Poza ramy uznania administracyjnego, o którym mowa w art. 67a § 1 Ordynacji podatkowej, jak i swobodnej oceny dowodów w rozumieniu art.191 tej ustawy, wykracza też zdaniem Sądu, przyjęcie przez Dyrektora Izby Skarbowej bez wsparcia przekonywującą argumentacją na tle materiału dowodowego sprawy, iż wola skarżącej co do spłaty należnych zobowiązań pozostaje bez znaczenia, skoro świadczenie ma charakter przymusowego.
Przy ocenie wartości i znaczenia dowodów, w świetle przesłanek określonych w art. 67a § 1 Ordynacji podatkowej organy obu instancji słusznie zwracając uwagę na interes publiczny, jakim niewątpliwie jest zapewnienie stałych dochodów do budżetu państwa, oprócz ustaleń odnośnie sytuacji ekonomicznej Spółki i jej zdolności płatniczej, powinny brać również pod uwagę okoliczności sprawy związane z powstaniem zaległości i skutkami egzekucyjnego jej ściągnięcia, a więc dokładnie rozważyć ogólnie pojęty ważny interes podatnika, o którym mowa w powołanym przepisie. W tym zaś celu należy przeprowadzić bardziej szczegółowe postępowanie z czynnym udziałem strony, po czym w zależności od ustaleń rozważyć umożliwienie podatnikowi w związku z przedstawionymi propozycjami, realnej spłaty zobowiązania w całości, w części lub w ratach bądź przez odroczenie spłaty, a nie ograniczyć się jedynie do określenia sytuacji materialnej i powołania w uzasadnieniu rozstrzygnięcia interesu publicznego, interesu fiskalnego Państwa, czy przymusowego charakteru świadczenia.
Wysnuta z poczynionych przez organy podatkowe ustaleń faktycznych taka właśnie ocena, niedostrzegająca argumentacji strony, że odmowa ulgi w spłacie zaległości podatkowej powodując konieczność uregulowania zobowiązania w znacznej wysokości, doprowadzi z przyczyn przez nią niezawinionych do systematycznej dekapitalizacji niszczejących na wskutek wstrzymania inwestycji, nieruchomości i maszyn, zaś ewentualna pomoc w spłacie umożliwi odbudowę firmy, narusza zdaniem Sądu prawo materialne, poprzez niewłaściwe korzystanie z przewidzianego w art. 67a § 1 Ordynacji podatkowej, uznania administracyjnego. Narusza również prawo procesowe, tj. art. 191 Ordynacji podatkowej, jak i art. 121 tej ustawy, w świetle szeroko pojętej zasady zaufania obywateli do organów Państwa.
Przedstawioną wyżej ocenę faktyczną i prawną organy powinny mieć na względzie w związku z ponownym rozpoznaniem sprawy. W celu zaś stwierdzenia, czy wystąpiły w sprawie przesłanki art. 67a § 1 Ordynacji, organ powinien dokładnie wyjaśnić wszystkie okoliczności sprawy, w tym dotyczące zarówno obecnej sytuacji majątkowej Spółki, jak i związane z powoływanymi przez stronę, zdarzeniami nadzwyczajnymi oraz innymi , które doprowadzić miały do utraty przez Spółkę płynności finansowej i powstania zadłużenia. W zależności od dokonanych ustaleń organ powinien następnie, z czynnym udziałem strony rozważyć przedstawione przez nią propozycje uregulowania należnego podatku, po czym wykonać inne wyłaniające się czynności.
Z powyższych względów Sąd orzekł, jak w sentencji, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. O kosztach orzeczono na podstawie art. 200 tej ustawy, zaś na podstawie jej art. 250, w związku z § 18 ust.1 pkt.1c i § 2 ust.3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata ustanowionego z urzędu (Dz.U. nr 163 poz.1348 z późn. zm.) sąd przyznał adwokatowi J.D. kwotę 309,80 zł tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu. Na kwotę tę złożyło się: 240 zł - wynagrodzenie adwokata, 17 zł - opłata skarbowa od pełnomocnictwa oraz 52,80 zł - podatek od towarów i usług. W oparciu o przepis art.223 § 2 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Sąd nakazał ściągnąć od Dyrektora Izby Skarbowej, na rzecz Skarbu Państwa kwotę 500 złotych, tytułem wpisu sądowego od uiszczenia którego strona skarżąca została zwolniona w ramach przyznanego jej prawa pomocy.