Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Hieronim Sęk (sprawozdawca), Sędzia NSA Danuta Oleś, Sędzia WSA del. Zbigniew Łoboda, Protokolant Katarzyna Nowik, po rozpoznaniu w dniu 3 kwietnia 2019 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej M.P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 19 września 2018 r. sygn. akt I SAB/Lu 6/18 w sprawie ze skargi M.P. na przewlekłe prowadzenie kontroli podatkowej przez Naczelnika Urzędu Skarbowego w L. w przedmiocie podatku od towarów i usług za listopad i grudzień 2014 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od M.P. na rzecz Naczelnika Urzędu Skarbowego w L. kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
1. Skarga kasacyjna i odpowiedź na skargę kasacyjną
1.1. M.P. (dalej: Skarżący) wniósł skargę kasacyjną od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 19 września 2018 r., sygn. akt I SAB/Lu 6/18. Wyrokiem tym Sąd oddalił jego skargę (nadaną w dniu 23 grudnia 2015 r.; wpływ do organu podatkowego w dniu 29 grudnia 2015 r. - przyp. NSA) na przewlekłe prowadzenie kontroli podatkowej przez Naczelnika Urzędu Skarbowego w L. (dalej: Naczelnik US) w przedmiocie podatku od towarów i usług (dalej: podatek VAT) za listopad i grudzień 2015 r.
1.2. Zaskarżony wyrok zapadł na skutek ponownego rozpoznania sprawy po uprzednim uchyleniu wyroku tego Sądu z dnia 14 lutego 2017 r., sygn. akt I SAB/Lu 30/16, przez Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 12 kwietnia 2018 r., sygn. akt I FSK 997/17 (wcześniejsze zaś odrzucenie skargi jako niedopuszczalnej zawarte w postanowieniu z dnia 13 kwietnia 2016 r., sygn. akt I SAB/Lu 3/16, zostało uchylone postanowieniem z dnia 24 listopada 2016 r., sygn. akt I FSK 1362/16).
1.3. Sąd pierwszej instancji nie stwierdził, aby doszło do przewlekłego prowadzenia kontroli podatkowej w podanym zakresie i z tej przyczyny oddalił skargę jako niezasadną na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r. poz. 1302; dalej: P.p.s.a.)
1.4. W motywach wyroku Sąd wskazał w szczególności, że: - orzekał w warunkach związania wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 kwietnia 2018 r., sygn. akt I FSK 997/17; - istnienie zarzucanej przewlekłości kontroli podatkowej badał według momentu wniesienia skargi (skargę nadano w dniu 23 grudnia 2015 r., a do organu podatkowego wpłynęła w dniu 29 grudnia 2015 r. - wyj. własne NSA) na podstawie akt sprawy, które organ przekazał wraz z odpowiedzią na skargę; - Skarżący przewlekłości upatrywał w sytuacji jak nastąpiła po złożeniu odpowiednio w dniu 22 grudnia 2014 r. i 19 stycznia 2015 r. deklaracji VAT-7 za listopad i grudzień 2014 r., w których wykazał różnicę podatku VAT do zwrotu na rachunek bankowy (130.250 zł i 159.152 zł); - w dniu 16 lutego 2015 r. wszczęto bowiem kontrolę podatkową w zakresie wywiązywania się Skarżącego za podane miesiące z obowiązków wynikających z przepisów o podatku VAT, przedłużając termin zwrotu do zakończenia kontroli podatkowej oraz trzykrotnie czas trwania owej kontroli (zawiadomieniami z dnia 23 kwietnia, 16 lipca i 13 października 2015 r. odpowiednio do dnia 31 lipca i 31 października 2015 r. oraz 31 stycznia 2016 r.; - jako przyczynę zwłoki wskazywano konieczność zebrania całego materiału dowodowego, w tym oczekiwanie na potwierdzenie transakcji z nabywcami i zbywcami krajowymi w związku z przesłanymi wnioskami o kontrole u tych podmiotów oraz na informacje pochodzące od państw członkowskich z uwagi na transakcje WDT z kontrahentami z Czech, Bułgarii i Łotwy (w ramach wymiany dokumentów SCAC); - o żadnej z czynności wymienionych w chronologii działań organu nie można powiedzieć, że miała charakter pozorny lub że była niecelowa albo nieefektywna; - podejrzenie udziału Skarżącej w tzw. karuzeli podatkowej wymagało zweryfikowania i ustalenia całego szeregu powiązań, skontrolowania wielu podmiotów, nie tylko tych najbliższych, a także prześledzenia całego łańcucha dostaw i ustalenia roli poszczególnych uczestników takiego procederu; - konieczne było również poczynienie ustaleń w płaszczyźnie tzw. dobrej wiary (należytej staranności) Skarżącego w rzeczonych relacjach handlowych.