|Sygn. akt I SA/Kr 1597/12 | W Y R O K W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 8 stycznia 2013 r., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, w składzie następującym:, Przewodniczący Sędzia: WSA Jarosław Wiśniewski, Sędziowie: WSA Stanisław Grzeszek, WSA Bogusław Wolas ( spr.), Protokolant: Iwona Sadowska - Białka, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 stycznia 2013 r., sprawy ze skargi Spółdzielni "K" w K., na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego, z dnia 25 lipca 2012 r. Nr [...], w przedmiocie odmowy wydania zaświadczenia o uzyskanej pomocy de minimis, - s k a r g ę o d d a l a -
W dniu 12 stycznia 2012 r. Spółdzielnia "K" z siedzibą w K., dalej "Spółdzielnia", zwróciła się o wydanie zaświadczenia o uzyskanej pomocy de minimis w ramach ustawowego zwolnienia z podatku od nieruchomości. Podstawą wystąpienia z wnioskiem było poniesienie wydatku na zakup samochodu osobowego marki Subaru Forester w ramach indywidualnego programu rehabilitacyjnego (dalej "IPR") dla osoby niepełnosprawnej - Prezesa ww. Spółdzielni R. W., w celu dostosowania miejsca i stanowiska pracy zmniejszającego ograniczenia zawodowe, wynikające ze stopnia i rodzaju niepełnosprawności. Przedmiotowy samochód został zakupiony za kwotę 91 056,91 zł netto + podatek VAT (23%).
Postanowieniem z dnia 29 lutego 2012 r. Prezydent Miasta K. odmówił Spółdzielni wydania zaświadczenia stwierdzającego, że zakup samochodu osobowego marki Subaru Forester w ramach indywidualnego programu rehabilitacji pracownika niepełnosprawnego sfinansowanego z Zakładowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, w zakresie środków pozyskanych w ramach ustawowego zwolnienia z podatku od nieruchomości na mocy art. 7 ust. 2 pkt 4 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz.U. z 2010 r., nr 95, poz. 613 ze zm.), dalej "u.p.o.l.", jest pomocą de minimis. Organ uznał bowiem, że środki na zakup samochodu wydatkowane były w sposób nieoszczędny, a tym samym nie został spełniony warunek przewidziany w §4a rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2007 r. w sprawie zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych (Dz.U. nr 245, poz. 1810 ze zm.), dalej "rozporządzenie z dnia 19 grudnia 2007 r.". W opinii Prezydenta Miasta K. powszechnie znanym faktem jest, że za zdecydowanie niższe środki można kupić samochód osobowy, który równie dobrze realizowałby wyznaczony przez komisję rehabilitacyjną cel jakim jest umożliwienie osobie niepełnosprawnej pokonywanie barier fizjograficznych, przestrzennych i transportowych, jakie pojawiają się przy wykonywaniu powierzonej pracy.
W zażaleniu na powyższe postanowienie pełnomocnik Spółdzielni wniósł o jego uchylenie, wskazując że zostały spełnione przesłanki konieczne i wystarczające do wydania zaświadczenia. Zakup samochodu był realizowany w ramach IPR, w którym wskazano, że "posiadanie samochodu osobowego i dostosowanie go do osoby prowadzącej jest niezbędne w procesie rehabilitacji". Podkreślono, że Komisja wskazała kwotę 95 tys. zł, stanowiącą sumę wydatków, jakie należy ponieść dla zmniejszenia ograniczeń zawodowych. A zatem w ocenie Komisji zakup samochodu w tej cenie spowoduje, że spełnione zostaną warunki zawarte w IPR. Uzasadniając swoje stanowisko Spółdzielnia powołała się na wyrok WSA w Warszawie z dnia 23 kwietnia 2009 r., sygn. akt V SA/Wa 123/09, w którym stwierdzono, że najlepsze efekty nakładów poczynionych w ramach realizacji IPR uzyska się niewątpliwie wykonując ściśle zalecenia opracowane przez Komisję opracowującą ten program. Ponadto strona wskazała na treść załącznika nr 3 do IPR, w którym stwierdzono, że charakter pracy na stanowisku Prezesa Spółdzielni wymaga doposażenia jego stanowiska pracy w samochód osobowy, posiadający wyższe podwozie, regulowany, wygodny fotel umożliwiający przyjęcie swobodnej pozycji ciała oraz wyposażony w klimatyzację. Nie każdy samochód osobowy spełni zatem ten warunek. Jednocześnie Spółdzielnia podała, że Naczelnik Urzędu Skarbowego wydał zaświadczenie o pomocy de minimis w oparciu o ten sam stan faktyczny i nie kwestionował ani celowości tego wydatku ani tego czy spełniona została przesłanka dotycząca jego oszczędnego charakteru.