|Sygn. akt I SA/Kr 1705/13 | W Y R O K W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 8 stycznia 2014 r., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, w składzie następującym:, Przewodniczący Sędzia: WSA Jarosław Wiśniewski, Sędziowie: WSA Bogusław Wolas (spr.), WSA Urszula Zięba, Protokolant: st.sekr.sąd. Bożena Piątek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 stycznia 2014 r., sprawy ze skarg M.F., na decyzje Samorządowego Kolegium Odwoławczego, z dnia 21 czerwca 2013 r. Nr [...],, [...],, [...],, w przedmiocie odmowy umorzenia opłaty za zajęcie pasa drogowego, I. uchyla zaskarżone decyzje oraz poprzedzające je decyzje organu I instancji, II. określa, że wymienione w pkt I decyzje nie mogą być wykonane do chwili prawomocności wyroku, III. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz skarżącego koszty postępowania w kwocie 1.514 zł (jeden tysiąc pięćset czternaście złotych).
M.F., prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą R. złożył wniosek o umorzenie należności na podstawie art. 67a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm., dalej określanej skrótem "O.p.") z tytułu zajęcia pasa drogowego w celu ustawienia rusztowania u zbiegu ulic: F. i W w K. Podał, że kamienica przy ul. F; jest wpisana do rejestru zabytków. Zgodnie z wymogami konserwatorskimi wymaga ciągłych prac zabezpieczających. Usytuowana jest w centrum miasta u zbiegu ważnych ciągów komunikacyjnych i dlatego jej wygląd oraz stan mają szczególny wpływ na wygląd i estetykę miasta. Ponadto mieści się w niej jedna z krakowskich uczelni wyższych, która kształci wielu młodych ludzi. Wnioskodawca zaznaczył, że koszty związane z zajęciem pasa drogowego nie podlegają refundacji ze Społecznego Komitetu Odnowy Zabytków K. Strona podała także, że mimo kilkukrotnego składania wniosków nie otrzymała żadnej pomocy na ratowanie zabytku. Nadmieniła również, że na wniosek ZIKiT rusztowanie zostało zdemontowane na czas remontu ulicy W. z czym łączyły się kolejne koszty. W toku postępowania pełnomocnik wnioskodawcy odwoływał się także do uzgodnień z ZIKiT dotyczących wzajemnych rozliczeń w związku z ww. usunięciem przez stronę rusztowania.
Decyzją z dnia 30 listopada 2012 r., nr [...], Prezydent Miasta K. odmówił M. F., prowadzącemu działalność gospodarczą pod nazwą R., umorzenia opłaty naliczonej decyzją nr [...] z dnia 27 maja 2010 r. w kwocie 19 995 zł za zajęcie pasa drogowego róg ul. F. i ul. W. w K., w celu wykonania; "rusztowanie-remont elewacji". Decyzją z tej samej daty, nr [...], odmówiono natomiast umorzenia opłaty naliczonej decyzją nr [...] z dnia 3 października 2011 r. w kwocie 38 535 zł za zajęcie pasa drogowego w ulicy: W. w K., w celu wykonania: "remontu elewacji budynku nr 2 - przedłużenie decyzji nr [...] z dnia 21.12.2010 r.".
Organ zaznaczył, że udzielanie ulg w spłacie zobowiązań dotyczących opłat za zajęcie pasa drogowego nie jest co do zasady instrumentem materialnego wsparcia Państwa dla osób, które remontują kamienice zabytkowe, ponieważ rolę tę pełnią specjalistyczne instytucje np. Społeczny Komitet Odnowy Zabytków K.. Strona decydując się na remont kamienicy przy ul. F. musi uwzględniać również konsekwencje prawne, które z tego wynikają, między innymi obowiązek zapłaty niepodatkowych należności budżetowych o charakterze publiczno-prawnym pobieranych przez samorządowe jednostki budżetowe, w tym przypadku opłaty za zajęcie pasa drogowego. Zasadą jest płacenie podatków i opłat w wysokościach i w terminach określonych przez prawo, natomiast umorzenie zaległości podatkowych i niepodatkowych traktowane musi być jako instytucja nadzwyczajna, gdyż prowadzi do uprzywilejowania jednych podatników kosztem pozostałych, którzy podatki i opłaty płacą. Ważny interes podatnika występuje w sytuacjach wyjątkowych, gdy niemożność uregulowania zaległości spowodowana jest przypadkami losowym. Wnioskodawca otrzymał w latach 2008-2009 pomoc w formie umorzenia należności za zajęcia pasa drogowego w celu wykonania remontu elewacji kamienicy przy rogu ul. F. i ul. W., na łączną kwotę 68 634 zł, zgodnie z obowiązującymi wówczas przepisami. W konsekwencji organ uznał, że strona nie wykazała, że w jej przypadku zaistniały te szczególne i wyjątkowe okoliczności, które uzasadniałyby udzielenie ulgi, a więc nie wykazała, że nie ma możliwości uiszczenia opłaty za zajęcie pasa drogowego.