Okoliczność, że firma nie prowadziła w 1995 r. przedsiębiorstwa pod wskazanym adresem i nie figurowała wówczas w ewidencji Urzędu Skarbowego, nie przesądza, że w 1992 r. działalności gospodarczej nie prowadziła i że faktury na zakup przez skarżącego towarów w tej firmie nie stanowią dowodu transakcji nimi poświadczonych.
Dla oceny takiej niezbędnym było dokonanie ustaleń faktycznych wskazujących, iż firma ta nie prowadziła w 1992 r. działalności handlowej, a więc nie istniała jako podmiot gospodarczy.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga zasługuje na uwzględnienie, gdyż zaskarżona decyzja wydana została z naruszeniem art. 7, art. 77 par. 1 i art. 80 Kpa, a w konsekwencji z naruszeniem art. 9 ust. 2 i art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Powyższe stwierdzenie odnosi się do bezpodstawnego uznania, iż faktury na zakup towarów w firmie A. w P. nie stanowią dowodu transakcji nimi poświadczonych. Organy podatkowe nie kwestionowały prawidłowości tych faktur wystawionych zgodnie z wymogami par. 8 ust. 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 1991 r., lecz na podstawie informacji Urzędu Skarbowego w P. podważały ich rzetelność stwierdzając, iż wystawione zostały przez firmę nieistniejącą.
Informacja Urzędu Skarbowego w P. stwierdza, że "w P. nie ma przedsiębiorstwa A. - ww. przedsiębiorstwo nie figuruje w ewidencji tut. Urzędu".
Okoliczność, że wskazana firma nie prowadziła w 1995 r. przedsiębiorstwa pod wskazanym adresem i nie figurowała wówczas w ewidencji Urzędu Skarbowego, nie przesądza, że w 1992 r. działalności gospodarczej nie prowadziła. Dla zaprezentowanej w zaskarżonej decyzji oceny niezbędnym było dokonanie ustaleń faktycznych wskazujących, iż firma A. nie prowadziła w 1992 r. działalności handlowej, a więc nie istniała jako podmiot gospodarczy.
Nietrafny jest natomiast zarzut skargi w zakresie zdyskwalifikowania przez organy podatkowe wydatków na eksploatację samochodu prywatnego do celów działalności gospodarczej oraz wydatków związanych z zakupem nieruchomości jako kosztów uzyskania przychodów. Stosownie do art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy. Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy, wydatków inwestycyjnych przeznaczonych na nabycie środków trwałych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, jeżeli środki te podlegają odpisom amortyzacyjnym.
Okoliczność, że skarżący nie wprowadził nabytej nieruchomości do ewidencji środków trwałych i nie dokonywał odpisów amortyzacyjnych, nie stanowi podstawy dla uznania, iż wydatki uboczne związane z zakupem, a zwiększające wartość środka trwałego podlegającego amortyzacji, mogłyby być uznane za koszt uzyskania przychodu wobec nie budzącej wątpliwości treści powyższego przepisu. Równocześnie dla uznania za koszt uzyskania przychodów określonych wydatków niezbędne jest prawidłowe udokumentowanie ich poniesienia w celu osiągnięcia przychodów. Wydatki z tytułu używania prywatnego samochodu osobowego do celów związanych z działalnością gospodarczą powinny być udokumentowane w sposób wskazany w par. 11 ust. 3 pkt 5 lub ust. 4 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów, a wobec braku wymaganych tym przepisem dokumentów księgowych, brak było podstaw do kwalifikowania poniesionych wydatków jako kosztów uzyskania przychodu.
Zawarte w piśmie procesowym zarzuty formułowane na tle art. 169 par. 2 Kpa są nietrafne, gdyż wydana w sprawie niniejszej decyzja jako podstawę prawną pominięcia księgi za dowód w postępowaniu podatkowym powołała art. 169 par. 1 Kpa.
Z powyższych przyczyn Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 22 ust. 2 pkt 3 oraz art. 55 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o NSA /Dz.U. nr 74 poz. 368/ orzekł jak w sentencji.