Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Marek Zirk-Sadowski (spr), Sędziowie NSA Jacek Brolik, Krzysztof Stanik, Protokolant Magdalena Gródecka, po rozpoznaniu w dniu 8 czerwca 2005 r. na rozprawie w Wydziale I Izby Finansowej skargi kasacyjnej Haliny J. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 sierpnia 2004 r., sygn. akt I SA/Bk 173/04 w sprawie ze skargi Haliny J. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w B. z dnia 19 kwietnia 2004 r. (...) w przedmiocie podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące 2000 r. oddala skargę kasacyjną.
Postanowieniem z dnia 18 sierpnia 2004 r. I SA/Bk 173/04 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku odrzucił skargę Haliny J. na Decyzję dyrektora Izby Skarbowej w B. z dnia 19 kwietnia 2004 r. (...) w przedmiocie podatku od towarów i usług za niektóre miesiące 2000 r.
W motywach rozstrzygnięcia wskazano, że wezwanie do uiszczenia wpisu skarżąca odebrała w dniu 12 lipca 2004 r., natomiast w przypadku doręczenia wezwania w trybie art. 73 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./, zwanej dalej p.p.s.a., ustawowy termin do dokonania czynności upłynął w dniu 7 lipca 2004 r., natomiast termin do uiszczenia wpisu w dniu 14 lipca 2004 r.
W skardze kasacyjnej zarzucono naruszenie art. 220 par. 1 i 3 p.p.s.a. poprzez przyjęcie, że skarżąca uchybiła terminowi do uiszczenia wpisu od skargi i wniesiono o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przywrócenie terminu do złożenia wpisu.
W uzasadnieniu podniesiono, iż uchybienie terminowi do złożenia skargi kasacyjnej nastąpiło bez winy skarżącej ponieważ w okresie od 30 czerwca do 10 lipca br. przebywała w delegacji służbowej, na dowód czego przedstawiła stosowny dokument /polecenie wyjazdu służbowego/.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna nie może zostać uwzględniona.
Na wstępie należy zauważyć, że skargę kasacyjną, że względu na treść art. 174 p.p.s.a., można oprzeć na następujących podstawach:
1. naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie,
2. naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.
Stwierdzić następnie należy, że skarga kasacyjna jest sformalizowanym środkiem prawnym. Poza wymogami przewidzianymi dla pisma w postępowaniu sądowym, skarga kasacyjna stosownie do treści art. 176 wymienionej wyżej ustawy powinna zawierać oznaczenie zaskarżonego orzeczenia ze wskazaniem, czy jest ono zaskarżone w całości, czy w części, przytoczenie podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienie, wniosek o uchylenie lub zmianę orzeczenia z oznaczeniem zakresu żądanego uchylenie lub zmiany. Poza wymogami formalnymi skarga kasacyjna powinna więc też spełniać wymogi materialne. Jednym z wymogów materialnych skargi kasacyjnej jest prawidłowe przytoczenie podstaw kasacyjnych ich uzasadnienie. W przypadku wymogów materialnych przyjmuje się, że braki w tym zakresie nie podlegają sanacji /J. P. Tarno, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Komentarz, Warszawa 2004/. Wskazując zatem podstawy kasacyjne należy przytoczyć konkretny przepis prawa, który został naruszony i wyjaśnić, na czym to naruszenie polegało.
W przedmiotowej sprawie stwierdzić należy, że skarga kasacyjna nie wypełnia dyspozycji art. 176 p.p.s.a. w ten sposób, iż powołany zarzut prawa procesowego nie został należycie uzasadniony. Powołując się bowiem na drugą z podstaw kasacyjnych, skarżąca powinna wykazać, które przepisy proceduralne zostały naruszone, na czym to naruszenie polega i jak dalece zaważyło to na wyniku sprawy /praca zbiorowa pod red. T. Wosia, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Komentarz, Warszawa 2005 r., s. 556/. Tymczasem uzasadnienie wskazanego w skardze kasacyjnej zarzutu naruszenia art. 220 par. 1 i 3 p.p.s.a. odpowiada przesłankom określonym w art. 86 p.p.s.a., a zatem uzasadnieniu wniosku o przywrócenie terminu. Skarżąca stwierdza bowiem, iż uchybienie terminu do uiszczenia wpisu od skargi nastąpiło bez jej winy, powołując się w tym zakresie na konieczność odbycia podróży służbowej i w oparciu o powyższe wnosi o jego przywrócenie. Taka argumentacja nie tylko nie uzasadnia powołanego zarzutu naruszenia art. 220 par. 1 i 3 p.p.s.a., ale stanowi w dodatku jego zaprzeczenie. Odrzucając skargę kasacyjną Sąd I instancji mógłby wymieniony wyżej przepis naruszyć jedynie w ten sposób, że skargę odrzuciłby mimo uiszczenia przez skarżącą wpisu w wyznaczonym terminie. Tak też został skonstruowany postawiony w skardze zarzut - "poprzez przyjęcie, że skarżąca uchybiła terminowi do uiszczenia wpisu" - i w ten sposób powinien zostać uzasadniony, np. poprzez wskazanie, że Sąd działał w oparciu o błędne ustalenia faktyczne. Niezrozumiałe jest zatem dla tutejszego Sądu z jakich względów, skarżąca następnie w uzasadnieniu wywodzi, że uchybiła terminowi bez swojej winy i dowodzi istnienia przesłanek z art. 86 p.p.s.a., skoro zgodnie z postawionym zarzutem uchybienie takie w ogóle nie powinno nastąpić.
Podkreślić przy tym trzeba, że Naczelny Sąd Administracyjny jest w myśl art. 183 p.p.s.a. związany granicami skargi kasacyjnej, co oznacza, że zarzuty wykraczające poza powołane podstawy skargi kasacyjnej nie mogą być brane prze Sąd pod uwagę za wyjątkiem takich wad zaskarżonego orzeczenia i poprzedzającego go postępowania sądowego, które skutkuje nieważnością tego orzeczenia.
Mając powyższe na uwadze, Sąd doszedł do przekonania, że skarga kasacyjna nie zawiera uzasadnionych podstaw i w oparciu art. 184 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji.