Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Lidia Ciechomska-Florek, , po rozpoznaniu w dniu 23 sierpnia 2011 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi T.K. na uchwałę Rady Miasta St. Warszawy z dnia 13 marca 2008 r., Nr XXVI/858/2008 w przedmiocie opłat za usługi przewozowe środkami lokalnego transportu zbiorowego w m.st. Warszawie, zmiany uchwały w sprawie ustalenia ulg za usługi przewozowe środkami lokalnego transportu zbiorowego w m.st. Warszawie oraz zmiany uchwały w sprawie regulaminu przewozu osób i bagażu środkami lokalnego transportu zbiorowego w m.st. Warszawie. postanawia odrzucić skargę
Pismem z 8 marca 2011 r. T. K. - dalej jako Skarżący - wniósł skargę na uchwałę Rady Miasta Stołecznego Warszawy z dnia 13 marca 2008 r. Nr XXVI/858/2008 w sprawie opłat za usługi przewozowe środkami lokalnego transportu zbiorowego w m.st. Warszawie, zmiany uchwały w sprawie ustalenia ulg za usługi przewozowe środkami lokalnego transportu zbiorowego w m.st. Warszawie oraz zmiany uchwały w sprawie regulaminu przewozu osób i bagażu środkami lokalnego transportu zbiorowego w m.st. Warszawie.
W ocenie Skarżącego zaskarżona uchwała narusza art. 2 Konstytucji RP, poprzez pominięcie legislacyjne § 19 Tytułu II załącznika do uchwały, przypadków możliwości anulowania opłaty dodatkowej z uwagi na zasady sprawiedliwości społecznej.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Skarga podlega odrzuceniu.
Kwestię wniesienia skargi na uchwałę organu gminy reguluje art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym (Dz. U. 2001 r. nr 142, poz. 1591 z późn. zm.), zgodnie z którym każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może - po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia - zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego.
Z przepisu tego wynika, że warunkiem wniesienia skargi na uchwałę organu gminy jest uprzednie bezskuteczne wezwanie tegoż organu do usunięcia naruszenia, co należy rozumieć w ten sposób, że przed wniesieniem skargi do sądu administracyjnego skarżący ma obowiązek wezwać organ do usunięcia naruszenia i to wezwanie ma być bezskuteczne. O bezskuteczności tego wezwania można mówić zarówno wtedy, gdy organ nie uwzględnił wezwania (odmówił jego uwzględnienia) i o stanowisku tym poinformował wzywającego w odpowiedzi na wezwanie, jak i wówczas gdy organ nie zajął w sprawie wezwania żadnego stanowiska (milczenie organu) - por. uchwała NSA z 2 kwietnia 2007 r., II OPS 2/07, ONSAiWSA 2007/3/60, ZNSA 2007/2/83, LEX 260435; postanowienie NSA z 8 sierpnia 2006 r., II OSK 1009/06, ONSAiWSA 2007/2/30, LEX 244329.
W razie nieuwzględnienia tego wezwania przez właściwy organ (tudzież niezajęcia w tej kwestii żadnego stanowiska) wzywającemu przysługiwać będzie prawo wniesienia skargi do sądu administracyjnego. Przy obliczaniu terminu do jej wniesienia będzie miał zastosowanie art. 53 § 2 p.p.s.a., zgodnie z którym skargę wnosi się w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia wezwania o usunięcie naruszenia prawa.
Pogląd taki wyraził Naczelny Sąd Administracyjny w cytowanej wcześniej uchwale z 2 kwietnia 2007 r. (II OPS 2/2007). Wyjaśnił mianowicie, że już z dniem wniesienia wezwania do usunięcia naruszenia prawa rozpoczyna bieg terminu sześćdziesięciu dni do wniesienia skargi, mimo że sprawa udzielenia odpowiedzi na to wezwanie jest otwarta. Jeżeli przed upływem sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia wezwania, organ udzieli odpowiedzi na wezwanie, od dnia jej doręczenia skarżącemu zaczyna biec termin trzydziestu dni do wniesienia skargi. Jeżeli natomiast w tym okresie organ nie udzieli odpowiedzi na wezwanie, skarżący powinien wnieść skargę w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia wezwania do usunięcia naruszenia. Skargę tę powinien wnieść za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi, o czym stanowi art. 54 § 1 p.p.s.a.
W przedmiotowej sprawie Skarżący złożył wezwanie do usunięcia naruszenia prawa pismem z dnia 18 października 2010 r. (data nadania w urzędzie pocztowym - 18 października 2011 r.) Organ nie udzielił odpowiedzi na to wezwanie w terminie 60 dni. W tej sytuacji Skarżący powinien złożyć skargę w terminie 60 dni od dnia wniesienia wezwania do usunięcia naruszenia prawa tj. do dnia 17 grudnia 2011 r.. Skarżący natomiast wniósł skargę do sądu dopiero w dniu 9 marca 2011 r. (data nadania w urzędzie pocztowym) czyli po upływie 60 dni od dnia wniesienia wezwania do usunięcia naruszenia prawa.
W związku z powyższym bez znaczenia w niniejszej sprawie pozostaje wydana w dniu 4 lutego 2011 r. odpowiedź na wezwanie Skarżącego z dnia 18 października 2010 r. Skarżącemu nie przysługiwało już prawo wniesienia skargi, w terminie 30 dni od dnia otrzymania ww. odpowiedzi z dnia 4 lutego 2011 r., gdyż nie została ona wydana w terminie 60 dni od dnia wniesienia wezwania do usunięcia naruszenia prawa.
W tym stanie rzeczy Sąd, na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 oraz § 3 p.p.s.a., postanowił jak w sentencji.