Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Renata Nawrot po rozpoznaniu w dniu 6 kwietnia 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Radomiu sprawy ze skargi Stowarzyszenia [...]z siedzibą w [...] na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...]grudnia 2017 r. znak [...] w przedmiocie określenia kwoty zwrotu dotacji wykorzystanej niezgodnie z przeznaczeniem postanawia : odmówić przywrócenia terminu do złożenia sprzeciwu
Pismem z 22 stycznia 2018 r. (data nadania w urzędzie pocztowym) Stowarzyszenie [...] z siedzibą w [...] (zwane dalej: skarżący), reprezentowane przez profesjonalnego pełnomocnika, wniosło do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z [...]grudnia 2017 r. znak [...]w przedmiocie określenia kwoty zwrotu dotacji wykorzystanej niezgodnie z przeznaczeniem.
Jednocześnie skarżący wniósł o przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych.
W wyniku rozpoznania wniosku o prawo pomocy starszy referendarz sądowy postanowieniem z 6 marca 2018 r., orzekł o odmowie przyznania prawa pomocy we wnioskowanym zakresie. Postanowienie niniejsze doręczone zostało pełnomocnikowi skarżącego 13 marca 2018 r. (k. 52 akt sądowych).
W dniu 28 marca 2018 r. (data nadania w urzędzie pocztowym) pełnomocnik skarżącego złożył wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu. Jako podstawę wniosku podał, iż postanowienie o odmowie przyznania prawa pomocy zostało mu doręczone 14 marca 2018 r. W dniu 19 marca 2018 r. listem poleconym za zwrotnym potwierdzeniem odbioru został wysłany sprzeciw na powołane wyżej postanowienie. Pismo zostało wysłane z zachowaniem ustawowego terminu do dokonania tej czynności. W związku z oczywistą omyłką pisarską w adresie - zamiast ul. Słowackiego 7, 26-600 Radom podano ul. Słowackiego 78, 26-600 Radom - sprzeciw ten, pomimo prawidłowości innych oznaczeń został zwrócony przez operatora pocztowego w dniu 27 marca 2018 r.
Z uwagi na to, że sprzeciw został wysłany 19 marca 2018 r. z zachowaniem ustawowego terminu, a intencją pełnomocnika skarżącego nie było podanie błędnego adresu, wniosek o przywrócenie terminu jest uzasadniony i zasługuje na uwzględnienie.
Jednocześnie pełnomocnik skarżącego złożył sprzeciw, dla którego wnosi o przywrócenie terminu.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Stosownie do postanowień art. 85 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, zwana dalej: p.p.s.a.), czynność w postępowaniu sądowym podjęta przez stronę po upływie terminu jest bezskuteczna. Jednym z warunków przywrócenia terminu do dokonania czynności procesowej jest złożenie wniosku o przywrócenie terminu.
Zgodnie z art. 86 § 1 p.p.s.a. sąd może na wniosek przywrócić termin, jeżeli strona bez własnej winy nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym. Pismo z wnioskiem o przywrócenie terminu wnosi się do sądu, w którym czynność miała być dokonana, w ciągu siedmiu dni od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu. Równocześnie z wnioskiem strona powinna dokonać czynności, której nie dokonała w terminie (art. 87 § 1 i § 4 p.p.s.a.). We wniosku należy uprawdopodobnić okoliczności wskazujące na brak winy w uchybieniu terminu (art. 87 § 2).
Z brzmienia cytowanych wyżej przepisów wynika, że instytucja przywrócenia terminu ma charakter wyjątkowy i może mieć zastosowanie jedynie wtedy, gdy wszystkie określone w nich przesłanki zostaną spełnione łącznie, tj. wniesienie wniosku w ciągu siedmiu dni od ustania przeszkody uniemożliwiającej dochowanie terminu, dopełnienie (wraz z wnioskiem) czynności, dla której był ustanowiony termin oraz brak winy w uchybieniu terminu. Przywrócenie terminu uzależnione jest od przesłanki uprawdopodobnienia przez wnoszącego wniosek braku winy po jego stronie w uchybieniu terminu. Przy czym uchybienie terminu jest niezawinione wówczas, gdy nawet przy dołożeniu najwyższej staranności strona nie mogła w terminie dopełnić czynności procesowej, a brak winy w uchybieniu terminu można uznać tylko wtedy, gdy strona nie mogła usunąć przeszkody nawet przy użyciu największego w danych warunkach wysiłku. Strona musi więc uwiarygodnić swą staranność, jak również fakt, że przeszkoda, która spowodowała niedotrzymanie terminu, była od niej niezależna (por. postanowienie WSA w Gliwicach z 20 października 2004 r. sygn. akt IV SA/Gl 647/04). Zatem przywrócenie terminu nie jest dopuszczalne, gdy strona dopuściła się choćby lekkiego niedbalstwa.