Referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie - Monika Stępkowska - Bigiej po rozpoznaniu w dniu 19 listopada 2014 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi B. M. na decyzję Prezesa Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej z dnia [...] czerwca 2014 r., nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji postanawia zwolnić B. M. od kosztów sądowych
B. M. (dalej "skarżąca") wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na decyzję Prezesa Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej z dnia [...] czerwca 2014 r. w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji. Jednocześnie złożyła na urzędowym formularzu PPF wniosek o przyznanie jej prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych. Z informacji zawartych we wniosku o przyznanie prawa pomocy wynika, że skarżąca pozostaje w gospodarstwie domowym wraz z mężem oraz dwojgiem uczących się dzieci. Posiada dom o pow. 160 m2 oraz nieruchomość rolną o pow. 2,04 ha. Mąż skarżącej uzyskuje wynagrodzenie z tytułu umowy o pracę w wysokości 1750 zł, zaś skarżąca jako dochód z gospodarstwa rolnego podała kwotę 300 zł. Wymieniła także następujące wydatki: energia elektryczna - 196,68 zł, gaz - 41,30 zł, telefon - 45, 90 zł, kanalizacja - 60 zł, nauka dzieci - 800 zł, kredyt - 200 zł, wyżywienie - 700 zł.
Przedmiotowy wniosek zasługuje na uwzględnienie.
Zasadą postępowania sądowoadministracyjnego jest, stosownie do art. 199 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm.) ponoszenie przez stronę kosztów sądowych związanych ze swym udziałem w sprawie. Tak więc podmiot wnoszący skargę do sądu administracyjnego powinien partycypować w kosztach związanych z prowadzeniem postępowania. Instytucja prawa pomocy ma charakter wyjątkowy i jest przyznawana osobom charakteryzującym się trudną sytuacją materialną. Do osób tych zaliczyć można bezrobotnych, którzy nie pobierają zasiłku lub osoby, które ze względu na okoliczności życiowe pozbawione są środków do życia bądź środki te są bardzo ograniczone i zaspakajają tylko podstawowe potrzeby. Przyznanie prawa pomocy, ma na celu zapewnienie dostępu do sądu stronie, której brak środków finansowych dostęp ten uniemożliwia.
Przepis art. 243 § 1 cyt. wyżej ustawi stanowi, że prawo pomocy może być przyznane stronie na jej wniosek złożony przed wszczęciem postępowania lub w toku postępowania. Stosownie do treści art. 246 § 1 pkt 2, prawo pomocy w zakresie częściowym przyznaje się osobie fizycznej, gdy wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny.
Oceniając wniosek skarżącej o zwolnienie od kosztów sądowych stwierdzono, że wykazała, iż spełnia wymogi określone we wskazanym wyżej art. 246 § 1 pkt 2. Należy mieć na uwadze, że łączny dochód wynosi 2050 zł, zatem 512, 5 zł na jedną osobę. Wskazane przez skarżącą we wniosku o przyznanie prawa pomocy wydatki przeznaczane są na utrzymanie konieczne. W tej sytuacji należało uznać, że poniesienie przez skarżącą kosztów sądowych, w tym wpisu od skargi w wysokości 200 zł, mogłoby narazić ją oraz jej rodzinę na uszczerbek utrzymania koniecznego.
Dlatego też na podstawie art. 246 § 1 pkt 2, art. 258 § 1 i § 2 pkt 7 wyżej cytowanej ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, należało postanowić jak w sentencji.