Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący S. NSA Bożena Wieczorska Sędziowie NSA Maria Serafin-Kosowska WSA Kazimierz Włoch (spr.) Protokolant sekr. sąd. Małgorzata Paśko po rozpoznaniu w Wydziale I Finansowym w dniu 7 sierpnia 2008 r. sprawy ze skargi L.M. na decyzję Rady Miejskiej z dnia [...] października 2003 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia wysokości stawek podatku od nieruchomości 1) oddala skargę , 2) zasądza od Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego na rzecz adwokata kwotę 293 (słownie: dwieście dziewięćdziesiąt trzy ) złote tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.
Uchwałą Rady Miejskiej z dnia [...] października 2003r. Nr [...] ustalono wysokość stawek podatku od nieruchomości na terenie P. W dniu [...] marca 2007r. L.M. zaskarżył przedmiotową uchwałę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego domagając się jej uchylenia. Podatnik kwestionował i uważał za krzywdzący § 1 ust 2 pkt. e powyższej uchwały ustalający stawkę podatku od budynków pozostałych, w tym zajętych na prowadzenie odpłatnej statutowej działalności pożytku publicznego przez organizacje pożytku publicznego w kwocie 5,78 zł za jeden m 2, jako zbyt wysoką w stosunku do stawki za budynek mieszkalny ustalonej kwocie 0,51 zł za m2. Przedmiotową stawkę 5,78 zł należałoby obniżyć do 1 zł za m 2.
Postanowieniem z dnia 12 czerwca 2006r. sygn. akt ISA/Rz. 429/06 Wojewódzki Sąd Administracyjny odrzucił skargę L.M. uzasadniając, iż w przedmiotowej sprawie przed zaskarżeniem uchwały, skarżący nie wezwał Rady Miejskiej do usunięcia naruszenia prawa, co skutkuje niedopuszczalnością złożenia skargi do sądu.
NSA w Warszawie postanowieniem z dnia 12 marca 2008r. sygn. akt IIFSK1653/06 uchylił postanowienie sądu I instancji. W uzasadnieniu Sąd II instancji podniósł, że Sąd Wojewódzki nie uwzględnił faktu, iż w aktach sprawy znajduje się pismo L.M. z dnia 10 lutego 2006r. skierowane do Przewodniczącego Rady Miejskiej w P., z którego wynikało, że domagał się on zmiany § 1 ust 2 lit e Uchwały Rady Miejskiej z dnia [...] października 2003r., które w istocie wyczerpuje wyzwanie do usunięcia naruszenia prawa o którym mowa w art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.)- zwanej dalej p. p. s. a.
Wojewódzki Sąd Administracyjne zważył, co następuje:
Uchwała Rady Miejskiej z dnia [...] października 2003r. Nr [...] niewątpliwie stanowi akt prawa miejscowego. Nie można więc przyjąć, że nastąpił upływ terminu przewidzianego w art. 94 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2001r. nr 142 poz. 1591 ze zm.) dla stwierdzenia nieważności zaskarżonej uchwały. Jednakże w skardze skarżący nie wskazał jakie przepisy prawa narusza wyżej opisana Uchwała Rady Miejskiej. Skarżący ograniczył się do stwierdzenia, że stawki podatkowe określone w § 1 ust. 2 pkt. e dotyczące budynków pozostałych, w tym zajętych na prowadzenie odpłatnej statutowej działalności pożytku publicznego przez organizację pożytku publicznego są zbyt wysokie i krzywdzące. Sąd z Urzędu nie dopatrzył się naruszenia prawa. Zauważyć należy, że ustawa o podatkach i opłatach lokalnych z dnia 12 stycznia 1991r. (Dz.U. nr 9, poz. 30 ze zm.) w art. 5 ust. 1 pkt. 4 określiła maksymalne stawki podatku od pozostałych budynków na 5,82zł za 1m2 w 2004r. Od 1 stycznia 2004r. weszła też w życie zaskarżona uchwała. Wobec czego w zaskarżonej uchwale nie przekroczono maksymalnych ustawowych stawek podatku w tym przedmiocie.
Z uwagi na powyższe, ponieważ zaskarżona uchwała nie narusza prawa skarga jako bezzasadna podlegała w oparciu o art. 151 p.p.s.a. oddaleniu.