Nowa wykładnia prawa dokonana w wytycznych naczelnego organu administracji państwowej nie stanowi przesłanki do wznowienia postępowania.
W wyniku czynności kontrolnych dokonanych w dniach 24, 28, 30, 31 maja 1996 r. przez pracowników Urzędu Skarbowego w R. dotyczących działalności Henryka W. odnośnie prawidłowości i rzetelności deklarowanych kwot w zakresie podatku od towarów i usług za luty i marzec 1996 r. ustalono, że podatnik bezpodstawnie zadeklarował - jako nadpłatę podatku naliczonego nad należnym podlegającą zwrotowi na rachunek bankowy kwotę 13.045 zł za luty 1996 r. i 14.959 zł za marzec 1996 r.
Urząd Skarbowy w R. w następstwie kontroli w dniu 28 czerwca 1996 r. decyzjami: Nr 140 nie uznał nadwyżki podatku naliczonego nad należnym wykazanej w deklaracji VAT-7 za luty 1996 r., Nr 141 nie uznał nadwyżki podatku naliczonego nad należnym wykazanej w deklaracji VAT-7 za marzec 1996 r.
Od decyzji tych skarżący nie wnosił odwołania.
Wobec tego stały się one ostateczne.
W dniu 30 sierpnia 1996 r. Henryk W. złożył natomiast do Urzędu Skarbowego w R. wniosek o wznowienie postępowania podatkowego powołując się na art. 147 Kpa w związku z art. 145 par. 1 pkt 5 Kpa oraz przedstawiając pismo Ministerstwa Finansów Departament Podatków Pośrednich znak PP1-7204/60/96 K. Sz. z dnia 22 kwietnia 1996 r. skierowane do Izby Skarbowej w K. jako nowe okoliczności istotne dla sprawy skarżącego.
Decyzją z dnia 20 września 1996 r. organ I instancji odmówił wznowienia postępowania podatkowego za żądanie strony. Skarżący wniósł o odwołanie do Izby Skarbowej w P. Izba Skarbowa w P. decyzją z dnia 5 grudnia 1996 r. utrzymała w mocy zaskarżoną decyzję.
Decyzję tę Henryk W. zaskarżył do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Zarzucił niewyjaśnienie stanu faktycznego poprzez bezzasadne nieuwzględnienie wniosku dowodowego w postaci pisma wydanego przez Ministerstwo Finansów, przez co naruszono przepisy prawa procesowego art. 7 Kpa, art. 8 Kpa oraz art. 9 Kpa, a nadto niewyjaśnienie stanu faktycznego poprzez brak analizy wydanych sprzecznie z prawem decyzji Urzędu Skarbowego w R. Podstawą skargi w świetle wywodów Henryka W. jest w istocie powoływane poprzednio pismo Ministerstwa Finansów skierowane do Izby Skarbowej K., z którego wynika, że art. 21 ust. 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ ma zastosowanie także po 31 grudnia 1995 r. do towarów wymienionych w załączniku do zarządzenia Ministra Finansów z dnia 19 grudnia 1995 r. w sprawie zaniechania ustalania i poboru podatku od towarów i usług od niektórych towarów i usług /M.P. nr 67 poz. 756/.
Jako podmiot gospodarczy skarżący nie miał obowiązku ustalania stanu prawnego w sposób inny niż zapoznanie się z treścią zamieszczaną w urzędowych organach publikacyjnych.
Jeżeli podatnik stosuje się do znanego mu stanowiska organów podatkowych chociażby było ono błędne, brak jest podstaw do przerzucania skutków tego błędu na podatnika.
Skarżący podkreślił, że pomimo tego, iż pismo Ministerstwa Finansów skierowane było do Izby Skarbowej w K., nie przeszkadzało to innym organom podatkowym w uwzględnieniu wynikającego z tego pisma stanowiska.