Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Anna Jarosz po rozpoznaniu w dniu 11 marca 2014 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku Przedsiębiorstwa [...] Sp. z o.o. z siedzibą w [...] o wstrzymanie wykonania decyzji w sprawie ze skargi Przedsiębiorstwa [...] Sp. z o.o. z siedzibą w [...] na decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] stycznia 2014 r., nr [...] w przedmiocie nakazu rozbiórki postanawia wstrzymać wykonanie zaskarżonej decyzji.
Pismem z dnia [...] lutego 2014 r. Przedsiębiorstwo [...] Sp. z o.o. z siedzibą w [...] złożyło skargę na decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] stycznia 2014 r., nr [...] w przedmiocie nakazu rozbiórki składając jednocześnie wniosek o wstrzymanie wykonania decyzji. Uzasadniając wniosek pełnomocnik strony skarżącej wskazał, że wykonanie zaskarżonej decyzji oraz decyzją ją poprzedzającej przed ostatecznym prawomocnym rozstrzygnięciem dokonanym przez sąd spowoduje, że powstanie znaczna szkoda i trudne do odwrócenia skutki związane z poniesieniem przez Spółkę dużych nakładów finansowych dotyczących wykonania ww. decyzji, a następnie dotyczących przywrócenia dokonanych zmian do istniejącego stanu w przypadku uchylenia decyzji przez sąd.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Podstawę prawną wydania przez sąd orzeczenia w przedmiocie wstrzymania wykonania aktu lub czynności stanowi art. 61 § 3 -5 PPSA. Zgodnie z art. 61 § 1 i § 3 PPSA sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, o których mowa w § 1, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, z wyjątkiem przepisów prawa miejscowego, które weszły w życie, chyba że ustawa szczególna wyłącza wstrzymanie ich wykonania. Natomiast samo wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu. Celem instytucji wstrzymania wykonania nie jest ocena legalności aktu lub czynności, ale ukształtowanie stosunków, do czasu rozpoznania skargi, w zakresie zapobieżenia znacznej szkodzie lub trudnym do odwrócenia skutkom, a więc negatywnym skutkom, które może wywołać decyzja administracyjna (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 października 2007 r. II FSK 1490/07, LEX nr 1011336; postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 10 lipca 2008 r. II OZ 741/08, LEX nr 493666).
Niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody w rozumieniu art. 61 § 3 PPSA nie musi mieć charakteru materialnego. Przepis ten dotyczy takiej szkody (majątkowej lub niemajątkowej), która nie będzie mogła być zrekompensowana wskutek zwrotu spełnionego i wyegzekwowanego świadczenia, jak również nie będzie możliwe przywrócenie rzeczy do pierwotnego stanu. Będzie to miało miejsce w takich wypadkach, gdy grozi utrata przedmiotu świadczenia, a który wskutek swych właściwości nie może być zastąpiony jakimś innym przedmiotem, a jego wartość pieniężna nie przedstawiałaby znaczenia dla skarżącego lub gdyby zachodziło niebezpieczeństwo poniesienia straty na życiu i zdrowiu. Natomiast trudne do odwrócenia skutki to takie prawne lub faktyczne skutki, które raz zaistniałe powodują istotną lub trwałą zmianę rzeczywistości, przy czym powrót do stanu poprzedniego może nastąpić tylko po dłuższym czasie lub przy stosunkowo dużym nakładzie sił i środków (patrz: postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 listopada 2011 r., II FZ 681/11, LEX nr 1070143; postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 września 2011 r. II GZ 423/11, LEX nr 1068940; postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 grudnia 2004 r. GZ 138/04, LEX nr 281811).