Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wlkp. w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia WSA Krystyna Skowrońska-Pastuszko Sędziowie: sędzia WSA Joanna Wierchowicz (spr.) asesor WSA Barbara Rennert Protokolant: ref. staż. Monika Mierzyńska po rozpoznaniu w dniu 20 grudnia 2005r. na rozprawie sprawy ze skargi K.T.- Firma Handlowa A na decyzję Dyrektor Izby Celnej z dnia [...]r. nr [...] w przedmiocie określenie kwoty długu celnego oddala skargę
Zaskarżoną decyzją z dnia [...] listopada 2004r., nr [...], Dyrektor Izby Celnej utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Celnego z dnia [...] sierpnia 2003, nr [...]. W uzasadnieniu wskazał, że [...] maja 2003 Agencja Celna reprezentująca importera T.K. przedstawiła zgłoszenie celne nr [...], wnosząc o objęcie procedurą dopuszczenia do obrotu tkaniny z syntetycznych włókien odcinkowych, zaklasyfikowanych do kodu PCN 5512 19 990. Do zgłoszenia celnego załączono między świadectwa pochodzenia z Korei Południowej nr [...] i [...] oraz świadectwo pochodzenia z Tajwanu nr [...] wskazując, że towar podlega stawce celnej konwencyjnej w wysokości 9 % wartości celnej towaru. Po weryfikacji zgłoszenia celnego i dokonaniu rewizji towaru oraz pobraniu jego próbek Naczelnik Urzędu Celnego decyzją z dnia [...] maja 2003 nr [...] uznał zgłoszenie celne za nieprawidłowe w zakresie wartości celnej towaru oraz kwoty długu celnego i dokonał ponownego ich obliczenia. Orzeczenie to stało się ostateczne.
Postanowieniem z [...] lutego 2004r. wznowiono z urzędu postępowanie celne w związku z ustaleniem, że przedłożone świadectwa pochodzenia towaru nie są autentyczne.
Decyzją nr [...] z dnia [...] sierpnia 2004 Naczelnik Urzędu Celnego uchylił decyzję ostateczną z dnia [...] maja 2003 nr [...], określił autonomiczną stawkę celną w wysokości 30% wartości celnej towaru oraz określił kwotę długu celnego i należnego podatku vat. Powodem było ustalenie, że świadectwa pochodzenia towaru , które były podstawą objęcia towaru procedurą dopuszczenia do obrotu okazały się nieautentyczne.
Decyzję tę, jako pełnomocnik strony, zaskarżyła Agencja Celna przedkładając kolejne świadectwo pochodzenia nr [...], wydane retrospektywnie w Zjednoczonych Emiratach Arabskich, stwierdzające, iż towar wprowadzony na polski obszar celny jest pochodzenia koreańskiego i chińskiego.
Orzeczeniem nr [...] z dnia [...] listopada 2004 Dyrektor Izby Celnej utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.
W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego zarzucono organowi celnemu naruszenie przepisów postępowania, w szczególności art. 180 § l Ordynacji podatkowej, przez niezastosowanie przepisu § 12 ust.l rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 15.10.1997 w sprawie określenia szczególnych zasad i trybu ustalania niepreferencyjnego pochodzenia towarów, sposobu jego dokumentowania oraz listy towarów, których pochodzenie musi być udokumentowane świadectwem pochodzenia (Dz.U. nr 130, póz. 851) przez co zaniechano przeprowadzenie wszystkich koniecznych czynności dowodowych w sprawie, co miało istotny wpływ na wynik postępowania
Dyrektor Izby Celnej w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie i wyjaśnił, że cło określono, zgodnie z art. 13 § l Kodeksu celnego, na podstawie taryfy celnej, która obejmuje m.in. stawki celne, sposób, warunki i zakres ich stosowania oraz ustalenia pochodzenia towaru stosownie do art. 19 § l kodeksu celnego, na podstawie dowodu pochodzenia. W myśl § 11 ust. l rozporządzenia Rady Ministrów z 15.10.1997r. towary wymienione w wykazie nr 3 przywożone na polski obszar celny muszą być udokumentowane świadectwem pochodzenia prawidłowo wystawionym w kraju, z którego dokonano wywozu towaru. W wyniku sprawdzenia autentyczności świadectw przedłożonych przez importera okazało się, że nie są one autentyczne. Skarżąca przedłożyła kolejne świadectwo pochodzenia pochodzenia wystawione retrospektywnie w Zjednoczonych Emiratach Arabskich, które również okazało się nieautentyczne. Dokumentu tego nie uznano gdyż z treści § 13 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów wynika, że tylko prawidłowo wystawione w kraju wywozu towaru świadectwo pochodzenia mogło być uznane przez organ celny za dowód pochodzenia towaru. Dyrektor Izby Celnej nie podzielił argumentów skargi, iż wystąpiła przesłanka do skorzystania z przepisu art. 19 § 2 Kodeksu celnego, mocą którego w wypadku wątpliwości co do pochodzenia towaru, organ celny może zażądać dodatkowych dowodów potwierdzających pochodzenie towarów, gdyż w wyniku weryfikacji został przeprowadzony przeciwdowód w rozumieniu art. 194 § l Ordynacji podatkowej, zatem administracja celna była uprawniona do nieuznania faktów stwierdzonych w dokumentach urzędowych - świadectwach pochodzenia dołączonych do zgłoszenia celnego, na podstawie którego zastosowano 9% stawkę celną konwencyjną zamiast 30 % stawki autonomicznej. W konkluzji Dyrektor Izby Celnej wniósł o oddalenie skargi Orzeczeniem nr [...] z dnia [...] listopada 2004 Dyrektor Izby Celnej utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.