Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Małgorzata Tomaszewska, Sędziowie Sędzia WSA Krzysztof Przasnyski (spr.), Sędzia NSA Elżbieta Rischka, Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Agnieszka Zalewska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 19 września 2012 r. sprawy ze skargi A Spółki jawnej z siedzibą w L. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 22 lutego 2012 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wydania zaświadczenia o udzieleniu pomocy de minimis 1. uchyla zaskarżone postanowienie oraz poprzedzające je postanowienie Wójta Gminy Lipnica z dnia 30 grudnia 2011 r. nr [...] 2. określa, że zaskarżone postanowienie nie może być wykonane; 3. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz strony skarżącej kwotę 357 (trzysta pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Zaskarżonym postanowieniem z dnia 22 lutego 2012 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze, po rozpatrzeniu zażalenia "A" Spółki jawnej z siedzibą w L., utrzymało w mocy postanowienie Wójta Gminy L. z dnia 30 grudnia 2011 r. odmawiające skarżącej wydania zaświadczenia o udzielonej pomocy de minimis.
Rozstrzygnięcie to zapadło na tle następującego stanu faktycznego:
Wnioskiem z dnia 15 grudnia 2011 r. spółka zwróciła się do Wójta Gminy L. o wydanie zaświadczenia o pomocy de minimis podając, że otrzymała pomoc w formie zwolnienia w podatku od nieruchomości, którą przeznaczyła na wyposażenie stanowiska pracy oraz przystosowanie jego otoczenia do potrzeb osób niepełnosprawnych na podstawie § 2 ust. 1 pkt 1a rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2007 r. w sprawie zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych (Dz. U. Nr 245, poz. 1810 ze zm.) - dalej jako "rozporządzenie".
Z uzyskanych ze zwolnienia podatkowego środków, zakład wydatkował w dniu 28 listopada 2011 r. na wskazany cel kwotę netto 96 500 zł (co stanowi równowartość 21 410,66 euro). Do wniosku dołączono dokumentację wskazującą na wysokość otrzymanej pomocy de minimis w latach 2009-2011 oraz potwierdzającą poniesienie wydatku na zakup pojazdu [...].
Uzasadniając odmowę wydania zaświadczenia o pomocy de minimis, organ I instancji powołał § 2 ust. 1 pkt 1 lit. a rozporządzenia, wskazując na brak możliwości sfinansowania zakupu samochodu na potrzeby zakładu ze środków pochodzących z ZFRON w ramach wyposażenia stanowiska pracy kierowcy, będącego osobą niepełnosprawną. Wprawdzie § 2 pkt 8 rozporządzenia przewiduje możliwość zakupu samochodów wyłącznie do przewozu osób niepełnosprawnych, jednakże zakupiony przez wnioskodawcę pojazd nie spełnia tych wymogów. Ponadto nabyty pojazd będący środkiem transportu nie może zostać zakwalifikowany jako maszyna czy urządzenie, w rozumieniu § 2 ust. 1 pkt 1a rozporządzenia, bowiem maszyny, urządzenia i aparaty ogólnego stosowania zostały wyszczególnione w grupie 4, a środki transportu (w tym samochody osobowe, ciężarowe, specjalne, autobusy) zaklasyfikowane są do grupy 7 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 roku w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz.U. Nr 242, poz. 1622). Powołując przepisy Prawa o ruchu drogowym, organ podkreślił, że samochód ciężarowy to pojazd drogowy przeznaczony do przewozu ładunku. W jego ocenie, zakup samochodu ciężarowego został dokonany w istocie na potrzeby zaopatrzeniowe wnioskodawcy, zaś pojazd nie służy wyłącznie do przewozu osób niepełnosprawnych mających trudności w korzystaniu z publicznych środków transportu.
W zażaleniu na to postanowienie, spółka zarzuciła organowi naruszenie: art. 218 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity Dz.U. z 2000 r. Nr 98, poz 1071 ze zm.) zwanej dalej Kpa.
poprzez przekroczenie granic postępowania wyjaśniającego, § 2 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia, umożliwiającego finansowanie także innych wydatków ponoszonych na wyposażenie stanowiska pracy oraz przystosowanie jego otoczenia do potrzeb osób niepełnosprawnych. Wniosek taki wywiodła również z ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych oraz rozporządzenia w sprawie ogólnych przepisów bhp. Ponadto, w niniejszej sprawie zastosowanie miały przepisy Działu VII Kpa a nie Ordynacji podatkowej.