Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Elżbieta Kremer (spr.), Sędzia NSA Małgorzata Pocztarek, Sędzia NSA Marek Stojanowski, Protokolant starszy asystent sędziego Maciej Kozłowski, po rozpoznaniu w dniu 18 stycznia 2017 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Rady Miasta Przeworska od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 26 kwietnia 2016 r. sygn. akt II SA/Rz 111/16 w sprawie ze skargi A. M. na uchwałę Rady Miasta Przeworska z dnia 24 października 2013 r. nr XLII/322/13 w przedmiocie określenia wysokości opłat na cmentarzu komunalnym 1. uchyla zaskarżony wyrok z wyłączeniem części dotyczącej stwierdzenia nieważności § 1 pkt 9 i 10 zaskarżonej uchwały i oddala skargę kasacyjną w tym zakresie; 2. oddala skargę w pozostałym zakresie; 3. odstępuje od zasądzenia zwrotu kosztów postępowania sądowego w całości
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie wyrokiem z dnia 26 kwietnia 2016 r., sygn. akt II SA/Rz 111/16, po rozpoznaniu skargi A. M., stwierdził nieważność uchwały Rady Miasta Przeworsk z dnia 24 października 2013 r. nr XLII/322/13 w przedmiocie określenia wysokości opłat na cmentarzu komunalnym.
Wyrok zapadł na tle następujących okoliczności sprawy:
W dniu 24 października 2013 r. Rada Miasta Przeworska podjęła uchwałę nr XLII/322/13 w sprawie określenia wysokości opłat na cmentarzach komunalnych w Przeworsku, których wysokość podano w załączniku nr 1. Postanowiono, że opłaty stanowić będą dochód gminy i że należy do nich doliczać podatek VAT. Należy je wnosić do kasy Urzędu Miasta Przeworska i nie będą podlegać zwrotowi. W przypadku nowego grobu mają być wnoszone w terminie 14 dniu od daty przekazania miejsca pod grób przez administratora cmentarza, a po wniesieniu opłaty osoba nabędzie prawo do dysponowania działką cmentarną na okres 30 lat. Przedłużenie zaś umowy na dalsze 30 lat wymagać będzie ponownego uiszczenia opłaty 30-letniej, w celu zapobiegnięcia jego ponownego użycia. W pkt 9 i 10 określono wysokość i termin pobierania opłat zaległych. Uchwałę opublikowano w Dzienniku Urzędowym Województwa Podkarpackiego w dniu 3 grudnia 2013 r., poz. 3881.
Powyższą uchwałę zaskarżył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie A. M., zarzucając naruszenie art. 87 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, art. 40 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy o gospodarce komunalnej oraz art. 7 ust. 2 i 3 ustawy o cmentarzach i chowaniu zmarłych.
W ocenie skarżącego ustalenie opłat było nielegalne, odbyło się z przekroczeniem upoważnienia ustawowego, gdyż opłaty są określone w ustawie o cmentarzach i chowaniu zmarłych, które nie zostały zróżnicowane ze względu na wielkość grobu, jak to uczyniono w uchwale.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie wyrokiem z dnia 16 kwietnia 2015 r., sygn. akt II SA/Rz 939/14 oddalił skargę uznając, że A. M. wprawdzie posiadał interes prawny w zaskarżeniu uchwały, jednak nie został on naruszony w sposób niezgodny z prawem, gdyż uchwała znajduje oparcie w art. 4 ust. 1 ustawy o cmentarzach i chowaniu zmarłych.
Na skutek uwzględnienia skargi kasacyjnej A. M., Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 4 grudnia 2015 r., sygn. akt I OSK 2144/15, uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania.
W uzasadnieniu Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że zaskarżona uchwała dotyczy opłat za działkę na cmentarzach komunalnych, uzależniając ją od wielkości grobu, lecz nie określa żadnych opłat za pochówek. Nie nawiązuje do art. 7 ustawy o cmentarzach i chowaniu zmarłych, który nie został nawet powołany w jej podstawie prawnej. Nie wskazano ponadto korelacji pomiędzy zapisami uchwały dotyczącymi m.in. okresu, na jaki wnosi się opłaty za miejsce na cmentarzach (30 lat), a normą ustawową odnoszącą się do okresu 20-letniego. Sama zaś ustawa odnosi się do opłat za pochowanie zwłok, kwestii ponownego pochowania zwłok, czy zastrzeżenia w tym zakresie i w żaden sposób nie reguluje zagadnień odpłatności za samo miejsce na cmentarzu. Niewyjaśnienie tych kwestii uniemożliwiało sądowi kasacyjnemu skontrolowanie prawidłowości przyjętego w wyroku Sądu I instancji stanowiska o legalności uchwały. Ponadto zabrakło w uzasadnieniu wyroku odniesienia się do zarzutów skargi dotyczących legalności pobierania opłat za okres wsteczny, nawet za 30 lat.