Jeżeli podatnik nie wskazuje, w związku z jakimi konkretnymi umowami i w negocjacjach z jakimi kontrahentami poniósł uzasadnione koszty, to organ podatkowy nie może za niego uzupełnić w tym zakresie materiału dowodowego.
W dniach 9.04.-19.05.1997 r. została przeprowadzona kontrola w Firmie Handlowo-Usługowej "T." Jerzego W., przez Inspektora Kontroli Skarbowej z Urzędu Kontroli Skarbowej obejmująca m.in. prawidłowość rozliczeń ww. podmiotu z tytułu podatku od towarów i usług za styczeń-grudzień 1995 r.
Nieprawidłowości ujawnione w trakcie kontroli stały się podstawą do wydania w dniu 30 lipca 1997 r. decyzji, w której:
1/ określono wysokość zobowiązania w podatku od towarów i usług /nadwyżka podatku należnego nad naliczonym/: (...).
Od powyższej decyzji podatnik złożył odwołanie dnia 12.08.1997 r., w którym wniósł o uchylenie ww. decyzji.
W wyniku rozpatrzenia odwołania Izba Skarbowa wydała 15.12.1997 r. decyzję utrzymującą w mocy zaskarżoną decyzję w całości.
Na decyzję Izby Skarbowej pełnomocnik podatnika skierował skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego, w której wniósł o uchylenie tejże decyzji jak również decyzji Inspektora Kontroli Skarbowej.
W skardze pełnomocnik podatnika podniósł następujące zarzuty:
a/ Organy skarbowe zarówno w I jak i II instancji niezgodnie z prawem zakwestionowały wydatki poniesione przez podatnika na cele reprezentacji uznając, że w świetle art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /t.j. Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ nie były one kosztami uzyskania przychodu i w konsekwencji błędnie przyjęły, że podatnik naruszył art. 25 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT.
W skardze stwierdzono, że istnienie związku pomiędzy zakwestionowanymi wydatkami a przychodami zostało wyjaśnione w pkt 2 pisma z 12.11.1997 r. skierowanego do Izby Skarbowej
b/ Bezzasadne było zastosowanie sankcji wynikających z art. 27 ust. 5 i 6 ustawy o VAT, ponieważ jest to dopuszczalne wyłącznie, gdy u podatnika w ogóle brak ewidencji, o której mowa w art. 27 ust. 4, natomiast u skarżącego nie stwierdzono jej braku.
c/ Niesłuszne jest zakwalifikowanie decyzji jako "określającej", ponieważ podatnik wypełnił ciążący na nim obowiązek podatkowy, o którym mowa w art. 5 ust. 3 ustawy o zobowiązaniach podatkowych.
Zarzuty zawarte w skardze zdaniem Izby Skarbowej nie zasługują na uwzględnienie z następujących powodów:
Art. 25 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT stanowi, że obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika towarów i usług, którymi rozporządzono w sposób nie pozwalający na zaliczenie poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym.
Według art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /t.j. Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./, do kosztów uzyskania przychodów zaliczają się wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów.
Z treści tego przepisu wynika, że warunkiem zaliczenia poniesionych przez podatnika wydatków do kosztów uzyskania przychodu, jest związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy nimi a osiągniętym przychodem tego rodzaju, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu.
Pogląd ten podzielił również Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku SA/Wr 1242/94 z dnia 29 listopada 1994 r. oraz SA/Kr 1768/94 z dnia 18 maja 1995 r.