Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Iwona Owsińska - Gwiazda po rozpoznaniu w dniu 6 października 2014 roku na posiedzeniu niejawnym wniosku E. D. o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi E. D. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w R. z dnia [...] maja 2014 r., nr [...] w przedmiocie ustalenia świadczenia z funduszu alimentacyjnego za nienależnie pobrane postanawia: odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji
Pismem z dnia [...] czerwca 2014 r. E. D. (dalej: "skarżąca"), wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na powołaną wyżej decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w R. z dnia [...] maja 2014 r. Jednocześnie wniosła o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Stosownie do treści art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity Dz. U. z 2012 r., poz. 270, dalej: p.p.s.a.) wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności. Jednakże, na podstawie § 3 omawianego artykułu, po przekazaniu sądowi skargi sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, o których mowa w § 1, o ile w sprawie występuje jedna z wymienionych we wskazanym przepisie przesłanek. Zaznaczyć bowiem trzeba, że instytucja wstrzymania wykonania ma charakter wyjątkowy i jej zastosowanie może mieć miejsce wyłącznie w sytuacji stwierdzenia, iż zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, gdyby akt lub czynność zostały wykonane. Warunkiem wydania postanowienia o wstrzymaniu wykonania aktu lub czynności jest więc wykazanie przez skarżącego we wniosku okoliczności uzasadniających możliwość wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Przy czym zauważyć należy, iż w omawianym przepisie chodzi o taką szkodę (majątkową, a także niemajątkową), która nie będzie mogła być wynagrodzona przez późniejszy zwrot spełnionego lub wyegzekwowanego świadczenia, ani też nie będzie możliwe przywrócenie rzeczy do stanu pierwotnego.
Wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu lub czynności poprzedzić należy analizą przedstawionego przez wnioskodawcę uzasadnienia pod kątem spełnienia przesłanek wskazanych w powołanym wyżej przepisie art. 61 § 3 p.p.s.a. Ocena ta jest możliwa i w dużym stopniu zależy od argumentacji przedstawionej we wniosku złożonym przez stronę. Oznacza to, że we wniosku należy, co najmniej uprawdopodobnić wystąpienie przesłanek, o których mowa w art. 61 § 3 p.p.s.a. Konieczna jest spójna argumentacja, poparta faktami oraz ewentualnie odnoszącymi się do nich dowodami, które uzasadniają wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu. Ogólnikowe twierdzenia wyrażane przez stronę skarżącą, pozbawione szerszego uzasadnienia i stosownych wyliczeń, nie mogą stanowić podstawy do orzeczenia przez Sąd o wstrzymaniu wykonania zaskarżonego aktu. Dlatego nie wystarcza jedynie złożenie przez skarżącego wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu lub czynności.
Kierując się powyższym - Sąd stwierdza, że skarżąca wnosząc o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji nie uzasadniła w żaden sposób złożonego wniosku i nie wskazała okoliczności, iż wykonanie decyzji doprowadzi do niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. W konsekwencji Sąd uznał, iż zawarty w skardze wniosek nie został uzasadniony, a to czyni niemożliwym pełną jego ocenę w kontekście przesłanek z ww. art. 61 § 3.