Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie: Przewodniczący - sędzia WSA Michał Sowiński po rozpoznaniu w dniu 5 września 2017 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku o przywrócenie terminu do uzupełnienia braków formalnych skargi w sprawie ze skargi K. K. na decyzję Dyrektora [...] Oddziału Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w [...] z dnia [...] maja 2017 r. Nr [...] w przedmiocie przyznania płatności dla obszarów z ograniczeniami naturalnymi lub innymi szczególnymi ograniczeniami w pomniejszonej wysokości postanawia odmówić przywrócenia terminu do uzupełnienia braków formalnych skargi
Zgodnie z zarządzeniem z dnia 22 czerwca 2017 r. skarżący został wezwany do usunięcia braków formalnych skargi poprzez podanie wartości przedmiotu zaskarżenia, w terminie 7 dni pod rygorem odrzucenia skargi.
Pismem, nadanym w urzędzie pocztowym w dniu 13 lipca 2017 r., skarżący złożył wniosek o przywrócenie terminu do uzupełnienia braków formalnych skargi. W uzasadnieniu wskazał na problemy zdrowotne i związane z nimi wizyty lekarskie. Do wniosku dołączył zaświadczenie lekarskie o odbyciu wizyt lekarskich w dniach 6 - 11 lipca 2017 r. Jednocześnie skarżący podał wartość przedmiotu zaskarżenia w sprawie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.
Zgodnie z treścią art. 85 ustawy z dnia z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r. poz. 1369 ze zm., dalej "p.p.s.a.") czynność podjęta w postępowaniu sądowym przez stronę po upływie terminu jest bezskuteczna. Jednakże sąd, na wniosek strony, która nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym bez swojej winy, postanowi o przywróceniu terminu (art. 86 § 1 p.p.s.a.). Pismo z wnioskiem o przywrócenie terminu wnosi się do sądu, w którym czynność miała być dokonana, w ciągu siedmiu dni od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu. W piśmie tym należy uprawdopodobnić okoliczności wskazujące na brak winy w uchybieniu terminu. Równocześnie z wnioskiem strona skarżąca powinna dokonać czynności, której nie dokonała w terminie
Ocenie sądu podlega zatem, czy strona postępowania dołożyła wszelkiej możliwej staranności, jakiej należało od niej oczekiwać. O braku winy w uchybieniu terminu można mówić jedynie wtedy, gdy nawet przy dochowaniu należytej staranności, nie można było usunąć przeszkody do dokonania czynności. Inaczej mówiąc, gdy wykazane zostanie, że dopełnienie obowiązku stało się niemożliwe z powodu przeszkody nie do przezwyciężenia, czyli gdy strona nie mogła przeszkody usunąć, nawet przy użyciu największego w danych warunkach wysiłku.
W literaturze oraz orzecznictwie dominuje pogląd, że przywrócenie terminu nie jest dopuszczalne, jeżeli strona dopuściła się choćby lekkiego niedbalstwa.
W ocenie Sądu skarżący nie wykazał, że uchybił terminowi do uzupełnienia braków formalnych skargi bez swojej winy. Kryterium braku winy jako przesłanki zasadności wniosku o przywrócenie terminu wiąże się z obowiązkiem strony do szczególnej staranności przy dokonywaniu czynności procesowej. Warunkiem dopuszczalności przywrócenia stronie terminu do dokonania czynności procesowej jest zatem uprawdopodobnienie przez skarżącego, że mimo całej staranności nie mógł dokonać czynności w terminie, to znaczy, że zachodziły przeszkody od niego niezależne oraz istniejące przez cały czas biegu terminu przewidzianego dla dokonania czynności procesowej. Przywrócenie terminu ma bowiem charakter wyjątkowy.
W ocenie Sądu, w przedmiotowej sprawie uchybienie terminu nastąpiło w wyniku zaniedbania, a nie zaistnienia niemożliwych do przezwyciężenia przeszkód. Skarżący powołuje się na problemy zdrowotne i wizyty lekarskie. Jednakże okoliczności te nie świadczą o niemożliwości wykonywania innych czynności i samodzielnej egzystencji. Z zaświadczenia lekarskiego dołączonego do wniosku wynika jedynie, iż skarżący odbył wizyty lekarskie w Przychodni M. oraz w Poradni N. w O. Konkluzja ta uzasadnia odmowę uwzględnienia wniosku.
Biorąc powyższe pod uwagę, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 86 § 1 ustawy p.p.s.a., orzekł jak w sentencji postanowienia.