Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Małgorzata Jaśkowska, Sędziowie NSA Barbara Adamiak (spr.), Jan Paweł Tarno, Protokolant Edyta Pawlak, po rozpoznaniu w dniu 14 marca 2006 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Gminy Kraków od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 27 września 2005r. sygn. akt III SA/Kr 70/05 w sprawie ze skargi Gminy Kraków na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Małopolskiego z dnia 25 listopada 2004r. nr PN.II.0911-189-04 w przedmiocie stwierdzenia nieważności niektórych przepisów uchwały Rady Miasta Krakowa z dnia 20 października 2004 r. nr LXIII/582/2004 w sprawie przepisów porządkowych związanych z przewozem osób i bagażu taksówkami osobowymi na terenie Gminy Miejskiej Kraków 1) uchyla zaskarżony wyrok w części dotyczącej oddalenia skargi na stwierdzenie nieważności § 3 ust. 2 pkt 3 załącznika do uchwały nr LXIII/582/04 oraz uchyla w tym zakresie rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Małopolskiego z dnia 25 listopada 2004r. nr PN.II.0911-189-04, 2) w pozostałym zakresie skargę kasacyjną oddala, 3) zasądza od Wojewody Małopolskiego na rzecz Gminy Kraków kwotę 100 (słownie: sto) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wojewoda Małopolski rozstrzygnięciem nadzorczym z dnia 25 listopada 2004 r. nr PN.II.0911-189-04, stwierdził nieważność niektórych przepisów uchwały Rady Miasta Krakowa z dnia 20 października 2004 r. nr LXIII/582/2004 w sprawie przepisów porządkowych związanych z przewozem osób i bagażu taksówkami osobowymi na terenie Gminy Miejskiej Kraków. Organ nadzoru zakwestionował § 2 uchwały, który naruszenie uchwały uczynił wykroczeniem. Takie rozszerzenie odpowiedzialności nie ma oparcia w prawie przedmiotowym, a zatem Rada przekroczyła zakres otrzymanych kompetencji. Zakwestionowany § 3 ust. 2 pkt 3 załącznika do uchwały zwalniał przewoźników z obowiązku przewożenia chorych zakaźnie. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia nadzorczego powołano się na zasadę równości, z czym nie da się pogodzić pozbawienia chorych zakaźnie prawa do korzystania z taksówek na tych samych zasadach co pozostali klienci.
Gmina Miejska Kraków zaskarżyła rozstrzygnięcie nadzorcze do sądu administracyjnego, powołując się na art. 23 k.c., zapewniający taksówkarzom ochronę zdrowia oraz art. 70a ust. 2 o zakładach opieki zdrowotnej regulujący wysokie wymagania jakie ma spełniać transport sanitarny. Taksówki powszechnie dostępne nie mają obowiązku spełniać tych wymogów. Art. 32 ustawy o chorobach zakaźnych nakazuje przeprowadzenie dezynfekcji środka transportu po każdym przewozie osoby chorej zakaźnie, czego nie można zapewnić w odniesieniu do taksówek.
W odpowiedzi na skargę Wojewoda Małopolski wniósł o jej oddalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z dnia 27 września 2005 r. sygn. akt III SA/Kr 70/05, po rozpoznaniu sprawy ze skargi Gminy Kraków na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Małopolskiego z dnia 25 listopada 2004 r. nr PN.II.0911-189/04 w przedmiocie stwierdzenia nieważności niektórych przepisów uchwały Rady Miasta Krakowa z dnia 20 października 2004 r. nr LXIII/582/2004 w sprawie przepisów porządkowych związanych z przewozem osób i bagażu taksówkami osobowymi na terenie Gminy Miejskiej Kraków, oddalił skargę. W uzasadnieniu Sąd podkreślił, że w pełni podziela argumentację Wojewody odwołującą się do konstytucyjnej zasady równości osób fizycznych. Zakwestionowana uchwała Rady Miasta Krakowa jest aktem prawa miejscowego, dlatego stosuje się do niej zasadę równości. Dlatego korzystając ze swej kompetencji do stanowienia wykonawczych przepisów miejscowych Rada Miasta Krakowa nie mogła ustanawiać reguły sprzecznej z zasadą równego traktowania wszystkich podmiotów prawa.
Istotną cechą działalności usługowej taksówkarzy jest powszechna dostępność tej usługi, tj. pojazdy te mają być dostępne na terenie całego miasta i mają być dostępne dla każdego klienta.
Skarżąca Gmina twierdzi, że przewozowi chorych zakaźnie służą specjalistyczne środki transportu. Transport sanitarny jest to przewóz osób albo materiałów biologicznych i materiałów wykorzystywanych do udzielania świadczeń zdrowotnych, wymagających specjalnych warunków transportu (art. 70a ust. 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej, Dz. U. Nr 91, poz. 408 ze zm.). Taka interpretacja jest nieprawidłowa. Przepis ten określa przeznaczenie transportu sanitarnego, z czego nie można jednak wyciągać wniosku o uchyleniu powszechnej dostępności taksówek. Taki sposób interpretacji prawa jest sprzeczny z dobrze utrwalonymi zasadami wykładni prawa. Przykładowo, z faktu że gmina ma zapewnić zbiorowy transport czy oświatę, nie wynika ani monopol gminy w tym zakresie, ani - pozbawienie rodziców prawa wyboru szkoły dla swojego dziecka. Z obowiązku funkcjonowania specjalnych środków transportu sanitarnego nie wynika automatycznie zakaz transportu przez inne osoby, ani uchylenie powszechności dostępu do taksówek przez klientów.