie, którego braków strona nie uzupełniła w wyznaczonym terminie.
Mając na uwadze powyższe wskazać należy, że w dniu 15 sierpnia 2015 r. weszła w życie ustawa z dnia 9 kwietnia 2015 r. o zmianie ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2015 r., poz. 658) - dalej "ustawa nowelizująca". Zgodnie z art. 2 tej ustawy, przepisy ustawy, o której mowa w art. 1, w brzmieniu nadanym przez art. 1 pkt 2-8, pkt 10-14, pkt 19-32, pkt 34-39, pkt 41-47, pkt 51, pkt 52, pkt 55, pkt 57, pkt 58, pkt 60-69, pkt 71, pkt 72 i pkt 74-81 niniejszej ustawy stosuje się również do postępowań wszczętych przed dniem jej wejścia w życie. W pozostałym zakresie do tych postępowań stosuje się przepisy ustawy, o której mowa w art. 1, w brzmieniu dotychczasowym.
Jak zatem wynika z powyższego, w ustawie nowelizującej zmieniono m. in. zasady rozpoznawania w sądach administracyjnych wniosków o przyznanie prawa pomocy. Wniosek o przyznanie prawa pomocy rozpoznaje referendarz sądowy, a wojewódzki sąd administracyjny - rozpoznając sprzeciw od takiego orzeczenia - orzeka jako sąd drugiej instancji (art. 260 § 2 P.p.s.a.). Od postanowienia wojewódzkiego sądu administracyjnego wydanego na skutek rozpoznania sprzeciwu nie przysługuje zażalenie, ani jakikolwiek inny środek zaskarżenia, ponieważ nie przewidują tego przepisy P.p.s.a. Stosownie bowiem do art. 194 § 1 P.p.s.a., zażalenie do Naczelnego Sądu Administracyjnego przysługuje na postanowienia wojewódzkiego sądu administracyjnego w przypadkach przewidzianych w ustawie, albo w przypadkach wymienionych w punktach 1-10 tego paragrafu. W katalogu tym nie mieści się postanowienie wydane na skutek rozpoznania sprzeciwu.
W konsekwencji Sąd stwierdza, że skoro postępowanie sądowe w niniejszej sprawie zostało wszczęte skargą wniesioną w dniu 15 czerwca 2016 r., to zgodnie z art. 2 ustawy nowelizującej, zastosowanie miał przepis art. 260 P.p.s.a., w brzmieniu nadanym ustawą zmieniającą.
W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 178 w związku z art. 194 § 1 oraz w związku z art. 197 § 2 P.p.s.a, Sąd odrzucił zażalenie jako niedopuszczalne.