Wystąpienie technicznej możliwości wcześniejszego uiszczenia należności celnych nie wskazuje i nie przesądza o tym, że powstał obowiązek opłacenia tych należności w rozumieniu art. 77 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne /Dz.U. 1994 nr 71 poz. 312 ze zm./.
oddala skargę w przedmiocie należności celnych.
11 marca 1991 r. dyrektor urzędu celnego dokonał odprawy celnej taśm magnetowidowych według zgłoszenia celnego AWIZ Import, sprowadzonych z Niemiec przez Alfreda Z., właściciela firmy "F". Decyzją z 25 lutego 1993 r. prezes Głównego Urzędu Ceł stwierdził nieważność przedstawionej wyżej decyzji dyrektora urzędu celnego, zawartej w zgłoszeniu celnym z 11 marca 1991 r., gdyż w jego ocenie została ona wydana z rażącym naruszeniem prawa. Z ustaleń przedstawionych w uzasadnieniu tej decyzji wynika, że wymiaru cła od sprowadzonych i odprawionych kaset dokonano na podstawie faktury z zaniżoną ceną. Faktura ta była ponadto wystawiona przez firmę zagraniczną nie będącą dostawcą tych kaset, gdyż faktycznym dostawcą była firma "I", i podstawę do ustalenia wartości celnej powinny stanowić faktury wystawione przez nią.
Dyrektor urzędu celnego decyzją z 15 marca 1993 r. dokonał ponownego określenia wartości celnej i wymiaru cła oraz zobowiązał Alfreda Z. do uiszczenia kwoty 76.069.000 zł /starych/, która to kwota stanowiła różnicę między wartością ustaloną niniejszą decyzją a przedstawioną w zgłoszeniu celnym z 11 marca 1991 r. Decyzję tę Alfred Z. otrzymał 26 marca 1993 r.
Pismem z 23 lutego 1996 r. Alfred Z. zwrócił się do urzędu celnego o stwierdzenie nieważności decyzji z 15 marca 1993 r. zarzucając jej rażące naruszenie prawa, tj. art. 83 ust. 1 ustawy Prawo celne, który stanowi, że roszczenie majątkowe przedawnia się na skutek 2-letniego upływu czasu, licząc od dnia, w którym powstał obowiązek jego uiszczenia.
Dyrektor urzędu celnego decyzją z 12 marca 1996 r. odmówił stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji stwierdzając, że zgodnie z art. 83 ust. 1 ustawy Prawo celne do 3 kwietnia 1993 r. był uprawniony do prowadzenia postępowania zmierzającego do określenia prawidłowego wymiaru należności celnych; przedmiotowa decyzja została zaś wydana 15 marca 1993 r., a doręczona za zwrotnym potwierdzeniem odbioru 26 marca 1993 r.
Na skutek odwołania prezes GUC decyzją z 14 maja 1996 r. uchylił zaskarżoną decyzję i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez dyrektora urzędu celnego z przyczyn formalno-proceduralnych. W następstwie tego dyrektor urzędu celnego decyzją z 22 maja 1996 r. odmówił uchylenia decyzji z 15 marca 1993 r.
Uzasadnienie prawne i faktyczne było identyczne z tym, które zostało zawarte w uchylonej wcześniej decyzji.
W ponownym odwołaniu od tej decyzji Alfred Z. stwierdził, że zaskarżona decyzja rażąco narusza prawo przez rozszerzającą wykładnię art. 83 prawa celnego. W jego ocenie obowiązek uiszczenia należności celnych, czyli wykonania decyzji, powstał w dniu dokonania odprawy celnej, tj. 11 marca 1991 r., i od tej daty należy liczyć bieg terminu przedawnienia, a przepisy celne nie precyzują, kiedy decyzja celna jest wykonalna.
Po rozpatrzeniu odwołania prezes Głównego Urzędu Ceł decyzją z 9 sierpnia 1996 r. utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy. W jej uzasadnieniu stwierdził, że art. 83 ust. 1 prawa celnego stanowi, że nie można wydać decyzji w sprawie wymiaru należności celnych po upływie 2 lat od dnia, w którym powstał obowiązek ich uiszczenia. Momentem, od którego należy liczyć 2-letni okres przedawnienia, jest dzień powstania obowiązku uiszczenia należności celnych.