Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Marek Stojanowski Sędziowie NSA Jacek Hyla (spr.) Irena Kamińska Protokolant Michał Zawadzki po rozpoznaniu w dniu 29 lutego 2008r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej J. Z. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 grudnia 2006 r. sygn. akt II SA/Wa 1967/06 w sprawie ze skargi J. Z. na decyzję Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy zmiany decyzji w sprawie ustalenia daty rozpoczęcia działalności artystycznej i jej rodzaju oddala skargę kasacyjną
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 20 grudnia 2006 r., sygn. akt II SA/Wa 1967/06 oddalił skargę J. Z. na decyzję Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego nr [...] z dnia [...] o utrzymaniu w mocy decyzji Komisji do Spraw Zaopatrzenia Emerytalnego Twórców nr [...] z dnia [...], którą to decyzją odmówiono zmiany wcześniejszej, ostatecznej decyzji Komisji z dnia [...] nr [...].
Z uzasadnienia wyroku sądu I instancji wynika, że wyrok ten wydano w następujących okolicznościach sprawy:
W dniu [...] czerwca 1986 r. Komisja do Spraw Zaopatrzenia Emerytalnego Twórców, zwana dalej Komisją wydała decyzję nr [...] ustalającą, że J. Z. od 1 lipca 1977 r. rozpoczął działalność artystyczną jako muzyk ([...]). Decyzja ta stała się ostateczna. Jednakże J. Z. w dniu 14 października 2002 r. złożył wniosek o jej zmianę i ustalenie działalności artystycznej w charakterze wokalisty, oświadczając jednocześnie, że zajmuje się śpiewaniem i grą na perkusji.
Komisja decyzją nr [...] z dnia [...], na podstawie art. 155 k.p.a. w związku z § 2 rozporządzenia Ministra Kultury i Sztuki z dnia 9 marca 1999 r. w sprawie powołania Komisji do Spraw Zaopatrzenia Emerytalnego Twórców oraz szczegółowego określenia jej zadań, składu i trybu działania (Dz. U. Nr 27, poz. 250), ustaliła, iż J. Z. od 1 lipca 1977 r. rozpoczął działalność artystyczną jako wokalista i muzyk ([...]).
Następnie w dniu 27 października 2004 r. J. Z. nadesłał wniosek o zmianę decyzji i dodatkowe ustalenie, iż w okresie od 1 lipca 1991 r. do 31 maja 1993 r. wykonywał działalność artystyczną jedynie w charakterze wokalisty.
Komisja decyzją z dnia [...] nr [...], orzekła o utrzymaniu w mocy decyzji z dnia [...], stwierdzając, że J. Z. w wyżej wymienionym okresie był zatrudniony na podstawie umowy o pracę w charakterze starszego specjalisty ds. reklamy. Natomiast wykonywane w ramach obowiązków służbowych zadania wokalne nie mogą stanowić podstawy do uznania, że zainteresowany w latach 1991-1993 prowadził zawodową działalność artystyczną w charakterze wokalisty.
Następnie w dniu 20 lutego 2006 r. J. Z. nadesłał kolejny wniosek z prośbą o ustalenie okresu działalności artystycznej od 1 lipca 1991 r. do 31 maja 1993 r. w charakterze wokalisty, przedstawiając dodatkowo oświadczenia złożone świadków.
Komisja decyzją nr [...] z dnia [...], postanowiła odmówić zmiany wcześniejszej ostatecznej decyzji Komisji, stwierdzając, że żądanie strony jest nieuzasadnione, bowiem Komisja nie może zmieniać własnej decyzji odmawiającej zmiany ostatecznej decyzji, wydanej [...] i to wówczas, gdy zawarte w niej rozstrzygnięcie jest prawidłowe.
Organ odwoławczy - Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego, po rozpatrzeniu odwołania wniesionego przez J. Z. w uzasadnieniu decyzji utrzymującej decyzję organu I instancji, stwierdził, że brak jest nowych okoliczności, które mogłyby świadczyć o konieczności zastosowania art. 155 k.p.a. Odnosząc się do przedstawionych oświadczeń świadków wskazał, iż nie może ich uznać za wiarygodne, gdyż są sprzeczne z dokumentami wydanymi przez Przedsiębiorstwo [...] w P., którego właściciel - R. G. w piśmie z dnia 22 października 1994 r. potwierdza, że J. Z. był zatrudniony jako starszy specjalista ds. reklamy i do jego obowiązków należała także działalność "artystyczno-twórcza, w szczególności "wokalisty-muzyka". Skoro osoby składające oświadczenia, o których wyżej mowa, były pracownikami wymienionego Przedsiębiorstwa, trudno uznać ich oświadczenia o zdarzeniach sprzed 15 lat za bardziej wiarygodne od dokumentu wydanego J. Z. w niedługim czasie po ustaniu zatrudnienia.