Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Ludmiła Jajkiewicz Sędzia NSA Zofia Borowicz Sędzia del. WSA Artur Adamiec (spr.) po rozpoznaniu w dniu 18 lutego 2019 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Rady Miasta Rzeszowa od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 12 czerwca 2018 r. sygn. akt I SA/Rz 280/18 w sprawie ze skargi M. O. na uchwałę Rady Miasta Rzeszowa z dnia 7 lipca 2015 r. nr XIII/247/2015 w przedmiocie stwierdzenia nieważności uchwały w sprawie ulg za usługi przewozowe w publicznym transporcie zbiorowym oddala skargę kasacyjną
1. Wyrokiem z 12 czerwca 2018 r. sygn. akt I SA/Rz 280/18 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie, na podstawie art. 147 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U.2017.1369 ze zm.) dalej "p.p.s.a", po rozpoznaniu skargi M. O. na uchwałę Rady Miasta Rzeszowa z 7 lipca 2015 r. nr XIII/247/2015 w przedmiocie ulg za usługi przewozowe w publicznym transporcie zbiorowym stwierdził nieważność zaskarżonej uchwały w części § 3 ust. 1 pkt 12, w zakresie w jakim przepis ten uzależnia uprawnienie do korzystania przez bezrobotnych z bezpłatnych przejazdów od zameldowania na pobyt stały w Gminie Miasto Rzeszów lub w Gminie, z którą Gmina Miasto Rzeszów zawarła porozumienie międzygminne.
Sąd pierwszej instancji za zasadny uznał zarzut naruszenia zasady równości z art. 32 ust. 1 Konstytucji RP, a to w związku z zasadą praworządności z art. 7 Konstytucji RP. Słusznie zauważył skarżący, że Rada wprowadziła niedozwolone zróżnicowanie sytuacji prawnej bezrobotnych mieszkańców Rzeszowa zarejestrowanych w Powiatowym Urzędzie Pracy w Rzeszowie, z jednej strony przyznając im uprawnienia do ulgowych przejazdów komunikacją publiczną, a z drugiej zawężając w sposób niezasadny i niekonsekwentny krąg tych osób do zameldowanych na pobyt stały w Rzeszowie. Zdaniem Sądu skoro sporny przepis, w sposób niczym nieuzasadniony, traktuje nierówno adresatów normy - bezrobotnych, różnicując ich sytuację bez zachowania cech relewantnych, należało stwierdzić jego nieważność odwołując się do art. 94 ust. 1 u.s.g.
2. W skardze kasacyjnej od powyższego wyroku Rada wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i oddalenie skargi. Zarzuciła naruszenie prawa materialnego, tj. art. 32 Konstytucji RP, polegające na jego błędnej wykładni i w rezultacie niewłaściwym zastosowaniu, co w konsekwencji doprowadziło do błędnego wniosku, że Rada wprowadziła niedozwolone zróżnicowanie sytuacji prawnej bezrobotnych mieszkańców Rzeszowa zarejestrowanych w Powiatowym Urzędzie Pracy w Rzeszowie, z jednej strony przyznając im uprawnienia do ulgowych przejazdów komunikacją publiczną, a z drugiej strony zawężając w sposób niezasadny i niekonsekwentny krąg tych osób do zameldowanych na pobyt stały w Rzeszowie.
3. Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
3.1. Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.
Naczelny Sąd Administracyjny jest związany podstawami skargi kasacyjnej, ponieważ stosownie do art. 183 § 1 p.p.s.a., rozpoznając sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze z urzędu pod uwagę jedynie nieważność postępowania. Zgodnie z art. 174 p.p.s.a. skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach: 1. naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie; 2. naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Ze wskazanych przepisów wynika, że wywołane skargą kasacyjną postępowanie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym podlega zasadzie dyspozycyjności i nie polega na ponownym rozpoznaniu sprawy w jej całokształcie, lecz ogranicza się do rozpatrzenia poszczególnych zarzutów przedstawionych w skardze kasacyjnej w ramach wskazanych podstaw kasacyjnych. Istotą tego postępowania jest bowiem weryfikacja zgodności z prawem orzeczenia wojewódzkiego sądu administracyjnego oraz postępowania, które doprowadziło do jego wydania. Wychodząc z tego założenia, należy na wstępie zaznaczyć, że wobec niestwierdzenia z urzędu nieważności postępowania (art. 183 § 2 p.p.s.a.) Naczelny Sąd Administracyjny ogranicza swoje rozważania do oceny zagadnienia prawidłowości dokonanej przez WSA wskazanych w skardze kasacyjnej przepisów.