Referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Gliwicach Andrzej Majzner po rozpoznaniu w dniu 2 lipca 2010 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi R. J. na decyzję Wojewody Ś. z dnia [...], Nr [...] w przedmiocie zasiłku dla bezrobotnych w kwestii wniosku skarżącego o przyznanie prawa pomocy w zakresie obejmującym ustanowienie adwokata postanawia: ustanowić adwokata dla skarżącego;
W treści pisma procesowego datowanego na 4 czerwca 2010 r. R. J. wniósł o przyznanie "pomocy prawnej."
Z uwagi na fakt, iż żądanie powyższe nie zostało wyrażone w wymaganej przepisami formie, pismem z dnia 10 czerwca 2010 r. skarżącego wezwano do nadesłania wniosku o przyznanie prawa pomocy na urzędowym formularzu, według ustalonego wzoru.
R. J. złożył rzeczony formularz w dniu 25 czerwca 2010 r., precyzując, iż zakres jego żądania obejmuje ustanowienie profesjonalnego pełnomocnika procesowego w osobie adwokata. Równocześnie wskazał, że pozostaje we wspólnym gospodarstwie domowym z nieuleczalnie chorą małżonką - S. J., nad którą sprawuje opiekę oraz wywiódł, iż oboje nie dysponują żadnymi zasobami pieniężnymi ani przedmiotami wartościowymi. Podał natomiast, że posiadają mieszkanie o powierzchni [...].
Miesięczny dochód gospodarstwa domowego skarżącego zadeklarowany został w kwocie [...], na którą składa się renta jego żony wraz z [...].
W toku rozpoznania wniosku zważono, co następuje.
Stosownie do art. 243 §1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) - zwanej dalej p.p.s.a., stronie na jej wniosek może być przyznane prawo pomocy. Z kolei po myśli art. 245 §1 przywołanej regulacji, prawo pomocy może zostać udzielone w zakresie częściowym lub całkowitym.
Rozpoznając niniejszy wniosek należy przywołać zasadę wyrażoną w art. 246 §1 pkt 2 p.p.s.a. Stosownie do jej brzmienia, przyznanie osobie fizycznej prawa pomocy w zakresie częściowym (czyli po myśli art. 245 §3 tej ustawy, mogącym obejmować między innymi ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego) następuje wtedy, gdy wykaże ona, że nie jest w stanie uiścić pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny.
Dokonana w tym kontekście analiza stanu majątkowego i sytuacji życiowej R. J. doprowadziła do konkluzji, że okoliczności sprawy uzasadniają uwzględnienie zgłoszonego żądania.
Z oświadczeń zawartych we wniosku oraz z dołączonych do akt sprawy dokumentów źródłowych wynika bowiem, że wyżej wymieniony jest osobą bezrobotną, bez prawa do pobierania zasiłku (vide: zaświadczenie stanowiące kartę nr 9 akt sprawy), a równocześnie tak on sam jak i jego małżonka nie posiadają żadnych zasobów finansowych ani łatwego do spieniężenia majątku. Jedynym źródłem ich utrzymania jest natomiast renta wraz z [...] pobierana przez S. J. w kwocie netto (do wypłaty) [...] (patrz: decyzja ZUS stanowiąca kartę nr 10 akt sprawy), która nie wystarcza na poczynienie w zasadzie jakichkolwiek oszczędności. Nie sposób przy tym tracić z pola widzenia, że żona wnioskodawcy jest osobą [...], wymagającą [...] (patrz: orzeczenie z dnia [...] dołączone do akt administracyjnych), co zazwyczaj powoduje konieczność ponoszenia zwiększonych kosztów utrzymania, w tym związanych z pielęgnacją i leczeniem.
Zważywszy wszystkie podniesione wyżej okoliczności uznano, że uiszczenie kosztów, jakie mogą wiązać się z reprezentowaniem w sprawie przez fachowego pełnomocnika znacznie przekracza możliwości płatnicze strony. Dlatego postanowiono jak w sentencji, działając na podstawie art. 258 §1 i §2 pkt 7 p.p.s.a., oraz w oparciu o art. 246 §1 pkt 2 tej ustawy.
Na koniec - tylko na marginesie - należy zauważyć, że w rubryce nr 13 urzędowego formularza "PPF" (dotyczącej oświadczenia o znajomości treści art. 233 §1 Kodeksu karnego o odpowiedzialności karnej za podanie nieprawdziwych danych lub zatajenie prawdy) wnioskodawca zawarł następujący wywód: "oświadczam, iż nie jest mi znana treść art. 233 §1".
Odnosząc się do powyższego twierdzenia trzeba wskazać, iż nie może ono być uznane za wiarygodne. Należy bowiem przypomnieć, że w zakresie innej sprawy zawisłej przed tutejszym sądem (sygn. akt IV SA/Gl 48/10), R. J. (działający jako pełnomocnik skarżącej, którą jest w tej sprawie jego żona) został zapoznany z brzmieniem art. 233 §1 Kodeksu karnego. Wyraźne pouczenie o treści tego przepisu zawarto mianowicie w skierowanym do niego piśmie z dnia 7 kwietnia 2010 r., które zostało mu doręczone 19 kwietnia 2010 r. (czyli zaledwie dwa i pół miesiąca temu).