Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w składzie następującym: Sędzia WSA - Aneta Dąbrowska po rozpoznaniu w dniu 21 stycznia 2011 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku S. Sp. z.o.o. z siedzibą w M. o przywrócenie terminu do wniesienia skargi w sprawie ze skargi S. Sp. z.o.o. z siedzibą w M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia [...] czerwca 2010 r. nr [...] w przedmiocie wymierzenia opłaty produktowej postanawia: odmówić przywrócenia terminu do wniesienia skargi
S. Sp. z.o.o. z siedzibą w M. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia [...] czerwca 2010 r. nr [...] w przedmiocie wymierzenia opłaty produktowej, która została zarejestrowana pod sygn. akt IV SA/Wa 1584/10.
Postanowieniem z dnia 10 listopada 2010 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił ww. skargę wobec wniesienia jej z uchybieniem terminu. Sąd wskazał, iż zaskarżona decyzja została doręczona pełnomocnikowi strony skarżącej w dniu 29 czerwca 2010 r. W decyzji tej organ prawidłowo pouczył o sposobie i terminie wniesienia skargi na przedmiotową decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Skarżąca Spółka wniosła skargę, bezpośrednio do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie w dniu 28 lipca 2010 r. (data nadania pisma w urzędzie pocztowym). Sąd ten zaś, w dniu 5 sierpnia 2010 r. (data nadania pisma w urzędzie pocztowym) skierował skargę do organu właściwego, tj. Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. W tej sytuacji za datę wniesienia skargi uznano datę nadania w urzędzie pocztowym skargi skierowanej do właściwego organu, co uczynił Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w dniu 5 sierpnia 2010 r. W tej sytuacji Sąd uznał, iż skarga została wniesiona z uchybieniem terminu. Termin ten upłynął bowiem w dniu 29 lipca 2010 r.
Postanowienie Sądu z 10 listopada 2010 r. zostało doręczone pełnomocnikowi skarżącej Spółki w dniu 23 listopada 2010 r.
Następnie Spółka reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika ponownie złożyła - w dniu 30 listopada 2010 r. (data nadania pisma w urzędzie pocztowym) - skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia [...] czerwca 2010 r. wnosząc jednocześnie o przywrócenie terminu do jej wniesienia. Skarga została zarejestrowana pod sygn. akt IV SA/Wa 2330/10.
Uzasadniając wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia skargi podniesiono, iż do błędu w postaci nadania skargi bezpośrednio do Sądu, doszło z powodu nieprawidłowego zaadresowania przesyłki przez pracownika Kancelarii. W ocenie skarżącej omyłka ta jest jedynie wynikiem przypadkowego błędu, zwykłej pomyłki. Zarówno wykształcenie, jak i dotychczasowa praktyka w Kancelarii tego pracownika przemawiają za stwierdzeniem, że osoba ta zna zasady wnoszenia skarg za pośrednictwem organu. Dodatkowo podniesiono, iż pełnomocnik skarżącej nie ponosi winy w zaistniałej sytuacji. Proces nadawania przesyłek w kancelarii wygląda w ten sposób, że z reguły pracownica na koniec dnia kompletuje pocztę do wysłania, adresuje koperty, zabiera ze sobą książkę nadawczą i udaje się na pocztę. W dniu 28 lipca 2010 r. pracownica Kancelarii z uwagi na zły stan zdrowia zabrała ze sobą książkę nadawczą, którą przyniosła do kancelarii dopiero następnego dnia, w sytuacji gdy tego właśnie dnia pełnomocnik skarżącej rozpoczął zaplanowany wcześniej urlop. Tym samym uniemożliwiło to skontrolowanie prawidłowości nadania listu. Zdaniem skarżącej zaistniała, nadzwyczajna sytuacja, uzasadnia wniosek strony o przywrócenie terminu. Podkreślono, iż skarga została sporządzona w dniu 28 lipca 2010 r., w tym też dniu opłacona i przekazana do wysłania. W ocenie strony skarżącej w niniejszej sprawie brak jest jej winy, zaś błędne zaadresowanie skargi przez pracownika należy rozpatrywać tylko w kategorii pomyłki. Strona skarżąca dopełniła wszelkich czynności mających na celu prawidłowe złożenie skargi, a zatem w sensie obiektywnym dochowała należytej staranności, zaś możliwość "naprawy" pomyłki, zwykłego statystycznego ludzkiego błędu, winna być stronie umożliwiona, tym bardziej, że niesie ona dla strony poważne konsekwencje o charakterze odszkodowawczym. Na poparcie swojego stanowiska skarżąca powołała się na orzeczenia Sądu Najwyższego.