Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Emilia Lewandowska Sędziowie: WSA Tomasz Wykowski (spr.) WSA Przemysław Żmich Protokolant starszy referent Tomasz Noske po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 marca 2015 r. sprawy ze skargi K. M. i K. M. na decyzję Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia [...] czerwca 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę
I. Zaskarżoną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie (dalej "Sądu") decyzją z dnia [...] czerwca 2014 r. znak [...] Minister Infrastruktury i Rozwoju (dalej "Minister"), po ponownym rozpatrzeniu na wniosek K. M. i K. M.(dalej "skarżących"), reprezentowanych przez profesjonalnego pełnomocnika sprawy zakończonej decyzją Ministra z dnia [...] sierpnia 2013 r. znak [...], odmawiającej stwierdzenia nieważności orzeczenia Prezydium Rady Narodowej w W. z dnia [...] września 1950 r. nr [...], utrzymał własną decyzję z dnia [...] sierpnia 2013 r. w mocy.
II. Stan sprawy, poprzedzający wydanie zaskarżonej obecnie decyzji z dnia [...] czerwca 2014 r., przedstawia się w następujący sposób:
1. Orzeczeniem z dnia [...] września 1950 r. nr [...] (dalej "orzeczeniem z 1950 r."), wydanym na podstawie przepisów dekretu z dnia 7 kwietnia 1948 r. o wywłaszczeniu majątków zajętych na cele użyteczności publicznej w okresie wojny 1939 - 1945 (Dz.U. R.P. Nr 20, poz.138 z późn. zm.), dalej "dekretu z 1948 r.", Prezydium Rady Narodowej w W. orzekło o wywłaszczeniu na rzecz Skarbu Państwa nieruchomości położonej w W., przy ul. [...], objętej wykazem hipotecznym nr [...], wskazując że nieruchomość ta stanowiła własność A. M.
2. Pismem z dnia 26 lipca 2010 r. skarżący wystąpili o stwierdzenie nieważności orzeczenia wywłaszczeniowego z 1950 r., zarzucając temu orzeczeniu rażące naruszenie przepisów Rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 24 września 1934 r. Prawo o postępowaniu wywłaszczeniowym oraz dekretu z 1948 r. oraz skierowanie tego orzeczenia do osoby, nie będącej stroną w sprawie.
Uzasadniając swoje żądania, skarżący podnieśli, co następuje:
2.1. Skarżący są następcami prawnymi właścicielki wywłaszczonej nieruchomości A. M., z którego to faktu wywodzą swój interes prawny w sprawie;
2.2. Wywłaszczenie nieruchomości było wadliwie, albowiem cel publiczny, który miałby wywłaszczenie uzasadniać, nie występował. W pierwszej kolejności wskazać należy, że w orzeczeniu wywłaszczeniowym nie wskazano dokładnie celu wywłaszczenia, posługując się w tym zakresie ogólnikowym sformułowaniem "cele użyteczności publicznej". Sam fakt zamieszkiwania w położonym na wywłaszczonej nieruchomości budynku przez żołnierzy wraz z rodzinami nie upoważnia do uznania, że uzasadnieniem dokonanego wywłaszczenia było przeznaczenie przedmiotowej nieruchomości na cel wojskowy w postaci zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych wojska. Po pierwsze bowiem, cele mieszkaniowe nie zostały wymienione w dekrecie z 1948 r., jako uzasadniające wywłaszczenie. Po drugie, o przeznaczeniu nieruchomości na cele wojskowe można mówić dopiero w wiele lat po wywłaszczeniu, tj. dopiero od daty wydania przez Urząd [...] decyzji z dnia [...] grudnia 1977 r., przekazującej nieruchomość Ministerstwu Obrony Narodowej. Do tego czasu przedmiotowa nieruchomość miała charakter cywilny, pozostając w zasobach Urząd [...], a tym samym zamieszkujący budynek żołnierze wraz z rodzinami, zajmowali go jako zwyczajni obywatele korzystający z cywilnego mieszkaniowego zasobu mieszkaniowego Urzędu [...];