1. Przy sprzedaży lokalu o powierzchni określonej dla lokali stanowiących odrębne nieruchomości /par. 3 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 1987 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów prawa lokalowego - Dz.U. nr 36 poz. 203 ze zm./ kwestia liczby osób zamieszkujących w tym lokalu nie ma znaczenia; ma ona natomiast znaczenie przy sprzedaży lokalu przekraczającego tę powierzchnię /par. 3 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 września 1985 r. w sprawie szczegółowych zasad i trybu oddawania w użytkowanie wieczyste gruntów i sprzedaży nieruchomości państwowych, kosztów i rozliczeń z tym związanych oraz zarządzania sprzedanymi nieruchomościami /Dz.U. 1989 nr 14 poz. 75/.
2. Przy sprzedaży lokalu mieszkalnego zajmowanego przez najemcę nie ma zastosowania ograniczenie powierzchni zawarte w par. 9 ust. 2 cytowanego rozporządzenia z dnia 16 września 1985 r., który odnosi się wyłącznie do sprzedaży lokali wolnych.
Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 207 par. 5 Kpa skargę Prokuratora Wojewódzkiego w W. na decyzję Kierownika Wydziału Geodezji, Gospodarki Gruntami i Rolnictwa Urzędu Miejskiego w W. z dnia 22 września 1989 r. w przedmiocie sprzedaży lokalu mieszkalnego.
Kierownik Wydziału Geodezji, Gospodarki Gruntami i Rolnictwa Urzędu Miejskiego w W. decyzja z dnia 22 września 1989 nr GR-8225-2810-59/89, wydana na podstawie art. 35 ust. 1 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. 1989 nr 14 poz. 74/, orzekł o sprzedaży na rzecz Heleny M. lokalu mieszkaniowego nr 4 w domu nr 28 przy ul. Ch. w W., składającego się z 2 pokoi i kuchni o powierzchni użytkowej 47,23 m2, oraz o oddaniu w użytkowanie wieczyste terenu pod budynkiem w 47/1167 częściach. Decyzją tą zostały także ustalone: pierwsza opłata oraz opłaty roczne z tytułu użytkowania wieczystego, cena sprzedaży lokalu oraz obniżka ceny o 20 procent w związku z zadeklarowaniem przez nabywczynie wpłaty całej należności za nabywany lokal jednorazowo przed zawarciem umowy notarialnej. W uzasadnieniu podano, że Helena M. zajmuje lokal na podstawie decyzji byłego Wydziału Kwaterunkowego Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w W. nr 1258/57 z dnia 30 grudnia 1958 r. Budynek, w którym znajduje się lokal będący przedmiotem sprzedaży, stanowi własność Skarbu Państwa i pozostaje w zarządzie Przedsiębiorstwa Gospodarki Mieszkaniowej w W. Wartość lokalu ustalona została na podstawie opinii biegłego do spraw budownictwa. Opłaty roczne i pierwszą opłatę za grunt oddany w użytkowanie wieczyste ustalono na podstawie zasad zawartych w par. 3 pkt 2 i 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 września 1985 r. w sprawie zasad i trybu ustalania opłat z tytułu użytkowania wieczystego, zarządu i użytkowania gruntu /Dz.U. 1989 nr 14 poz. 78/.
Skargę na tę decyzje do Naczelnego Sądu Administracyjnego złożył na podstawie art. 197 pkt 3 Kpa Prokurator Wojewódzki w W., zarzucając naruszenie par. 3 ust. 2 rozporządzenia rady Ministrów z dnia 16 września 1985 r. w sprawie szczegółowych zasad i trybu oddawania w użytkowanie wieczyste gruntów i sprzedaży nieruchomości państwowych, kosztów i rozliczeń z tym związanych oraz zarządzania sprzedanymi nieruchomościami /Dz.U. 1989 nr 14 poz. 75/ i wnosząc o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji, jako wydanej z rażącym naruszeniem prawa. Prokurator Wojewódzki w skardze podał, że naruszenie par. 3 ust. 2 wyżej podanego rozporządzenia nastąpiło przez to, iż lokal składający się z 2 pokoi został sprzedany osobie samotnej.
W odpowiedzi na skargę wnoszono o jej oddalenie, podając, że Helena M. przed wydaniem decyzji złożyła oświadczenie, iż zamierza udostępnić swojej córce jeden pokój na urządzenie gabinetu stomatologicznego. Obecnie Małgorzata M. - córka Heleny M. - nie prowadzi prywatnej praktyki stomatologicznej.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga nie zasługuje na uwzględnienie. Naczelny Sąd Administracyjny nie podziela zarzutów skargi, aby w sprawie niniejszej zostały naruszone przepisy prawa powodujące stwierdzenie nieważności decyzji w myśl art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa.
Powołany w skardze przepis par. 3 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 września 1985 r. w sprawie szczegółowych zasad i trybu oddawania w użytkowanie wieczyste gruntów i sprzedaży nieruchomości państwowych, kosztów i rozliczeń z tym związanych oraz zarządzania sprzedanymi nieruchomościami /Dz.U. 1989 nr 14 poz. 75/ stanowi, że lokal w małym domu mieszkalnym lub w domu wielomieszkaniowym może być sprzedany osobie fizycznej pomimo przekroczenia wielkości określonej dla lokali stanowiących odrębne nieruchomości, jeżeli jego przebudowa nie jest możliwa lub byłaby niecelowa, a liczba pokoi nie przekroczy liczby osób uprawnionych do wspólnego zamieszkiwania w dniu nabycia lokalu. Wykładnia tego przepisu wskazuje, że zasadą jest sprzedaż lokali o powierzchni określonej dla lokali stanowiących odrębne nieruchomości i wtedy kwestia liczby osób zamieszkujących w tym lokalu nie ma znaczenia. Natomiast liczba osób uprawnionych do wspólnego zamieszkania ma znaczenie przy sprzedaży lokalu przekraczającego wielkość określoną dla lokali stanowiących odrębne nieruchomości. Wielkość lokali mieszkalnych została określona w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 9 listopada 1987 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów prawa lokalowego /Dz.U. nr 36 poz. 203 ze zm./. Zgodnie z par. 3 ust. 1 tego rozporządzenia powierzchnia użytkowa lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomości nie może przekraczać wielkości określonej w par. 1 ust. 1, tj. 110 m2, a w razie wykorzystywania części mieszkania do wykonywania przez właściciela, jego dzieci lub rodziców pracy zawodowej stanowiącej główne źródło utrzymania - 140 m2. Te ograniczenia powierzchni nie mają zastosowania, jeżeli lokal obejmuje nie więcej niż 6 izb. Lokal, który jest przedmiotem sprzedaży na rzecz Heleny M., składa się z 2 pokoi i kuchni i ma powierzchnie użytkową 47,10 m2. Nie przekracza on zatem powierzchni użytkowej lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębna nieruchomość. Okoliczność natomiast, że w lokalu tym zamieszkuje tylko Helena M., jak już wyżej zaznaczono, nie ma znaczenia w tej sprawie ze względu na to, że nie stosuje się przy sprzedaży lokalu przepisów o normach zaludnienia. Przepisy te nie mają także zastosowania przy sprzedaży wolnego lokalu w domu wielomieszkaniowym, jednakże w myśl par. 9 ust. 2 cytowanego rozporządzenia z dnia 16 września 1985 nie można sprzedać lokalu, gdyby w wyniku sprzedaży powstała nadwyżka powierzchni stanowiąca więcej niż 1 pokój. Ograniczenie to ma zastosowanie wyłącznie przy sprzedaży wolnego lokalu, a nie lokalu zajętego przez najemcę. Takiego ograniczenia nie przewidują par. 3 ust. 2 rozporządzenia.
W tym stanie, skoro sprzedaż dotyczy lokalu zajmowanego przez najemcę - Helenę M., a powierzchnia użytkowa nie przekracza powierzchni lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość, nie można zarzucić ,że decyzja została wydana niezgodnie z obowiązującymi przepisami prawa. Skarga zatem podlega oddaleniu w myśl art. 207 par. 5 Kpa.