W uzasadnieniu wyroku Sąd przytoczył następujące okoliczności faktyczne i prawne sprawy.
W dniu 24 października 2007 r. Rada Miasta Krakowa, stosując art. 18 ust. 2 pkt 15 i art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t. j.: Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.) oraz art. 21 ust. 1 pkt 2 i ust. 3 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (t. j.: Dz. U. z 2005 r. Nr 31, poz. 266 ze zm.), podjęła uchwałę nr XXIV/288/07 w sprawie zasad wynajmowania lokali wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu Gminy Miejskiej Kraków (Dz. Urz. Woj. Małopolskiego z 2007 r. Nr 850, poz. 5589). Następnie, w dniu 7 stycznia 2009 r. Rada Miasta Krakowa podjęła uchwałę nr LXII/804/09 w sprawie zmiany uchwały Rady Miasta Krakowa z dnia 24 października 2007 r. nr XXIV/288/07 w sprawie zasad wynajmowania lokali wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu Gminy Miejskiej Kraków. Kolejne zmiany zostały wprowadzone uchwałami z dnia 3 czerwca 2009 r. nr LXXIV/938/09 oraz z dnia 2 grudnia 2009 r. nr LXXXVII/1159/09. Przepis § 58 uchwały Rady Miasta Krakowa z dnia 10 października 2012 r. w sprawie zasad wynajmowania lokali wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu Gminy Miejskiej Kraków oraz tymczasowych pomieszczeń uchylił uchwałę z dnia 24 października 2007 r. nr XXIV/288/07 w sprawie zasad wynajmowania lokali wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu Gminy Miejskiej Kraków (Dz. Urz. Woj. Małopolskiego z 2012 r., poz. 5817).
Rzecznik Praw Obywatelskich w dniu 24 lipca 2012 r. sformułował do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę na § 49 ust. 1 pkt 2, 3, 4 i 5 uchwały Rady Miasta Krakowa z dnia 24 października 2007 r. nr XXIV/288/07 w sprawie zasad wynajmowania lokali wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu Gminy Miejskiej Kraków (Dz. Urz. Woj. Małopolskiego z 2007 r. Nr 850, poz. 5589 ze zm.), w brzmieniu ustalonym uchwałą Rady Miasta Krakowa z dnia 7 stycznia 2009 r. nr LXII/804/09 w sprawie zmiany uchwały Rady Miasta Krakowa z dnia 24 października 2007 r. nr XXIV/288/07 w sprawie zasad wynajmowania lokali wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu Gminy Miejskiej Kraków (Dz. Urz. Woj. Małopolskiego z 2009 r. Nr 66, poz. 71). Zaskarżonym postanowieniom § 49 ust. 1 pkt 2, 3, 4 i 5 ww. uchwały Rzecznik Praw Obywatelskich zarzucił naruszenie art. 21 ust. 1 pkt 2 i art. 21 ust. 3 w związku z art. 4 ust. 1 i 2 ww. ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, a § 49 ust. 1 pkt 5 ww. uchwały dodatkowo naruszenie art. 24 tej ustawy oraz art. 1, art. 7, art. 32 ust. 1 i 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, wnosząc o stwierdzenie ich nieważności. Rzecznik Praw Obywatelskich wyjaśnił, że uchwałą Rady Miasta Krakowa z dnia 7 stycznia 2009 r. nr LXII/804/09 skreślono dotychczasowe punkty 2 i 3 z ustępu 1 § 49 zaskarżonej uchwały, a jednocześnie dotychczasowym punktom 4, 5, 6, 7 i 8 ustępu 1 § 49 ww. uchwały nadano nowe oznaczenie - 2, 3, 4, 5 i 6. Zgodnie z § 49 ust. 1 pkt 2 zaskarżonej uchwały, za osoby o niezaspokojonych potrzebach mieszkaniowych nie są uznawane osoby pozbawione wolności w związku z odbywaniem kary pozbawienia wolności lub zastosowaniem środka zabezpieczającego. Osoby te mogą się natomiast ubiegać o pomoc mieszkaniową tylko w ramach procedury przewidzianej w dziale V zaskarżonej uchwały, dotyczącej okoliczności wygaśnięcia umowy najmu zawartej na czas oznaczony. Według RPO, przepis ten rodzi wątpliwości co do zakresu zastosowanego wyłączenia podmiotowego, gdyż jego literalna wykładnia wskazuje, że osobami o zaspokojonych potrzebach mieszkaniowych są - oprócz osób skazanych na karę pozbawienia wolności, także osoby, wobec których orzeczono środki zabezpieczające, a mianowicie - umieszczono w zakładzie zamkniętym, w zakładzie psychiatrycznym, w zamkniętym zakładzie leczenia odwykowego, czy skierowano na leczenie ambulatoryjne - tak w ramach odbywania kary pozbawienia wolności, jak i po odbyciu tej kary. Jednak, w ocenie Rzecznika, rzeczywistym celem uchwałodawcy było wyłączenie z możliwości starania się o pomoc mieszkaniową nie osób, w stosunku do których sąd orzekł środek zabezpieczający, ale osób, w stosunku do których zastosowano środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania. Zdaniem Rzecznika, w takim wypadku grupę taką należało określić nie jako osoby pozbawione wolności w związku z zastosowaniem środka zabezpieczającego, ale osoby pozbawione wolności w związku z zastosowaniem izolacyjnego środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania. W opinii Rzecznika, wadliwość konstrukcji powoduje kompletną nieczytelność przepisu, co jednocześnie oznacza, że standard poprawnej legislacji nie został zachowany. W zakresie omawianego przepisu § 49 ust. 1 pkt 2 ww. uchwały doszło zatem do naruszenia zasady określoności normy prawnej, a przez to zasady poprawnej legislacji (art. 2 Konstytucji RP).