Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Ewa Ibrom po rozpoznaniu w dniu 28 października 2010 r. sprawy ze skargi A. G. na decyzję Wojewody z dnia [...] lipca 2010 r. znak [...] w przedmiocie wymeldowania z pobytu stałego - w zakresie wniosku A. G. o przywrócenie terminu do wniesienia skargi postanawia: odmówić przywrócenia terminu do wniesienia skargi.
Pismem wniesionym w dniu [...] października 2010 r. A. G. złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie za pośrednictwem Wojewody skargę na decyzję Wojewody z dnia [...] lipca 2010 r. w przedmiocie wymeldowania go z pobytu stałego. Skarżący złożył jednocześnie wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia skargi, wskazując, że uchybienie terminu zostało spowodowane tym, że przebywał dłuższy czas poza miejscem zamieszkania i nie zdążył złożyć skargi.
Zaskarżona decyzja doręczona została skarżącemu przez pocztę na adres przez niego wskazany (k. 10 i 92 akt administracyjnych). Przesyłkę pokwitował ojciec skarżącego w dniu [...] lipca 2010 r. (k. 95 akt administracyjnych). Zgodnie z art. 43 kodeksu postępowania administracyjnego w przypadku nieobecności adresata pismo doręcza się, za pokwitowaniem, dorosłemu domownikowi, sąsiadowi lub dozorcy domu, jeżeli osoby te podjęły się oddania pisma adresatowi. Ojciec skarżącego potwierdził odbiór pisma, co oznacza, że podjął się jego oddania adresatowi. Doręczenie skarżącemu decyzji Wojewody z dnia [...] lipca 2010 r. było zatem skuteczne. Decyzja zawiera pouczenie o trybie i terminie jej zaskarżenia.
W myśl przepisu art. 53 § 1 i art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), powoływanej dalej jako "p.p.s.a.", skargę wnosi się w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie, za pośrednictwem organu. Termin do wniesienia skargi upłynął zatem w sprawie niniejszej w dniu [...] sierpnia 2010 r. Tymczasem skarga wniesiona została dopiero w dniu [...] października 2010 r.
Zgodnie z art. 86 § 1 p.p.s.a., jeżeli strona nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym bez swojej winy, Sąd na jej wniosek postanowi przywrócenie terminu. Pismo z wnioskiem o przywrócenie terminu wnosi się do sądu, w którym czynność miała być dokonana, w ciągu siedmiu dni od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu (art. 87 § 1). W piśmie tym należy uprawdopodobnić okoliczności wskazujące na brak winy w uchybieniu terminu (art. 87 § 2).
Z przytoczonego unormowania wynika, że warunkiem niezbędnym do przywrócenia terminu dla dokonania czynności jest brak winy wnioskodawcy w jego uchybieniu.
W doktrynie i orzecznictwie utrwalony jest pogląd, że przy ocenie braku winy przyjmuje się obiektywny miernik staranności, jakiej można wymagać od strony dbającej należycie o swoje interesy. Przywrócenie terminu nie jest dopuszczalne, gdy strona dopuściła się choćby lekkiego niedbalstwa. Brak winy strony zachodzi tylko wtedy, gdy strona nie mogła przeszkody usunąć, nawet przy użyciu największego w danych warunkach wysiłku. Jako przykłady takiej przeszkody podaje się w orzecznictwie obłożną chorobę strony, działającej w sprawie osobiście, uniemożliwiającą jej dokonanie czynności procesowej. Musi to być jednak choroba powodująca stan wyłączający możliwość dokonania czynności przez stronę. Obowiązkiem wnoszącego o przywrócenie terminu jest uprawdopodobnienie okoliczności, które spowodowały niemożność dokonania czynności w terminie. Skarżący powinien zatem uprawdopodobnić, że mimo zachowania należytej staranności nie mógł wnieść skargi w terminie z powodu istnienia przeszkody od niego niezależnej, trudnej w danych warunkach do przezwyciężenia.
Jako przyczynę uchybienia terminu skarżący podaje bliżej nieokreśloną nieobecność w miejscu zamieszkania. W ocenie Sądu nie jest to okoliczność, która pozwalałaby na przyjęcie braku winy skarżącego i nie uzasadnia przywrócenia terminu do wniesienia skargi. Skarżący nie wskazuje żadnej przeszkody do wniesienia skargi. Sam fakt przebywania poza miejscem zamieszkania nie uniemożliwia wniesienia skargi. Skargę można bowiem przesłać drogą pocztową. Dodać należy, że jeśli skarżący planował dłuższy wyjazd poza miejsce zamieszkania, powinien zadbać o to, by korespondencja była mu doręczana do miejsca pobytu albo ustanowić pełnomocnika. Termin do wniesienia skargi wynosi 30 dni, jest to więc czas wystarczający, by przy dołożeniu minimum staranności wnieść skargę w terminie.
W tej sytuacji, skoro nie zachodzi przesłanka braku zawinienia skarżącego w uchybieniu terminu do złożenia skargi, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie odmówił przywrócenia terminu na podstawie art. 86 § 1 p.p.s.a.