Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Krystyna Tomaszewska po rozpoznaniu w dniu 11 maja 2010 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi Z. K. na postanowienie Wojewody [...] z dnia [...] maja 1998 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia uchybienia terminu do wniesienia odwołania postanawia: odrzucić wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia skargi
UZASADNIIE
W dniu 13 sierpnia 2009 r. wpłynęła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skarga Z. K.a na postanowienie Wojewody [...] z dnia [...] maja 1998 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia uchybienia terminu do wniesienia odwołania. Wraz ze skargą wpłynął wniosek ww. o przywrócenie terminu do wniesienia skargi.
Skarżąc wskazał, iż nie wiedział o istnieniu ww. postanowienia Wojewody [...]. Dopiero w dniu 6 sierpnia 2009 r. dowiedział się o nim i poprosił o wydanie jego kopii. Podniósł, iż wydano mu ją, choć kilka tygodni wcześniej przeglądał akta tej sprawy w związku z inna sprawa i tego dokumentu tam nie było.
Podkreślił, iż nie wie czy organy podjął próbę wysłania tego postanowienia. Wskazał, iż nie przypomina sobie aby je otrzymał.
W związku z tym skarżący stwierdził, iż został pozbawiony możliwości skutecznego występowania z dalszym odwołaniem w sprawie, a doszło to tego bez jego winy, gdyż działał w zaufaniu do organów administracyjnych.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 86 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), dalej w skrócie ustawy, jeżeli strona nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym bez swojej winy, sąd na jej wniosek postanowi przywrócenie terminu. Stosownie do art. 87 § 1 ustawy, pismo z przedmiotowym wnioskiem wnosi się do sądu, w którym czynność miała być dokonana w ciągu siedmiu dni od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu. Po upływie roku od uchybionego terminu, jego przywrócenie jest dopuszczalne tylko w przypadkach wyjątkowych (art. 87 § 5 ustawy).
W niniejszej sprawie pierwszorzędną kwestią pozostaje ocena dopuszczalności wniosku poprzez pryzmat art. 87 § 5 ustawy. Niewątpliwie bowiem wniosek skarżącego został złożony po upływie roku od uchybionego terminu. Rozważyć zatem wymaga, czy w sprawie zachodzi "wyjątkowy przypadek", o jakim mowa w art. 87 § 5 ustawy.
Skarżący podnosił, iż od każdej wydawanej decyzji składał odwołania do wyższej instancji. Lecz jak wynika z złożonego wniosku i skargi nie zainteresował się w jaki sposób organ II instancji rozpoznał jego odwołania z dnia 20 kwietnia 1996 r.
Mimo tego, iż organ w odpowiedzi na skargę wskazał, iż na dzień dzisiejszy brak jest możliwości ustalenia czy skarżący otrzymał zaskarżone postanowienie ponieważ dokumentacja zebrana w sprawie została zgodnie z prawem zniszczona nie można stwierdzić jednoznacznie, iż nie doręczono mu przedmiotowego postanowienia.
Należy stwierdzić, iż skarżący nie interesował się zakończeniem postępowania we własnej sprawie i nie dochował należytej staranności w zachowaniu terminu do wniesienia skargi. Wskazuje na to okres 11 lat w czasie którego skarżący nie interesował się wydanym w sprawie rozstrzygnięciem. Dopiero w 2009 roku podjął kroki zmierzające do uzyskania informacji na temat przedmiotowego rozstrzygnięcia.
Zdaniem Sądu poniesione przez skarżącego we wniosku okoliczności nie można uznać za wyjątkowe, wskazujące w sposób kwalifikowany na brak jego winy w uchybieniu terminu do wniesienia przedmiotowej skargi.
W świetle powyższych uwag wniosek skarżącego należało odrzucić, zgodnie z art. 88 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.)