Ujawnienie u eksportera towaru drugiej faktury wystawionej dla importera w tym samym dniu, o tym samym numerze i na ten sam towar, było ujawnieniem dowodu istotnego dla sprawy, istniejącego w dniu wydania pierwotnej decyzji o wymiarze cła i nie znanego organowi, który ją wydał.
skargę oddala.
Przede wszystkim Sąd wypowiedział się w kwestii zasadności wznowienia postępowania na podstawie przesłanki z art. 145 par. 1 pkt 5 Kodeksu postępowania administracyjnego, uznając, że było ono najzupełniej uzasadnione. Ujawnienie u eksportera towaru drugiej faktury wystawionej dla importera w tym samym dniu, o tym samym numerze i na ten sam towar, było ujawnieniem dowodu istotnego dla sprawy, istniejącego w dniu wydania pierwotnej decyzji o wymiarze cła i nie znanego organowi, który ją wydał.
"Gdyby bowiem faktura ta była znana organowi celnemu, w sprawie prawdopodobnie zapadłaby decyzja co do istoty odmienna, aniżeli rozstrzygnięcie dotychczasowe /por. wyrok NSA z 25 czerwca 1985 r. I SA 198/85 - ONSA 1985 Nr 1 poz. 35/."
(...) Sąd nie podzielił zarzutów skargi dotyczących naruszenia zasad ogólnych z art. 6, art. 7 i art. 9 Kpa /zauważając, że w skardze nie został on uzasadniony/, naruszenia art. 35 par. 3 i art. 36 Kpa, gdyż naruszenie tych przepisów nie pozbawia organu możliwości orzekania w sprawie ani też nie powoduje wadliwości wydanej w takim postępowaniu decyzji, a także naruszenia art. 77 Kpa, uznając, że w sprawie w sposób wyczerpujący zebrano i rozpatrzono cały materiał dowodowy.
(...) Za uzasadniony, Sąd uznał zarzut naruszenia art. 151 Kpa, który w przeciwieństwie do przepisu art. 138 par. 1 pkt 2 Kpa, nie przewiduje możliwości uchylenia decyzji w części. Sąd nie stwierdził jednak, aby uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Część decyzji bowiem, której nie uchylił Dyrektor Urzędu Celnego dotyczyła dopuszczenia towaru do obrotu na polskim obszarze celnym, a w tym zakresie nie ma podstaw do orzekania odmiennego niż w dotychczasowej decyzji, inaczej mówiąc orzeczenie w tym zakresie nie mogło ulec zmianie.
(...) Sąd nie dopatrzył się również naruszenia przez organy celne przepisów prawa materialnego, rozpatrując ten zarzut w kontekście przeprowadzonego przez organy celne postępowania dowodowego i uznając, że dokonana przez te organy ocena dowodów, nie narusza granic wyznaczonych przez art. 80 Kpa. Sąd podzielił stanowisko organów celnych, że ujawniona u eksportera faktura, ujęta w jego dokumentacji księgowej, mogła być uznana za dowód ceny, jaką skarżący zapłacił za sprowadzony do kraju towar. Sąd nie zgodził się również ze stwierdzeniem skarżącego, jakoby kontrahent włoski wystawił drugą fakturę dla własnych korzyści, uznając, że rozumowanie to kłóci się z zasadami logiki i doświadczenia życiowego.
(...) Ujawnienie tej faktury w dokumentacji księgowej oznaczało wykazanie większego obrotu, co rodzi konsekwencje podatkowe. Trudno zatem przyjąć, by włoski sprzedawca godził się na ich poniesienie w sytuacji, gdy wynikająca z niej należność nie miała być zapłacona. Zasady doświadczenia życiowego wskazują raczej na praktykowanie przez podatników czynności zmierzających do obniżania ewidencjonowanych obrotów i przychodów (...).
Z drugiej strony organ odwoławczy w sposób przekonywający wyjaśnił, jakiego rodzaju korzyści podwójne fakturowanie mogło przynieść importerowi towaru i to poczynając od należności celnych, aż do dalszych kwestii ekonomicznych. Ujawnienie tej faktury i uznanie jej za dowód wartości transakcyjnej towaru, rodzi dalsze konsekwencje, mianowicie przesądza o bezzasadności zarzutu naruszenia art. 23, art. 25 i art. 29 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne /t.j. Dz.U. 1994 nr 71 poz. 312 ze zm./. Art. 25 ust. 1 stanowi, że wartością celną towaru, jest cena zapłacona lub należna za towar celny /wartość transakcyjna/. Faktura ta wykazuje cenę należną za towar sprowadzony do kraju przez importera. Z tej też przyczyny nie zachodziła konieczność ustalania wartości celnej z zastosowaniem jednej z metod określonych w art. 27-30, czego domagał się skarżący.