Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA - Jolanta Zdanowicz po rozpoznaniu w dniu 27 kwietnia 2010 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w P. na Gminę P. w przedmiocie : bezczynności organu postanawia : odrzucić skargę.
W dniu 26 lutego 2010 r. (data stempla biura podawczego) do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wpłynęła skarga Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w P. na bezczynność Gminy P. polegającą na braku odpowiedzi na pisma znak : [...] z dnia [...], PINB. [...] z dnia [...], PINB. [...] z dnia [...] oraz PINB. [...] z dnia [...] w sprawie legalności obiektów budowlanych drewnianych oznaczonych nr ewid. [...] oraz [...] zlokalizowanych w miejscowości L. gm. P. na działce o nr ewid. [...] stanowiących współwłasność Z. B. oraz G. S.
Powyższymi pismami Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w P. zwrócił się do Gminy z zapytaniem, czy lokalizacja ww. obiektów budowlanych jest zgodna z ustaleniami obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w związku z prowadzonym postępowaniem mającym na celu legalizację samowoli budowlanej będącej przedmiotem postępowania.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, zważył co następuje :
Wskazać należy, że art. 58 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) zwanej dalej ustawą p.p.s.a. nakłada na Sąd administracyjny obowiązek zbadania z urzędu dopuszczalności skargi, tzn. czy nie zachodzi jedna z przesłanek określonych w tym przepisie.
Powołany przepis stanowi, że Sąd odrzuca skargę:
1) jeżeli sprawa nie należy do właściwości sądu administracyjnego;
2) wniesioną po upływie terminu do jej wniesienia;
3) gdy nie uzupełniono w wyznaczonym terminie braków formalnych skargi;
4) jeżeli sprawa objęta skargą pomiędzy tymi samymi stronami jest w toku lub została już prawomocnie osądzona;
5) jeżeli jedna ze stron nie ma zdolności sądowej albo jeżeli skarżący nie ma zdolności procesowej, a nie działa za niego przedstawiciel ustawowy albo jeżeli w składzie organów jednostki organizacyjnej będącej stroną skarżącą zachodzą braki uniemożliwiające jej działanie;
6) jeżeli z innych przyczyn wniesienie skargi jest niedopuszczalne.
Należy tu przypomnieć, iż zgodnie z art. 50 § 1 p.p.s.a. uprawnionym do wniesienia skargi do sądu administracyjnego jest każdy kto ma w tym interes prawny. Natomiast wedle treści art. 50 § 2 p.p.s.a., inny podmiot, który nie ma interesu prawnego jest uprawniony do wniesienia skargi do sądu administracyjnego tylko wtedy, gdy to uprawnienie przyznają mu przepisy ustawy. Ustawa Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi określa zatem ściśle krąg podmiotów, które mogą skutecznie dochodzić swoich spraw w postępowaniu sądowoadministracyjnym. Podmioty takie mają obowiązek wylegitymować się "interesem prawnym", który ma "charakter materialnoprawny i wymaga stwierdzenia związku między sferą indywidualnych praw i obowiązków wnoszącego skargę a zaskarżonym aktem lub czynnością organu administracji" (J. P. Tarno Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz Warszawa 2006, s. 134). Interes prawny w ujęciu Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi jest pojęciem obiektywnym, nie wynikającym z subiektywnego przeświadczenia skarżącego czy jego interpretacji przepisów prawa administracyjnego, lecz z konkretnego brzmienia przepisu, który ustanawia dla skarżącego konkretne prawa lub nakłada na niego określone obowiązki. Tak zatem "interes prawny skarżącego jest oparty na normach administracyjnego prawa materialnego lub procesowego (w odniesieniu do postanowień), kształtujących istotę sprawy administracyjnej, w której skarga jest wnoszona i które pozwolą sądowi ocenić, czy skarga jest wniesiona we własnej sprawie oraz interes prawny w doprowadzeniu zaskarżonego aktu lub czynności do stanu zgodnego z obiektywnym porządkiem prawnym" (T. Woś [w:] T. Woś, H. Knysiak - Molczyk, M. Romańska Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz Warszawa 2005 s. 214).