Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marian Wolanin, Sędziowie Sędzia WSA Aneta Dąbrowska,, Sędzia WSA Małgorzata Małaszewska-Litwiniec (spr.), Protokolant Marek Bereziński, po rozpoznaniu w dniu 9 kwietnia 2010 r. na rozprawie sprawy ze skargi H. S.A. z siedzibą w M. na decyzję Prezesa Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej z dnia [...] grudnia 2009 r. Nr [...] w przedmiocie: odmowy stwierdzenia nieważności decyzji p o s t a n a w i a: I. umorzyć postępowanie sądowe; II. zwrócić skarżącej H. S.A. z siedzibą w M. połowę uiszczonego wpisu sądowego w kwocie 100 (sto) złotych.
Pismem z dnia [...] marca 2010 r. skarżąca spółka H. S.A. z siedzibą w M., cofnęła skargę wniesioną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na decyzję Prezesa Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej z dnia [...] grudnia 2009 r., którą utrzymano w mocy decyzję tego organu z dnia [...] października 2009 r. o odmowie stwierdzenia nieważności decyzji Wojewody [...] z dnia [...] października 2007 r. o udzieleniu H. S.A. pozwolenia wodnoprawnego na wprowadzanie do wód ścieków za pomocą wylotu z kanału burzowego na kilometrażu [...] rzeki O..
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 60 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153 poz. 1270 ze zm.), skarżący może cofnąć skargę, a cofnięciem tym sąd jest związany, chyba że zmierza ono do obejścia prawa lub utrzymania w mocy aktu lub czynności dotkniętych wadą nieważności.
Stwierdzić należy, iż wniosek o cofnięcie skargi podpisał prezes zarządu, który jak wynika ze znajdującego się w aktach sprawy odpisu z KRS jest uprawniony jednoosobowo do reprezentowania Spółki.
W niniejszej sprawie Sąd uznał cofnięcie skargi za dopuszczalne oraz skuteczne i mając to na względzie, na podstawie art. 161 § 1 pkt 1 w związku z art. 60 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w sentencji.
O zwrocie połowy uiszczonego wpisu, w punkcie II postanowienia orzeczono na podstawie art. 232 § 1 ust. 2 cytowanej ustawy.