Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym; Przewodniczący: Sędzia NSA - Mirosława Rozbicka - Ostrowska Sędziowie: Sędzia NSA - Andrzej Szczerbiński Asesor WSA - Anetta Chołuj (sprawozdawca) Protokolant: - Michał Kazek po rozpoznaniu w dniu 3 listopada 2004 r. na rozprawie sprawy ze skargi K.A. na decyzje Samorządowego Kolegium Odwoławczego we W. 1. z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji ustalających podatek od nieruchomości za lata 1996- 2000 2. z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji ustalającej podatek od nieruchomości za 200Ir. I uchyla decyzję z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji ustalającej podatek od nieruchomości za 200Ir. II. w pozostałej części oddala skargę III. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego we W. na rzecz strony skarżącej kwotę 10 zł (słownie: dziesięć złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Decyzjami z dnia [...] od nr [...] do nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławczego we W., po rozpoznaniu odwołania złożonego przez pełnomocnika K.A. utrzymało w mocy własne decyzje z dnia [...] odmawiające wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności wydanych z upoważnienia Prezydenta W. decyzji Dyrektora Wydziału Finansowego Urzędu Miejskiego W. w sprawie ustalenia wymiaru podatku od nieruchomości za lata 1996 -2000. W uzasadnieniu tych decyzji Kolegium wyjaśniło, iż skarżący złożył w dniu [...]. wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji w sprawie wymiaru podatku od nieruchomości za lata 1996- 2000, a ponieważ od daty doręczenia tych decyzji upłynął rok, to z uwagi na treść art. 249 § 1 Op organ podatkowy zobligowany jest do wydania decyzji odmawiającej wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej, jeżeli żądanie zostało wniesione po upływie roku od dnia jej doręczenia.
Odrębną decyzją z dnia [...]. nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy własną decyzję z dnia [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności wydanej z upoważnienia Prezydenta W. decyzji Dyrektora Wydziału Finansowego Urzędu Miejskiego W. w sprawie ustalenia wymiaru podatku od nieruchomości za 200Ir. W uzasadnieniu tej decyzji Kolegium wyjaśniło, iż w świetle nieprecyzyjnie sformułowanej i budzącej wątpliwości interpretacyjnej treści przepisu art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych organ podatkowy nie dopuścił się rażącego naruszenia prawa. Dodatkowo wskazało, iż uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 czerwca 200Ir. zapewne wpłynie na zasadnicza zmianę dotychczasowej linii orzeczniczej. Nie może jednak w ocenie organu skutkować stwierdzeniem nieważności decyzji mieszczącej się we wcześniejszej interpretacji przepisu art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.
W złożonej skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego skarżący zarzucił, iż organ podatkowy wydawał decyzje ustalające wymiar podatku od nieruchomości za lata 1996 - 200Ir. z rażącym naruszeniem prawa. Wyjaśnił, iż wynajmowany przez skarżącego garaż od Gminy nie stanowił odrębnej nieruchomości. Według skarżącego niezbędną przesłanką do uznania przedmiotowego garażu za samodzielny lokal jest uzyskanie wpisu do księgi wieczystej, a ten warunek nie jest spełniony. Skarżący wywodzi, ze ustawa nie nakłada na posiadacza zależnego obowiązku uiszczania podatku od nieruchomości. Dlatego Skarżący wywodzi, iż niesłusznie został obciążony tym podatkiem. Strona powołuje się na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 października 1992r. zgodnie z którym zakres przedmiotu opodatkowania musi być precyzyjnie określony w ustawie podatkowej. Zdaniem skarżącego przedmiot opodatkowania był wyraźnie określony, zatem orzecznictwo sądowe nie zmienia faktu nadużycia prawa. Strona wskazała również na złamanie konstytucyjnej zasady równości wobec prawa, gdyż część najemców garaży nie płaciło takiego podatku.
W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o jej oddalenie powołując się na swoje dotychczasowe stanowisko przedstawione w zaskarżonej decyzji. Ponadto zauważyło, iż przyjęte stanowisko organu znajdowało podstawy w świetle ówczesnej interpretacji przepisu art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy jak i w orzecznictwie sądowo - administracyjnym. Zdaniem Kolegium skoro ustawa nie zawiera definicji nieruchomości to nie można zgodzić się ze skarżącym, że przedmiot opodatkowania był czytelnie określony. Niewątpliwie uchwała NSA wpłynie na linie orzecznictwa lecz nie może to skutkować stwierdzeniem decyzji mieszczącej się w ramach poprzedniej interpretacji przepisu art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy.