Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia WSA Aneta Dąbrowska po rozpoznaniu w dniu 20 kwietnia 2015 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku A. S. o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie radcy prawnego albo adwokata w sprawie ze skargi A. S. na decyzję Szefa Służby Cywilnej z dnia [...] grudnia 2003 r. nr [...] w przedmiocie konkursu na stanowisko [...] postanawia: oddalić wniosek.
Postanowieniem z dnia 2 listopada 2012 r. sygn. akt IV SA/Wa 1387/12 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił skargę A. S. na decyzję Szefa Służby Cywilnej z dnia [...] grudnia 2003 r. nr [...] w przedmiocie konkursu na stanowisko [...]. W dniu 24 maja 2013 r. stwierdzono prawomocność tego postanowienia od dnia 18 grudnia 2012 r.
Postanowieniem z dnia 17 kwietnia 2013 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odmówił A. S. przyznania prawa pomocy. Skarżący nie wniósł na to postanowienie zażalenia do Naczelnego Sądu Administracyjnego.
W dniu 6 marca 2015 r. A. S. wniósł skargę na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki. W dniu 13 kwietnia 2015 r. A. S. wniósł na urzędowym formularzu o przyznanie mu prawa pomocy w zakresie całkowitym obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie radcy prawnego albo adwokata.
Sąd zważył, co następuje:
Stosownie do art. 243 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi [(Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) - dalej w skrócie: P.p.s.a.], prawo pomocy może być przyznane stronie na jej wniosek złożony przed wszczęciem postępowania lub w toku postępowania. Zgodnie z utrwaloną linią orzeczniczą przepis ten dotyczy niezakończonego postępowania sądowoadministracyjnego, tj. postępowania w którym nie zostało wydane orzeczenie kończące sprawę lub orzeczenie takie nie stało się jeszcze prawomocne, a także postępowania zainicjowanego przez stronę po uprawomocnieniu się orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie, które ma doprowadzić do wzruszenia tego prawomocnego orzeczenia, np. poprzez przywrócenie terminu do wniesienia skargi kasacyjnej (por. postanowienia NSA: z dnia 1 lipca 2014 r., sygn. akt I OZ 527/14, z dnia 27 marca 2014 r., sygn. akt I OZ 219/14), jak też w zakresie kosztów sądowych, które mogą potem wystąpić.
Tym samym wniosek o przyznanie prawa pomocy wniesiony po zakończeniu postępowania, lub nie mający związku z próbą wzruszenia prawomocnego orzeczenia, czy też kosztami sądowymi mogącymi wyniknąć w związku z ewentualnymi wnioskami składanymi w tzw. zamkniętej sprawie, jest w świetle powołanego przepisu niedopuszczalny. W przedmiotowej sprawie nie budzi wątpliwości kwestia zakończenia postępowania sądowego, gdyż postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie o odrzuceniu skargi jest prawomocne od dnia 18 grudnia 2012 r., a skarżący nie wykazał, że celem uzyskania prawa pomocy jest próba wzruszenia tego orzeczenia, jak też żądana pomoc była potrzebna w celu dokonania czynności, w której obligatoryjny jest udział fachowego pełnomocnika. W odniesieniu do kosztów sądowych należy zauważyć, że celem skargi na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki nie jest samo stwierdzenie przewlekłości i ewentualne zasądzenie odpowiedniej sumy pieniężnej. Uwzględnienie skargi ma spełnić przypisaną jej funkcję wymuszenia nadania takiego biegu sprawie sądowej, który umożliwi sprawne ukończenie toczącego się postępowania. Cel ten nie może zostać zrealizowany w sytuacji, kiedy postępowanie zostało prawomocnie zakończone. W przypadku sprawy prawomocnie zakończonej skarżący nie jest zobowiązany do ponoszenia żadnych kosztów postępowania, ani też podejmowania jakichkolwiek czynności. Skarżący nie wykazał także, by dokonywane czynności (składanie szeregu pism procesowych, w których wyraża jedynie nieskonkretyzowane przypuszczenie co do możliwości podjęcia czynności procesowych, żądanie wydania odpisów wyroków) zmierzały do ochrony jego praw w zakończonym postępowaniu sądowoadministracyjnym, zatem przyznanie prawa pomocy w tym wypadku należało uznać za niecelowe, jeżeli chodzi o jego prawo do sądu, rozumiane jako gwarancja zapewnienia udziału w postępowaniu.
Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 243 § 1 P.p.s.a. należało orzec, jak w sentencji postanowienia.