Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Zbigniew Rausz, Sędziowie NSA Barbara Adamiak, Teresa Kobylecka /spr. /, Protokolant Urszula Radziuk, po rozpoznaniu w dniu 13 grudnia 2005r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 21 czerwca 2005r. sygn. akt IV SA/Po 806/04 w sprawie ze skargi T. P. na I. decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie przyznania Domu Pomocy Społecznej ; na II. postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie przekazania wniosku według właściwości oddala skargę kasacyjną
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 21 czerwca 2005 r. sygn. akt IV SA/Po 806/04 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu stwierdził nieważność:
- decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] i poprzedzającej ją decyzji Dyrektora Powiatowego Centrum Pomocy Rodzinie w [...] z dnia [...],
- postanowienia Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] i poprzedzającego go postanowienia Dyrektora Powiatowego Centrum Pomocy Rodzinie w [...] z dnia [...].
oraz uchylił postanowienie z dnia [...] Kierownika Powiatowego Centrum Pomocy Rodzinie w [...], określając, że wymienione akty nie mogą być wykonane.
W uzasadnieniu wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu wskazał, że decyzją z dnia 27 maja 2003 r. Dyrektor Centrum Pomocy Rodzinie w [...] zakwalifikował T. P. do Domu Pomocy Społecznej w [...] przy ul. [...], jednocześnie wskazując, że przewidywana data wydania skierowania do Domu to rok 2007, wobec wpisania wnioskodawczyni na listę osób oczekujących na umieszczenie w DPS pod pozycją nr 63. W związku z długim okresem oczekiwania na miejsce w tym domu T. P. pismem z dnia 19 grudnia 2003 r. zwróciła się do Powiatowego Centrum Pomocy Rodzinie w [...] z wnioskiem o przeniesienie i zakwalifikowanie do Domu Pomocy Społecznej w [...] i postanowieniem z dnia 26 stycznia 2004 r. Kierownik Powiatowego Centrum Pomocy Rodzinie w [...] przekazał wg kompetencji dokumentację T. P., dotyczącą skierowania do Domu Pomocy Społecznej w [...].
Następnie Dyrektor Powiatowego Centrum Pomocy Rodzinie w [...] decyzją z dnia [...] uchylił z dniem 1 stycznia 2004 r. decyzję Dyrektora Powiatowego Ośrodka Pomocy Rodzinie w [...] z dnia 27 maja 2003 r., zaś Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] decyzją z dnia [...], uchyliło decyzję Dyrektora Powiatowego Centrum Pomocy Rodzinie w [...] z dnia [...] i umorzyło postępowanie organu I instancji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu uznał, że organ odwoławczy wydając decyzje z dnia [...] rażąco naruszył art. 149 ust. 3 nups, gdyż wbrew wyraźnemu brzmieniu tego przepisu przyjął, że "zgodnie z brzmieniem art. 149 ust. 1 nups decyzja Dyrektora Powiatowego Centrum Pomocy Rodzinie w [...] z dnia 27 maja 2003 r. wygasła z dniem 1 maja 2004 r. i nie ma potrzeby jej uchylać". Sąd stwierdził, że ustawodawca w art. 149 ust. 3 nups wprowadził odstępstwo od reguły wygaśnięcia decyzji wydanych na podstawie ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej, wskazując, że zachowują moc decyzje o skierowaniu do domu pomocy społecznej oraz decyzje o umieszczeniu w domu pomocy społecznej, wydane przed dniem 1 maja 2004 r. Sąd uznał, że skoro zachodziła przyczyna określona w art. 156 § 1 pkt 2 in fine, należało stwierdzić nieważność zaskarżonej decyzji SKO z dnia [...] (art. 145 § 1 pkt 2 ppsa).
Również rażące naruszenie prawa - art. 43 ust. 2a ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. wystąpiło, zdaniem Sądu przy wydaniu przez organ I instancji decyzji z dnia [...] uchylającej z dniem 1 stycznia 2004 r. decyzję Dyrektora Powiatowego Centrum Pomocy Rodzinie w [...] z dnia 27 maja 2003 r., kwalifikującą T. P. do Domu Pomocy Społecznej przy ulicy [...] w [...], co skutkowało stwierdzeniem przez Sąd nieważności tej decyzji na mocy art. 135 w zw. z art. 145 § 1 pkt 2 ppsa. Sąd podniósł, że wejście w życie z dniem 1 stycznia 2004 r. ustawy z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego (Dz.U. 203/03/1966), która określała źródła dochodów jednostek samorządu terytorialnego oraz zasady ustalania i gromadzenia tych dochodów, zasady ustalania i przekazywania subwencji ogólnej oraz dotacji celowych z budżetu państwa, nie mogło być postrzegane jako zmiana przepisów prawa, o której mowa w art. 43 ust. 2a ups. Ustawa ta w żaden sposób nie wpłynęła na możliwość realizacji przez zainteresowaną praw słusznie nabytych na podstawie ostatecznej decyzji z dnia 27 maja 2003 r. W sprawie nie doszło do jakichkolwiek zmian w sytuacji osobistej lub dochodowej strony w rozumieniu art 43 ust.2 ups, pozostałe przesłanki określone w tym przepisie nie miały miejsca.