Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie: Przewodniczący - sędzia WSA Jakub Linkowski po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 10 grudnia 2013 r. wniosków E. M. i T. M. o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych i ustanowienia adwokata w sprawie ze skarg E. M., T. M. i A. B. na decyzję Prezesa Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej z dnia [...] lipca 2013 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia obowiązku wykonania prac postanawia: odmówić przyznania prawa pomocy E. M. i T. M.
E. M., T. M. i A. B. wnieśli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargi na decyzję Prezesa Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej z dnia [...] lipca 2013 r. utrzymującą w mocy decyzję Dyrektora Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej [...] z dnia [...] września 2012 r. w przedmiocie ustalenia dla A. B. obowiązku wykonania prac w celu utrzymania koryta rowu melioracyjnego [...] z przepustem na drodze dojazdowej do stawu na odcinku od granicy z działką ew. nr [...] do granicy z działką ew. nr [...] w J.
Skarżący E. M. i T. M. wnieśli o przyznanie im prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych i ustanowienia adwokata (k. 52-55).
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.
Stosownie do art. 247 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), zwanej dalej "P.p.s.a.", prawo pomocy nie przysługuje stronie w razie oczywistej bezzasadności jej skargi.
Oczywista bezzasadność skargi zachodzi, gdy przepisy prawa jasno i jednoznacznie, bez konieczności dokonywania głębszej analizy prawnej, wykluczają możliwość uznania żądania skarżącego.
W ocenie Sądu skargi E. M. i T. M. są oczywiście bezzasadne, ponieważ nie uzupełniono w terminie braku formalnego skarg polegającego na braku jednego ich odpisu (por. postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 kwietnia 2008 r., sygn. akt II OZ 296/08 oraz z dnia 21 października 2010 r., sygn. akt II OZ 1053/10), a ponadto - w odniesieniu do skargi T. M. - nie uzupełniono w terminie braku formalnego skargi polegającego na braku podpisu T. M.
Odnośnie nienadesłania odpisu skarg należy wskazać, że zgodnie z art. 57 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), zwanej dalej "P.p.s.a." skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym. Jednym z tych wymagań jest - zgodnie z art. 47 § 1 P.p.s.a. - dołączenie do skargi jej odpisów dla doręczenia ich stronom. Stroną niniejszego postępowania sądowoadministracyjnego jest A. B.
W związku z tym - wykonaniu pkt V zarządzenia z dnia 17 września 2013 r. (k. 1) - pismami z dnia 19 września 2013 r. (k. 17 i k. 25) Sąd wezwał skarżących E. M. i T. M. solidarnie do uzupełnienia braku formalnego ich skarg poprzez nadesłanie w terminie siedmiu dni jednego odpisu skarg - pod rygorem ich odrzucenia.
Jak wynika ze zwrotnych poświadczeń odbioru (k. 37-38) powyższe wezwania zostały doręczone skarżącemu E. M. w dniu 25 września 2013 r., a skarżącej T. M. w dniu 26 września 2013 r., a więc termin do ich wykonania upłynął dla skarżącego E. M. w dniu 2 października 2013 r. (środa), a dla skarżącej T. M. w dniu 3 października 2013 r. (czwartek).
W wyznaczonym terminie żaden ze skarżących nie wykonał wezwania. Brak odpisu skarg jest brakiem formalnym uniemożliwiającym nadanie im biegu i skutkującym ich odrzuceniem (art. 58 § 1 pkt 3 P.p.s.a.).
Odnośnie zaś niepodpisania skargi przez skarżącą T. M. należy podnieść, że zgodnie z art. 57 § 1 P.p.s.a. skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, do których należy - stosownie do art. 46 § 1 pkt 4 P.p.s.a. - podpis strony albo jej pełnomocnika.
Skarżąca T. M. pod skargą nie podpisała się, a wezwana do podpisania skargi, nie dokonała tej czynności.
Nieuzupełnienie braku formalnego skargi poprzez podpisanie skargi przez skarżącą uniemożliwia nadanie jej biegu i powoduje jej odrzucenie (art. 58 § 1 pkt 3 P.p.s.a.).
Reasumując: w ocenie Sądu skarga jest oczywiście bezzasadna, a w tej sytuacji prawo pomocy nie przysługuje (art. 247 P.p.s.a.).
Mając na względzie powyższe, na podstawie art. 254 § 1 i art. 247 P.p.s.a., orzeczono jak w sentencji postanowienia.