Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA - J. Bała, Sędziowie NSA: M. Borowiec, A. Kuba (spr.) Protokolant apl. prok. M. Szeroczyńska po rozpoznaniu w dniu 13 kwietnia 2000 r. sprawy ze skargi A. na decyzje Ministra Sprawiedliwości z dnia [...] r. Nr [...] w przedmiocie zwolnienia z funkcji biegłego sądowego - oddala skargę -
Zaskarżoną decyzją z dnia [...] r. Nr [...] Minister Sprawiedliwości po rozpatrzeniu odwołania Pana A. od decyzji Prezesa Sądu Okręgowego w [...] z dnia [...] r. nr Prez. w przedmiocie zwolnienia wymienionego z funkcji biegłego sądowego w zakresie technicznej i kryminalistycznej rekonstrukcji wypadku drogowego - na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 kodeksu postępowania administracyjnego powyższą decyzję utrzymał w mocy.
W uzasadnieniu decyzji stwierdzono, że Prezes Sądu Okręgowego jw decyzją z dnia [...] r. zwolnił Pana A. z funkcji biegłego sądowego podając jako podstawę prawną § 6 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 8.06.1987 r. w sprawią biegłych sądowych i tłumaczy przysięgłych (Dz. U. Nr 18, poz. 112) a jako podstawę faktyczną - utratę warunków do pełnienia tej funkcji.
Decyzją swą Prezes Sądu uzasadnił powiadomieniem go w dniu 19.04.1999 r. przez Prezesa Sądu Rejonowego w [...], że do tego Sądu wpłynął akt oskarżenia między innymi przeciwko Panu A. biegłemu sądowemu. Z dołączonego do pisma odpisu aktu oskarżenia wynika, że wymienionemu zarzuca się popełnienie przestępstwa kwalifikowanego z art. 286 § 1 dkk w zw. z art. 294 § 1 dkk w zb. z art. 271 § 1 i 3 dkk w zw. z art. 12 i 11 § 2 dkk.
Znaczy to, iż wymieniony nie spełnia wymogu § 12 ust. l pkt 4 powołanego rozporządzenia tj. nie daje rękojmi należytego wykonywania obowiązków biegłego sądowego, pod pojęciem której należy rozumieć całokształt zdarzeń i okoliczności dotyczących biegłego, składających się na jego wizerunek jako osoby zaufania publicznego. Jest tak pomimo, iż w sprawie nie zapadł jeszcze wyrok skazujący i oskarżony korzysta z domniemania niewinności.
Od decyzji tej Pan A. odwołał się do Ministra Sprawiedliwości.
Odwołujący uważa decyzję organu pierwszej instancji za niesprawiedliwą. Nie przyznał się w śledztwie do zarzucanych mu czynów i nadal się nie przyznaje. Nadto, postępowanie sądowe nie zostało jeszcze wszczęte, zatem nie można przesądzić o jego winie. W tej sytuacji - zgodnie z zasadą domniemania niewinności - nie można wypowiadać się o utracie przez niego cech osoby zaufania publicznego. Wnosi o zmianę decyzji tym bardziej, iż jest przekonany, iż odwołanie go z funkcji biegłego sądowego "spowoduje dużą stratę dla wymiaru sprawiedliwości w regionie Województwa".
Minister Sprawiedliwości w związku z odwołaniem podniósł, iż Prezes Sądu Okręgowego w [...] błędnie przytoczył zamieszczenie artykułów kodeksu karnego odnoszących się do przestępstw zarzucanych Panu A. jako zawartych w dkk (dawny kodeks kamy) podczas, gdy są one zamieszczone w kk (kodeksie karnym). Uczynił tak, pomimo prawidłowego podania ich w akcie oskarżenia. Można to jednak tłumaczyć dość krótkim, bo zaledwie od 1.09.1998 r. okresem obowiązywania aktualnego kodeksu karnego i - w związku z tym - możliwością wystąpienia mechanicznego błędu pisarskiego tego rodzaju. Pomyłka ta nie miała jednak wpływu na treść rozstrzygnięcia, które merytorycznie należy uznać za trafne.
Instytucja biegłego sądowego jest instytucją prawa sądowego procesowego. Biegły sądowy jest organem pomocniczym sądu w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych, a sporządzona przez niego opinia stanowi dowód w postępowaniu przed sądami oraz innymi władzami i organami wymiaru sprawiedliwości.