Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Marek Stojanowski Sędziowie: Sędzia NSA Iwona Bogucka Sędzia del. WSA Arkadiusz Blewązka (spr.) Protokolant sekretarz sądowy Justyna Łaskawska po rozpoznaniu w dniu 23 sierpnia 2019 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Międzynarodowego Transportu Drogowego i Spedycji O. E. M., M. M. Spółka jawna w N. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 18 lipca 2017 r. sygn. akt III SA/Kr 520/17 w sprawie ze skargi Międzynarodowego Transportu Drogowego i Spedycji O. E. M., M. M. Spółka jawna w N. na decyzję Okręgowego Inspektora Pracy w K. z dnia [...] marca 2017 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia obowiązku oddala skargę kasacyjną.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z dnia 18 lipca 2017r. sygn. akt III SA/Kr 520/17 oddalił skargę Międzynarodowego Transportu Drogowego i Spedycji O. E. M., M. M. Spółka jawna w N. na decyzję Okręgowego Inspektora Pracy w K. z dnia [...] marca 2017r. nr [...] w przedmiocie nałożenia obowiązku.
Wyrok został wydany w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy:
W dniu [...] stycznia 2017r. Okręgowy Inspektor Pracy w K. - Oddział w N. wydał nakaz nr [...], którym nakazał Międzynarodowemu Transportowi Drogowemu i Spedycji O. E. M., M. M. Spółka jawna w N. wypłacić kierowcy I. Z. niewypłaconą do dnia kontroli kwotę w wysokości 4.580,19zł, stanowiącą część należności ze stosunku pracy, tj. diet z tytułu podróży służbowych poza granicami kraju, ustaloną na podstawie przedstawionego rozliczenia wynagrodzenia i diet za okres od dnia [...] września do [...] grudnia 2016r. i złożonych wyjaśnień z dnia [...] stycznia 2017r., która została przeznaczona na pokrycie części poniesionych strat przedsiębiorstwa - według pracodawcy - zawinionych przez ww. pracownika.
W odwołaniu od powyższego nakazu Spółka podniosła, że zaskarżony nakaz jest niezasadny, gdyż błędnie zostały zastosowane przepisy prawa materialnego, które nie mają odniesienia do stanu faktycznego w niniejszej sprawie. W uzasadnieniu odwołująca się Spółka podniosła, że organ I instancji wydając nakaz niesłusznie powołał się na art. 91 Kodeksu pracy, gdyż przepis ten dotyczy wyłącznie wynagrodzenia za pracę, a dieta pracownicza z tytułu podróży służbowej nie nosi cech charakteryzujących wynagrodzenie. Spółka wyjaśniła, że w niniejszej sprawie przedmiotem potrącenia były należności związane z pokryciem strat spowodowanych przez pracownika, stanowiących dodatkowe ilości nabytego paliwa oraz opłaty autostradowe. Spółka podniosła, że w trakcie wykonywania obowiązków pracowniczych ww. pracownik doprowadził do uszkodzenia pojazdu, powodując szkodę u pracodawcy na łączną kwotę 12.568,00zł. W związku z powyższym Spółka w dniu [...] stycznia 2017r. wytoczyła przeciwko niemu powództwo o zapłatę odszkodowania obejmującego powyższą kwotę. Ponadto odwołująca się Spółka podniosła, że organy inspekcji pracy stosując przepisy ustawy o Państwowej Inspekcji Pracy nie są upoważnione do rozstrzygania sporów pomiędzy pracodawcą a pracownikiem odnoszących się do wynagrodzenia za pracę.
Decyzją z dnia [...] marca 2017r. nr [...], wydaną na podstawie art. 19 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 13 kwietnia 2007r. o Państwowej Inspekcji Pracy (Dz.U. z 2015r. poz. 640 ze zm.), dalej w uzasadnieniu przywoływanej jako u.P.I.P., Okręgowy Inspektor Pracy w Krakowie utrzymał w mocy nakaz z dnia [...] stycznia 2017r. W uzasadnieniu organ II instancji wskazał, że przedmiotowy nakaz wydany został w oparciu o ustalenia dokonane w trakcie kontroli pracodawcy, zawarte w protokole nr rej. [...] z dnia [...] stycznia 2017r., do którego nie wniesiono zastrzeżeń oraz w oparciu o powszechnie i bezwzględnie obowiązujące przepisy prawa, zobowiązujące pracodawcę do wypłaty pracownikowi świadczeń ze stosunku pracy. Odnosząc się do zarzutu skargi dotyczącego błędnego zastosowania przepisów prawa materialnego, organ II instancji stwierdził, że należność przysługującą pracownikowi za podróż służbową w postaci diety uznać należy w przedmiotowej sprawie za bezsporną, z tego względu organ odwoławczy nie uznał podniesionego przez Spółkę argumentu spornego charakteru tej należności. Ponadto odnosząc się do argumentu Spółki, że nie stosuje się w odniesieniu do niej przepisu art. 91 § 1 Kodeksu pracy, organ II instancji powołał się na treść przepisów Kodeksu postępowania cywilnego i stwierdził, że niewypłacona przez pracodawcę kwota pieniężna, o której mowa w przedmiotowym nakazie, jest świadczeniem oczywiście należnym i mogła stanowić podstawę wydania tego nakazu przez inspektora pracy, a jego wydanie nie stanowiło w żadnej mierze rozstrzygnięcia spornej kwestii cywilnoprawnej dotyczącej odszkodowania z tytułu poniesionej przez pracodawcę szkody wynikającej z działania pracownika. W zakresie wnioskowanego przez stronę wstrzymania natychmiastowej wykonalności przedmiotowego nakazu, organ II instancji wskazał, że zgodnie z przepisem art. 11 pkt 7 u.P.I.P., organy Państwowej Inspekcji Pracy nie mają uprawnień, aby mocą swojej decyzji zawiesić obowiązek wypłacenia należnych pracownikom świadczeń ze stosunku pracy czy też przesunąć go w czasie. Konkludując organ II instancji uznał, że wydany przez organ I instancji nakaz z dnia [...] stycznia 2017r. jest zasadny i znajduje swoje oparcie w przepisach prawa.