Ponadto zwrócono uwagę, że w omawianym przepisie posłużono się określeniem "za każdy miesiąc kalendarzowy". Miesiąc kalendarzowy to miesiąc mający 30 lub 31 dni (wyjątek luty) odpowiadający nazwie przyjętej w kalendarzu. W ocenie Sądu, gdyby zamiarem ustawodawcy było przyznanie dodatku za rozłąkę na rzeczywisty jej okres to w przepisie nie zostałby użyty termin "każdy". W rozporządzeniu nie zostało określone, że dodatek należy się proporcjonalnie do liczby dni rozłąki, tak jak np. przewidują to przepisy ustawy o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych w przypadku np. dodatkowego uposażenia rocznego Dodatek za rozłąkę ma wartość stałą. Wbrew wywodom skargi art. 81 ust. 1 w/w ustawy nie przemawia, za wykładnią § 7a ust. 4 rozporządzenia dokonaną przez skarżącego bowiem określa on inny system wypłaty niż mający zastosowanie przy dodatku za rozłąkę.
Odnosząc się natomiast do zarzutów skargi odnoszących się do naruszenia norm prawa procesowego wskazano, że rozstrzygniecie organu odwoławczego zdeterminowane było treścią art. 138 k.p.a. i stanem faktycznym sprawy. Z uzasadnienia zaskarżonej decyzji wynika, że organ II instancji rozpatrywał sprawę tylko w granicach zakreślonych odwołaniem - odnosił się tylko do miesiąca listopada 2009 r., za który to miesiąc nie przyznano skarżącemu dodatku za rozłąkę. Skoro miesiąc ten nie był ujęty w decyzji organu I instancji organ odwoławczy uznając, że dodatek za rozłąkę za miesiąc listopad nie należy się, nie mógł wydać decyzji innej treści niż ta będąca przedmiotem zaskarżenia. Taka decyzja oznacza bowiem, że w ocenie organu odwoławczego argumenty odwołującego się nie zasługują na uwzględnienie.
Skargę kasacyjną od powyższego orzeczenia wniósł R. C., domagając się uchylenia zaskarżonego wyroku w całości i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie oraz zasądzenia zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu kasacyjnym według norm przepisanych.
Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono:
1) naruszenie prawa materialnego poprzez błędną wykładnię § 7a ust. 4 rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z 28 maja 2004 r. w sprawie należności żołnierzy zawodowych za przeniesienia i podróże służbowe polegające na przyjęciu, wbrew literalnemu brzmieniu, iż dodatek wypłaca się za każdy pełny miesiąc pełnienia zawodowej służby wojskowej na danym stanowisku służbowym, na które żołnierz został wyznaczony na warunkach przeniesienia służbowego, a ponadto przyjęcie, iż zajmowanie stanowiska służbowego tożsame jest z wykonywaniem obowiązków na tym stanowisku, nie następuje zaś od daty wskazanej w rozkazie o wyznaczenie na stanowisku;
2) naruszenie norm prawa procesowego mogące mieć istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia poprzez niezastosowanie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), dalej powoływanej jako P.p.s.a. polegające na zaniechaniu uchylenia decyzji wydanej z naruszeniem art. 104 § 1 k.p.a. w zw. z art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. i rozstrzygnięcie przez organ odwoławczy także w zakresie, w jakim odwołanie nie zostało wniesione.