1. Tymczasowy brak wykorzystywania danego obiektu dla celów działalności gospodarczej nie uprawnia do przyjęcia, że nie stanowi on nieruchomości związanej z działalnością gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. 2002 nr 9 poz. 84 ze zm./.
2. Wskazana dyspozycją art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych niemożność - "(...) chyba że przedmiot opodatkowania nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia tej działalności ze względów technicznych (...)" - wynikać winna z nie dających się usunąć obiektywnych i niezależnych od podatnika przyczyn technicznych, całkowicie wyłączających na przyszłość możliwość prowadzenia działalności w przedmiocie opodatkowania, co potwierdzone być winno orzeczeniem właściwego organu administracji /tu: powiatowego inspektora nadzoru budowlanego/.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia NSA Alicja Stępień Sędziowie: sędzia NSA Ewa Kwarcińska /spr./ asesor WSA Danuta Oleś Protokolant Agnieszka Zalewska po rozpoznaniu w Gdańsku na rozprawie w dniu 6 czerwca 2006 r. sprawy ze skargi A S.A. z siedzibą w G. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] sygn. akt [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za okres od stycznia do października 2003 r. oddala skargę.
Decyzją z dnia 14 grudnia 2004 r. Wójt Gminy K. działając m. in. na podstawie art. 21 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. Nr 137, poz. 926 z późn. zm.; dalej jako O.p.) oraz art. 2 i art. 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz.U.02 Nr 9, poz. 84 z późn. zm.; dalej jako u.p.o.l.) określił stronie skarżącej E. S.A. w G. podatek od nieruchomości za okres od 1 stycznia 2003 r. do dnia 31 października 2003 r. w kwocie 32.817,30 zł.
W uzasadnieniu wskazano, że w dniu 4 kwietnia 2003 r. podatnik złożył skorygowaną deklarację podatku od nieruchomości, w której wykazał, że grunty, budowle i budynki położone w ramach działki nr w W. nie podlegają stawce określonej dla gruntów, budowli i budynków związanych z działalnością gospodarczą. Zgodnie z wyjaśnieniami podatnika, powołującego się w tym zakresie na art. 1 a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l., ww. nieruchomość ze względu na zły stan techniczny nie może być wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej w formie ośrodka wypoczynkowego. Organ podatkowy pierwszej instancji przyznał, że stosownie do przepisów ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, ww. stawka nie ma zastosowania do znajdujących się w posiadaniu przedsiębiorcy gruntów budowli i budynków, które nie są przez niego wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej ze względów technicznych, przy czym, wbrew twierdzeniom podatnika, sytuacja taka nie miała miejsca w przedmiotowej sprawie. Organ podatkowy podkreślił, że o związku nieruchomości z działalnością gospodarczą można mówić także wtedy, gdy dana nieruchomość nie jest faktycznie wykorzystywana w celach takiej działalności, ale mogła by być. Powołując się w tym zakresie na wyrok NSA z dnia 3 grudnia 1992 r., sygn. akt SA/Kr 1020/92, organ podatkowy podkreślił, że przejściowe niewykorzystywanie przez podmiot gospodarczy nieruchomości do wykonywania działalności gospodarczej, nie daje podstawy do tego, by do wymiaru podatku od nieruchomości nie miały zastosowania stawki przewidziane dla nieruchomości związanych z działalnością gospodarczą. Nieruchomość taka, pomimo chwilowego jej niewykorzystania, z różnych przyczyn, nie przestaje być bowiem nieruchomością związaną z prowadzoną działalnością gospodarczą. Tym samym organ podatkowy określił wobec podatnika wysokość podatku w oparciu o stawki przewidziane dla gruntów, budynków i budowli związanych z działalnością gospodarczą, podkreślając końcowo, że wskazane przez spółkę wyłączenie z zakresu podmiotów opodatkowania ww. stawką dotyczy wyłącznie tych sytuacji, gdzie przedmiot nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej, a powodem tego jest zdarzenie niezależne od podatnika, a dotyczące stanu technicznego nieruchomości.
W odwołaniu skarżąca spółka wniosła o uchylenie powyższej decyzji wskazując, że organ podatkowy nie uwzględnił wszystkich istotnych dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy okoliczności, w tym nie wziął pod uwagę faktu dokonania przez spółkę korekty deklaracji złożonej za 2003 r.; korekta deklaracji została dokonana stosownie do postanowień art. 1 a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. Odnosząc się do powołanego przez organ podatkowy wyroku NSA, strona podała, że w przedmiotowej sprawie nie można mówić o chwilowym niewykorzystywaniu nieruchomości. Ze względu na zły stan techniczny jest niewykorzystana dla celów działalności gospodarczej od blisko czterech lat. Spółka wyjaśniła, że przedmiot opodatkowania stanowi jedynie niewielką część danego ośrodka wypoczynkowego E. S.A. i obejmuje odcięty od drogi dojazdowej grunt, kąpieliska i kilka zdewastowanych domków pozbawionych ogrzewania i oświetlenia, co powoduje, że nieruchomość ta nie może być wykorzystywana do sprawdzenia ośrodka wypoczynkowego - nie może być wykorzystywana do celów prowadzenia działalności hotelarskiej bowiem nie spełnia ona ani wymogów określonych przepisami ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych (Dz.U. 04, Nr 223, poz. 2268), ani też wymogów określonych w rozporządzeniu Ministra Gospodarki z dnia 13 czerwca 2001 r. w sprawie obiektów hotelarskich i innych obiektów, w których są świadczone usługi hotelarskie (Dz.U.02 Nr 142, poz. 1190). Podatnik podkreślił, że stopień zużycia domków letniskowych został oceniony przez powołanego przez organ podatkowy rzeczoznawcę jako wskazujący na konieczność remontu z uwagi na zły stan obiektów.