Wobec niestosowania przez organ I instancji powołanych przez stronę wewnętrznych przepisów organizacyjnych Urzędów Kontroli Skarbowej, wymagających prowadzenia rejestru pism wychodzących, ich późniejsze wykrycie przez stronę niczego nie zmienia w zakresie doręczenia decyzji, a więc nie miało żadnego wpływu na wynik sprawy. Z faktu bowiem niestosowania wewnętrznych przepisów nie można wnioskować o wadliwym doręczeniu decyzji.
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Jerzy Rypina, Sędzia NSA Stanisław Bogucki (sprawozdawca), Sędzia del. NSA Paweł Chmielecki, Protokolant Justyna Bluszko - Biernacka, po rozpoznaniu w dniu 13 września 2006 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Grażyny R. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 25 maja 2005 r. sygn. akt I SA/Lu 89/05 w sprawie ze skargi Grażyny R. w przedmiocie wznowienia postępowania zakończonego wyrokiem NSA OZ w Lublinie z dnia 19 grudnia 2002 r. I SA /Lu 680/02 oddala skargę kasacyjną.
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 25 maja 2005 r., I SA/Lu 89/05, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie oddalił skargę Grażyny R. w przedmiocie wznowienia postępowania w sprawie zakończonej wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodek Zamiejscowy w Lublinie z dnia 19 grudnia 2002 r., I SA/Lu 680/02, w przedmiocie stwierdzenia uchybienia terminu do wniesienia środka odwoławczego.
Uzasadniając wskazano, że w skardze o wznowienie postępowania Grażyna R. domagała się zmiany wyroku NSA OZ w Lublinie z dnia 19 grudnia 2002 r. poprzez uchylenie postanowienia Izby Skarbowej w L. z dnia 11 lipca 2002 r., (...), w przedmiocie stwierdzenia uchybienia terminu do wniesienia odwołania. Jako podstawę wznowienia skarżąca wskazała ujawnienie nowych okoliczności faktycznych w rozumieniu art. 273 par. 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm.; w skrócie: p.p.s.a./, które mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a z których nie mogła skorzystać w poprzednim postępowaniu, tj. dokumenty ujawnione w postępowaniu przed sądem powszechnym przesłane do akt przez Urząd Kontroli Skarbowej, z których wynika, że od dnia 6 sierpnia 1999 r. obowiązywała Instrukcja Kancelaryjna regulująca tryb wysyłania i doręczania pism. O tych okolicznościach strona dowiedziała się w lutym 2005 r. przeglądając akta w sądzie.
Rozpatrując skargę o wznowienie postępowania, Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził, że w rozpoznawanej sprawie, w ocenie strony, ujawnienie dokumentu w postaci obowiązującej w UKS od dnia 6 sierpnia 1999 r. Instrukcji Kancelaryjnej regulującej tryb wysyłania i doręczania pism i stosowanie tych przepisów bądź ich niestosowanie przez Inspektora Kontroli Skarbowej stanowi wykrycie okoliczności faktycznych, które mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy i ma istotny wpływ na ustalenie faktycznej daty doręczenia decyzji pełnomocnikowi podatniczki. Wskazano, że przedmiotem sporu między stronami była faktyczna data doręczenia decyzji organu I instancji pełnomocnikowi podatniczki, a nie tryb doręczenia tej decyzji, Ustalenia faktyczne sprawy, co do faktycznej daty doręczenia, dokonane zostały przez organ podatkowy m.in. w oparciu zeznania świadka Marka W. - Inspektora UKS wydającego decyzję oraz Piotra W. - pracownika UKS doręczającego decyzję w Kancelarii pełnomocnika podatniczki, tj. w trybie przewidzianym w art. 144 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm.; w skrócie: o.p./. Datę doręczenia "9 września 1999 r." potwierdziła pracownica Kancelarii Adwokackiej przyjmująca przesyłkę.
Zwrócono uwagę, że wbrew wywodom skargi podstawą ustaleń faktycznych sprawy nie było ustalenie przez organ podatkowy nieistnienia wewnętrznych przepisów organizacyjnych w UKS, określających zasady rejestru pism wychodzących, lecz ustalenie, że Inspektor UKS - Marek W. nie prowadzi rejestru /kontrolki/ pism wychodzących, wobec czego nie posiada dowodu na okoliczność wydania przedmiotowej decyzji do doręczenia. Faktyczna data doręczenia przyjęta zatem została w oparciu o ustalenie, że Inspektor nie prowadził rejestru pism wychodzących, którą to ocenę podzielił Naczelny Sąd Administracyjny, nie znajdując podstaw do przyjęcia, iż organ podatkowy przy podejmowaniu rozstrzygnięcia naruszył przepisy art. 122, art. 187 par. 1 i art. 191 o.p. Dokonując oceny zaskarżonego w sprawie I SA/Lu 680/02 postanowienia pod kątem jego zgodności z prawem, Naczelny Sąd Administracyjny OZ w Lublinie podzielił stanowisko Izby Skarbowej, że "nawet gdyby okazało się, że wewnętrzne przepisy organizacyjne Urzędów Kontroli Skarbowej w L. wymagały prowadzenia takiego rejestru, to - wobec nieprowadzenia go przez Inspektora Marka W. - ustalenie takie nie dostarczyłoby dowodu na okoliczność daty doręczenia decyzji z dnia 9 września 1999 r., (...) I SA/Lu 680/02. Nie podzielono stanowiska skarżącej, że ujawnienie Instrukcji Kancelaryjnej przesądza, iż datownik prezentaty kancelarii adwokackiej na kopii pisma nie odzwierciedla rzeczywistej daty doręczenia decyzji. Ujawnienie tej Instrukcji może jedynie świadczyć o jej nieprzestrzeganiu przez Inspektora Marka W. w zakresie prowadzenia rejestru pism wychodzących lub nieznajomości przez niego tej instrukcji, nie wpływa zaś w żadnej mierze na dokonaną ocenę dowodów co do faktycznej daty doręczenia przesyłki i okoliczności jej doręczenia. Nie wskazuje również na podważenie wiarygodności zeznań ww. świadków, bowiem nie było sporne, że doręczenie nastąpiło bez odnotowania gdziekolwiek daty "wyjścia" spornej przesyłki i takie były ustalenia faktyczne sprawy, podzielone co do ich oceny przez Sąd. Hipotetyczne rozważania, co wynikałoby z książki doręczeń, gdyby taka była prowadzona zgodnie z przedmiotową Instrukcją, nie mogą wpływać na ocenę rzeczywistego stanu faktycznego istniejącego w sprawie, a ten co do sposobu doręczenia decyzji /art. 144 w związku z art. 152 o.p./ nie był sporny. Przyznano rację skarżącej, że istniejący na dokumencie datownik nie jest dowodem, lecz przedmiotem dowodu w rozpoznawanej sprawie. Wbrew jednak wywodom skargi, stosowana przez Inspektora praktyka doręczania decyzji nie jest bez znaczenia w sprawie, bowiem odzwierciedla ona stan rzeczywisty - sposób doręczenia przedmiotowej przesyłki, jaki miał miejsce w tej konkretnej sprawie, co potwierdziła świadek Ewa S. - pracownica Kancelarii Adwokackiej pełnomocnika strony. Tymczasem, z samego faktu istnienia Instrukcji Kancelaryjnej w żadnej mierze nie można byłoby wyprowadzić wniosku, że data widniejąca na egzemplarzu decyzji, ostemplowana stemplem z datą "9 września 1999 r." przez pracownika Kancelarii Adwokackiej nie jest datą faktycznego otrzymania tej decyzji, lecz prawdziwa jest inna data - wskazywana przez pełnomocnika strony, skoro stosowanie Instrukcji pozostaje bez związku przyczynowo-skutkowego z bezspornym w tym zakresie stanem faktycznym sprawy co do sposobu i trybu doręczenia decyzji. Reasumując Sąd uznał, że ujawnienie istnienia Instrukcji Kancelaryjnej nie mogło mieć wpływu na dokonaną przez Sąd ocenę zgodności z prawem zaskarżonego postanowienia, w szczególności zaś braku naruszenia przez organ podatkowy art. 122 i art. 187 par. 1 oraz art. 191 w związku z art. 228 par. 1 pkt 2 o.p., a to stosownie do art. 282 par. 2 p.p.s.a. prowadziło do oddalenia skargi.