Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Marta Laskowska-Pietrzak po rozpoznaniu w dniu 30 kwietnia 2013 r. na posiedzeniu niejawnym 1) wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia skargi i 2) sprawy ze skargi A. S. na decyzję Szefa Służby Cywilnej z dnia [...] czerwca 2001 r. nr [...], sygn. [...] w przedmiocie konkursu na stanowisko dyrektora generalnego Głównego Inspektoratu Farmaceutycznego postanawia: 1. odrzucić wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia skargi; 2. odrzucić skargę.
W piśmie z dnia 1 kwietnia 2013 r. A. S. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na decyzję Szefa Służby Cywilnej z dnia [...] czerwca 2001 r. nr [...], sygn. [...] w przedmiocie konkursu na stanowisko [...].
W skardze również zawarty został wniosek o przywrócenie terminu do jej wniesienia.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.
Skarga A. S. jest już drugą skargą wniesioną na decyzję Szefa Służby Cywilnej z dnia [...] czerwca 2001 r. nr [...], sygn. [...] w przedmiocie konkursu na stanowisko [...] i już była przedmiotem rozpoznania zarówno przez Wojewódzki Sąd Administracyjny, jak i Naczelny Sąd Administracyjny. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 26 listopada 2012 r., sygn. akt IV SA/Wa 2522/12 odrzucił skargę, wskazując w uzasadnieniu, że przedmiotem zaskarżenia w sprawie niniejszej jest stanowisko Szefa Służby Cywilnej zawarte w piśmie z dnia [...] czerwca 2001 r. nr [...] w sprawie konkursu na stanowisko [...] - sygn. [...]. Przedmiotowe stanowisko organ zajął po rozpatrzeniu odwołania A. S. z dnia 7 maja 2001 r. od wyników postępowania konkursowego sygn. [...]. Wyniki postępowania ustalił uchwałą z dnia [...] kwietnia 2001 r. Zespół Konkursowy powołany przez Szefa Służby Cywilnej. Zespół wskazał, który spośród kandydatów został uznany jako najlepszy na wolne stanowisko urzędnicze w służbie cywilnej i może zostać zatrudniony jako [...]. W myśl postanowień art. 45 wówczas obowiązującej ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o służbie cywilnej (Dz. U. z 1999 r. Nr 49, poz. 483 ze zm.) oraz § 16 ust. 1 wówczas obowiązującego rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 3 listopada 1999 r. w sprawie sposobu organizowania i szczegółowych zasad przeprowadzania konkursów na wyższe stanowiska w służbie cywilnej (Dz. U. Nr 91, poz. 1028 ze zm.), osoby uczestniczące w konkursie mogły kwestionować ustalony przez Zespół wynik konkursu w drodze środka prawnego, nazwanego przez ustawodawcę "odwołaniem", kierowanym do Szefa Służby Cywilnej.
W dalszej części uzasadnienia Sąd stwierdził, że w rozpoznawanej sprawie Szef Służby Cywilnej nie uwzględnił odwołania skarżącego i pismem z dnia [...] czerwca 2001 r. nr [...] odmówił stwierdzenia naruszenia zasad przeprowadzenia konkursu na stanowisko [...], tym samym zaakceptował wynik konkursu.
Podkreślenia wymaga, że zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem Naczelnego Sądu Administracyjnego akt wydany przez Szefa Służby Cywilnej na skutek rozpatrzenia odwołania jest decyzją administracyjną w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego [por. wyrok NSA z dnia 14 lutego 2001 r., sygn. akt II SA 2908/00 (Lex nr 46137, Pr. Pracy 2001 r. nr 4, str. 42; tak również: wyrok NSA z dnia 13 grudnia 2000 r., sygn. akt II SA 1432/00, niepubl. oraz wyrok NSA z dnia 23 listopada 2005 r., sygn. akt I OSK 1131/05, niepubl., dostępne na stronie internetowej http://orzeczenia.nsa.gov.pl].
W tym miejscu przypomnieć należy, że w orzecznictwie i literaturze przedmiotu prezentowany jest pogląd, że pisma zawierające rozstrzygnięcia w sprawie załatwianej w drodze decyzji są takimi orzeczeniami, nawet gdy nie zachowują w pełni sformalizowanych wymagań przewidzianych w art. 107 § 1 kpa, jeżeli zawierają minimum elementów niezbędnych do zakwalifikowania ich jako decyzji. Do takich elementów orzecznictwo i piśmiennictwo zalicza przede wszystkim oznaczenie organu administracji, wskazanie adresata aktu, rozstrzygnięcie o stanie sprawy i podpis osoby reprezentującej organ. Dodać należy, że to nie forma, lecz treść rozstrzygnięcia wskazuje na jego walor władczego zajęcia stanowiska przez organ władzy publicznej.