Okoliczność, że skarżący nie wykonywał obowiązków podatkowych, nie zwalniała organów podatkowych od ustalenia podstawy opodatkowania zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./, czyli jako kwotę należną z tytułu sprzedaży usługi pomniejszoną o kwotę podatku należnego.
Przyjęcie podstawy opodatkowania jako wartości brutto /z podatkiem należnym VAT/, narusza dyspozycję tego przepisu i w konsekwencji powoduje, iż podatek określony został w kwotach zawyżonych.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga podlega uwzględnieniu, jednakże nie z przyczyn w niej podniesionych /art. 51 ustawy o NSA/.
Niewątpliwie skarżący od chwili dokonania sprzedaży w dniu 31 października 1994 r. podlegał obowiązkom podatkowym w zakresie podatku od towarów i usług na podstawie art. 2 ust. 1 i art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, bowiem świadczenia usług dokonywał we własnym imieniu i na własny rachunek. Brak oświadczenia o wyborze zwolnienia przed dniem pierwszej sprzedaży /świadczenie usługi/ wykluczał prawo skorzystania ze zwolnienia od podatku do wysokości kwoty zwolnionej ustalanej proporcjonalnie do okresu prowadzonej działalności. W związku z tym argumentacja skargi nie podważa poprawności wydanych w sprawie decyzji.
Organy podatkowe dla ustalenia przedmiotu i podstawy opodatkowania zaczerpnęły dane z ewidencji prowadzonej przez skarżącego dla celów zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych. Dla szczegółowego określenia przedmiotu opodatkowania, a więc i zastosowania właściwych stawek podatkowych wykorzystały przedłożone w toku kontroli rachunki sprzedaży, umowy na roboty budowlano-montażowe i kosztorysy.
Okoliczność, że skarżący nie wykonywał obowiązków podatkowych nie zwalniała organów podatkowych od ustalenia podstawy opodatkowania zgodnie z art. 15 ust. 1 cyt. ustawy, czyli jako kwotę należną z tytułu sprzedaży usługi pomniejszoną o kwotę podatku należnego. Przyjęcie podstawy opodatkowania jako wartości brutto /z podatkiem należnym VAT/, narusza dyspozycję tego przepisu i w konsekwencji powoduje, iż podatek określony został w kwotach zawyżonych.
Z tej przyczyny zaskarżona decyzja na podstawie art. 22 ust. 2 pkt 1 ustawy o NSA podlegała uchyleniu.
O kosztach orzeczono na podstawie art. 55 ust. 1 ustawy o NSA /Dz.U. 1995 nr 74 poz. 368 ze zm./.