W stanie faktycznym rozpoznawanej sprawy organ odwoławczy wskazał, że wydania decyzji w trybie § 5 rozporządzenia domaga się W. S., którego źródłem interesu prawnego jest umowa z dnia 7 listopada 2003 r. kupna - sprzedaży praw do spadku po G. B. - przed dekretowym właścicielu nieruchomości położonej w [...].
W sytuacji gdy w skład zakupionych praw spadkowych wchodziły roszczenia do tej nieruchomości, to w świetle przedstawionych powyżej rozważań, w ocenie organu kupno spadku nie uprawniało nabywcy do występowania w postępowaniu o charakterze rewindykacyjnym, o wydanie decyzji w trybie § 5 rozporządzenia.
Minister podkreślił, że przyznanie prawa do żądania zbadania legalności przejęcia nieruchomości tylko i wyłącznie ich byłym właścicielom wyraża uprawnienie reprywatyzacyjne, o którym nie powinno być mowy w odniesieniu do "komercyjnych nabywców spadków". Chodzi bowiem o osoby, które zostały pozbawione prawa własności nieruchomości wskutek jej wywłaszczenia albo przejęcia na rzecz Skarbu Państwa. Przyjęcie odmiennej interpretacji przeczyłoby idei powrotu nieruchomości do byłych właścicieli. Co więcej charakter tego uprawnienia bardziej przypisany jest do określonej osoby, a nie do masy spadkowej. Wolą prawodawcy było, aby z możliwości jaką daje § 5 rozporządzenia korzystał ściśle określony krąg podmiotów - byli właściciele majątków przejętych na podstawie art. 2 ust. 1 lit. e dekretu. Przepisy dekretu i rozporządzenia nie posługują się w swojej treści pojęciami następcy prawni, czy nabywcy spadku, których z przejętą nieruchomością nic nie wiąże - ani finansowo, ani emocjonalnie. Zatem zdaniem Ministra, skoro roszczenie do zbadania legalności przejęcia przedmiotowego zespołu pałacowo - parkowego na rzecz Skarbu Państwa przeszło na rzecz osób nieuprawnionych do kwestionowania tego przejęcia w trybie § 5 rozporządzenia, to decyzję organu
I instancji należało uchylić, a postępowanie jako bezprzedmiotowe umorzyć.
Skargę do Sądu na opisaną wyżej decyzję wniósł W. S. wnosząc o jej uchylenie i zasądzenie kosztów postępowania.
Skarżący zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie art. 138 § 1 pkt 2 kpa oraz art. 7, 77 i 107 § 3 k.p.a., z powodu wadliwego przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego, niewłaściwej oceny zgromadzonego materiału dowodowego i w konsekwencji niewykazania istnienia przesłanek do uchylenia w całości wyżej wymienionej decyzji Wojewody [...] z dnia [...] maja 2016r. i umorzenia postępowania pierwszej instancji w całości.
Skarżący nie zgodził się z twierdzeniami Ministra wyrażonymi w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji i uznał za całkowicie bezpodstawne oraz podniósł, że organ wywody zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji oparł w całości na jednym wyroku Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 2015 r., sygn.. akt I CSK 1033/14, który dotyczył zupełnie innej sytuacji faktycznej niż ta, z której dotyczyła przedmiotowa sprawa.
Skarżący podkreślił, że stał się następcą prawnym J. P. (syna byłego właściciela nieruchomości - G. B.) nie w wyniku "handlu roszczeniami" - jak to zarzuca Minister, lecz wskutek umowy z dnia [...] listopada 2003 r., Rep.[...], zawartej w formie aktu notarialnego sprzedaży skarżącemu całego spadku po G. B. należącego do J. P. Skarżący podał, że nie kupił tylko i wyłącznie roszczeń dotyczących nieruchomości, lecz nabył cały spadek przysługujący J. P. po jego ojcu G. B. Dalej skarżący wskazał, że relacja pomiędzy nim a J. P. była i jest relacją przyjacielską.