Pojęcia decyzji prawomocnej użył ustawodawca w art. 26 cyt. już wcześniej ustawy z dnia 21 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego. Termin "decyzja prawomocna" użyty został w art. 26 już w pierwszej wersji ustawy ogłoszonej w Dz.U. nr 17 poz. 75. W ciągu dokonanych na przestrzeni lat wielu nowelizacji ustawy formuła ta nie uległa zmianie co prowadzi do wniosku, iż nie był to zabieg przypadkowy. Są zatem podstawy do wniosku, iż z treści tego przepisu rozpatrywanego w łączności z art. 25 ust. 4 ustawy wynika, że prawomocną będzie tylko decyzja o pozbawieniu uprawnień kombatanckich utrzymana w mocy przez Naczelny Sąd Administracyjny w znaczeniu wyżej opisanym albo nie zaskarżona doń w ustawowym terminie. Dopiero po uprawomocnieniu się takiej decyzji wskutek podanych już wcześniej zdarzeń prawnych, osoby pozbawione uprawnień kombatanckich mogą je utracić /podobny pogląd prezentuje J. Borkowski w: B. Adamiak, J. Borkowski: Kodeks postępowania administracyjnego, komentarz, Wyd. C.H. Beck, Warszawa 1996, str. 912-913/.
W sprawie zakończonej zaskarżoną decyzją, mocą której skarżący pozbawiony został uprawnień kombatanckich skarga do Sądu wniesiona została w ustawowym terminie, skarga przez Sąd nie została rozpoznana, zatem nie może być mowy o utrzymaniu przez Sąd w mocy zaskarżonej decyzji słowem zaskarżona została decyzja ostateczna /nieprawomocna/, która nie powoduje sama przez się utraty uprawnień kombatanckich skarżącego, o jakich stanowi art. 26 ustawy.
Wyłożone dotychczas argumenty czynią zbędnym orzekanie przez Sąd w przedmiocie wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji zaś w takim przypadku były powody do umorzenia postępowania sądowoadministracyjnego na podstawie art. 335 par. 1 Kpc w zw. z art. 59 oraz art. 53 ust. 1 i 3 cyt. już wcześniej ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym.