7 stycznia 2010 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie: Przewodniczący - sędzia WSA - Beata Krajewska po rozpoznaniu w dniu 7 stycznia 2010 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia skargi w sprawie ze skargi R. M. na decyzję Rady do Spraw Uchodźców z dnia [...] sierpnia 2009 r. Nr [...] w przedmiocie odmowy nadania statusu uchodźcy i udzielenia ochrony uzupełniającej oraz wydalenia z terytorium RP wobec stwierdzenia, że nie zachodzą okoliczności dla udzielenia zgody na pobyt tolerowany; postanawia: odmówić przywrócenia terminu do wniesienia skargi.
R. M. wnosząc skargę na decyzję Rady do Spraw Uchodźców z [...] sierpnia 2009r. wystąpiła z wnioskiem o przywrócenie terminu do jej złożenia. W uzasadnieniu wniosku skarżąca podała, iż w momencie otrzymania decyzji (we wniosku skarżąca posługuje się terminem skarga) organ nie pouczył jej o prawie wniesienia skargi do sądu na tę decyzję, czym naruszył art. 9 k.p.a. Wskazała, iż nieświadomie nie zapoznała się z pouczeniem zawartym w decyzji - po przejrzeniu decyzji skarżąca myślała, iż cała decyzja została sporządzona w języku polskim. Dopiero po konsultacji z prawnikiem w dniu 12 października 2009r. dowiedziała się o przysługującym jej prawie zaskarżenia decyzji. Ponadto stwierdziła, iż jej nieświadomość i bark podjęcia działań w czasie następującym po otrzymaniu decyzji Rady do Spraw Uchodźców, może wynikać z pourazowego zaburzenia stresowego. Do wniosku załączyła kserokopię zaświadczenia z [...] września 2009 r. Instytutu P. [...], w którym lekarz m.in. wskazał, iż cyt. "pacjentka wymaga leczenia [...]".
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.
Stosownie do art. 86 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, jeżeli strona nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym bez swojej winy, sąd na jej wniosek postanowi przywrócenie terminu. Jednocześnie zgodnie z art. 87 § 1, § 2 i § 4 cytowanej ustawy, pismo z wnioskiem o przywrócenie terminu wnosi się do sądu, w którym czynność miała być dokonana, w ciągu siedmiu dni od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu. W piśmie tym należy uprawdopodobnić okoliczności wskazujące na brak winy w uchybieniu terminu. Równocześnie z wnioskiem strona skarżąca powinna dokonać czynności, której nie dokonała w terminie.
W ocenie Sądu skarżąca nie wykazała, aby uchybiła terminowi do złożenia skargi bez swojej winy.
Na wstępie Sąd wyjaśnia, iż kryterium braku winy jako przesłanka zasadności wniosku o przywrócenie terminu wiąże się - zgodnie z orzecznictwem i literaturą przedmiotu - z obowiązkiem strony do szczególnej staranności przy dokonywaniu czynności procesowej (v. wyrok NSA z 13 sierpnia 1998 r. sygn. akt III SA 7432/98). Przywrócenie nie jest więc dopuszczalne, gdy strona dopuściła się choćby lekkiego niedbalstwa. O braku winy w niedopełnieniu obowiązku można mówić tylko w przypadku stwierdzenia, że dopełnienie obowiązku stało się niemożliwe z powodu przeszkody nie do przezwyciężenia, której strona nie mogła usunąć nawet przy użyciu największego w danych warunkach wysiłku. Warunkiem dopuszczalności przywrócenia stronie terminu do dokonania czynności procesowej, jest zatem uprawdopodobnienie przez stronę, że mimo całej staranności nie mogła dokonać czynności w terminie, to znaczy, że zachodziły przeszkody od niej niezależne oraz istniejące przez cały czas biegu terminu przewidzianego dla dokonania czynności procesowej (v. wyrok NSA z 13 10 1999 r., sygn. akt IV SA 1656/97). Przywrócenie terminu ma zatem charakter wyjątkowy i może nastąpić jedynie w przypadku gdy strona w sposób przekonujący zaprezentowaną argumentacją uprawdopodobni brak swojej winy, a przy tym wskaże, iż niezależna od niej przyczyna istniała przez cały czas, aż do wniesienia prośby o przywrócenie terminu.