Stosownie do art. 158 par. 3 w zw. z art. 33 i art. 34 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji /Dz.U. 1991 nr 36 poz. 161 ze zm./, zarzuty w postępowaniu zabezpieczającym, mającym za przedmiot środki zgromadzone na rachunku banku, są środkiem zaskarżenia przysługującym zobowiązanemu w chwili wszczęcia postępowania zabezpieczającego, a nie zaś w jego toku.
oddala skargę.
Pismem z 4 lutego 1997 r. Urząd Skarbowy - Dział Egzekucyjny w O. zawiadomił Bank Ś. Oddział w K. o zajęciu rachunku Banku do równowartości kwot należnych Skarbowi Państwa od właścicieli Spółki W. - Piotra W. i Waldemara K. Środki pieniężne pozostające na rachunku Spółki przeksięgowane zostały na rachunek Banku w dniu 2 stycznia 1997 r. o godz. 7.00. W tym samym dniu, o godz. 8.00, a więc w chwili otwarcia Banku, organ egzekucyjny doręczył Bankowi postanowienie o przedłużeniu okresu zabezpieczenia na rachunku Spółki W. Organ egzekucyjny wskazał ponadto na ustawowe prawo zastawu przysługujące Skarbowi Państwa na mocy art. 23 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych.
12 lutego 1997 r. Bank Ś. Oddział w K. wniósł zarzuty w postępowaniu egzekucyjnym, które zostały przez organ egzekucyjny oddalone postanowieniem z 11 marca 1997 r. z powodu przekroczenia terminu przewidzianego w art. 32 par. 1 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji /t.j. Dz.U. 1991 nr 36 poz. 161 ze zm./.
Pismem z 12 lutego 1997 r., doręczonym Bankowi Ś. w K. 13 lutego 1997 r., organ egzekucyjny wezwał do zapłaty kwoty 6 mln zł w terminie 7 dni, z powołaniem się na art. 87 par. 1 i par. 3 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.
W piśmie z 24 lutego 1997 r. Urząd Skarbowy w O. wystąpił do Narodowego Banku Polskiego o zajęcie rachunku Banku S. w K. w celu dokonania egzekucji kwot należnych Skarbowi Państwa od wspólników Spółki W. wraz z odsetkami.
Zarzuty banku w postępowaniu zabezpieczającym Pismem z 26 lutego 1997 r. Narodowy Bank Polski zawiadomił organ egzekucyjny w O. o przekazaniu na konto organu 25 lutego 1997 r. pełnej kwoty wynikającej z zajęcia.
4 marca 1997 r. Bank S. SA w K. nadał w urzędzie pocztowym pismo zawierające zarzuty w sprawie prowadzenia postępowania egzekucyjnego, w którym domagał się umorzenia egzekucji i wstrzymania czynności egzekucyjnych. Zobowiązany Bank wywodził, że zarzuty wniesione po zajęciu dokonanym przez organ 4 lutego 1997 r. dotychczas nie zostały rozstrzygnięte, a mimo to organ wystosował 12 lutego 1997 r. upomnienie z równoczesnym wezwaniem do zapłaty.
Urząd Skarbowy w O. postanowieniem z 26 marca 1997 r. uznał bezzasadność zarzutów i odmówił umorzenia postępowania egzekucyjnego. Stwierdzono, że zajęcie wierzytelności dokonane zostało 24 lutego 1997 r. po doręczeniu zobowiązanemu Bankowi 13 lutego 1997 r. upomnienia. Zobowiązany Bank naruszył obowiązki w toku egzekucji z rachunków bankowych Spółki W., skoro były one zabezpieczone, a 2 stycznia 1997 r. Bank był już w posiadaniu postanowienia o przedłużeniu zabezpieczenia z 20 maja 1996 r. Zatem obciążenie 2 stycznia 1997 r. zabezpieczonego rachunku bez zgody egzekutora kwotą 6 mln zł świadczy o naruszeniu obowiązków Banku.
W zażaleniu na powyższe postanowienie Bank Ś. SA w K. domagał się uchylenia postanowienia i umorzenia egzekucji. Twierdził, że w okresie od 1 do 2 stycznia 1997 r. godz. 8.15, kiedy doręczono Bankowi postanowienie o przedłużeniu zabezpieczenia, rachunek Spółki W. nie podlegał zabezpieczeniu, wobec czego mogły być z niego dokonywane wypłaty.