Jeżeli adresat, któremu już po wniesieniu skargi doręczono pismo sądowe, zmienił adres i nie zawiadomił o tym sądu, to doręczenie pisma pod dotychczasowym adresem ma skutek prawny.
Gdyby nie znane Sądowi okoliczności przemawiały za tym, iż skarżącemu nie doręczono zawiadomienia o rozprawie bez jego winy, może on złożyć wniosek o wznowienie postępowania sądowego.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga wniesiona w niniejszej sprawie nie dała dostatecznych podstaw do jej uwzględnienia, gdyż zaskarżona decyzja nie wykazuje niezgodności z prawem /art. 16 par. 2 Kpa/ a w szczególności nie narusza przepisów ogólnych zasad postępowania administracyjnego, co stanowi podstawowy zarzut skarżącego.
Jest poza sporem, że skarżący ubiegał się o umorzenie odsetek od zaległości podatkowej, gdyż z takim wnioskiem wystąpił w dniu 21 lutego 1997 r. uzasadniając ten wniosek trudną sytuacją materialną oraz obowiązkami utrzymania rodziny, w tym studiującego syna.
Wniosek ten zdeterminował przedmiot omawianej sprawy, toteż organom podatkowym, które sprawę tę rozpatrywały nie można skutecznie czynić zarzutów wynikających ze skargi a wykraczających poza ów przedmiot.
Organy podatkowe miały w tej sprawie obowiązek zbadania i wyjaśnienia, czy względy gospodarczo lub społecznie uzasadnione stwarzają możliwość uwzględnienia wniosku o umorzenie przedmiotowych odsetek.
Obowiązek ten został spełniony właściwie przez Urząd Skarbowy, który w oparciu o przeprowadzone postępowanie dowodowe dokonał ustaleń w zakresie sytuacji materialnej skarżącego uznając ją za dobrą, co nie jest ustaleniem dowolnym, gdyż zostało ono szczegółowo uzasadnione w ramach analizy okoliczności faktycznych i co znalazło również należyte odbicie w uzasadnieniu prawnym decyzji pierwszoinstancyjnej, odpowiadającej wymogom art. 107 par. 3 Kpa.
Niezależnie od tego podnieść należy, że przepis art. 31 powołanej ustawy o zobowiązaniach podatkowych przewiduje uznaniowy charakter wydawanych na jego podstawie decyzji.
Oznacza to, że organy podatkowe mogą /lecz nie muszą/ uwzględnić złożony w tej materii wniosek.
W utrwalonym już orzecznictwie przyjmuje się, że sam ten fakt nie eliminuje możliwości kontroli sądowej takich decyzji, jednakże ich wzruszenie mogłoby nastąpić tylko w razie stwierdzenia naruszenia przepisów postępowania administracyjnego, co w sposób istotny mogłoby rzutować na rozstrzygnięcie merytoryczne.
Taki stan rzeczy w tym przypadku nie miał miejsca, ponieważ w świetle tego co powiedziano wyżej, zarzuty skarżącego okazały się bezzasadne.
W tym stanie rzeczy Sąd, działając na podstawie art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym orzekł, jak w sentencji wyroku.
Końcowo zauważyć należy, że zawiadomienie o terminie rozprawy w dniu 9 kwietnia 1998 r., na której stawiennictwo nie było obowiązkowe wysłano do skarżącego na podany przezeń adres w dniu 10 marca 1998 r. Wróciło ono z adnotacją poczty o niepodjęciu przesyłki w awizowanym terminie.
Ponadto z relacji poczty wynika, iż mieszkanie w dniu 13 marca /początek awiza/ było zamknięte.
Jeżeli adresat, któremu zresztą już po wniesieniu skargi doręczono pismo sądowe, zmienił adres i nie zawiadomił o tym sądu, to doręczenie pisma pod dotychczasowym adresem ma skutek prawny.
Dlatego też Sąd uznał pismo zawiadamiające skarżącego o rozprawie za doręczone zgodnie z art. 41 par. 2 Kpa oraz art. 44 Kpa w związku z art. 59 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym.
Gdyby nie znane Sądowi okoliczności przemawiały za tym, iż skarżącemu nie doręczono zawiadomienia o rozprawie bez jego winy, może on złożyć wniosek o wznowienie postępowania sądowego w niniejszej sprawie.